Ό,τι αγαπάω εγώ, στο Σοφικό ήταν, με τον Νταλάρα και τη Γλυκερία..! (ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΚΕΙ)

Κουβαλάω μέσα μου από μικρό παιδί απέραντη αγάπη κι ευγνωμοσύνη για εκείνους που καθόρισαν την ψυχοσύνθεση και την ιδιοσυγκρασία μου και τούτο το γαλήνιο και τρυφερό συναίσθημα θα τους το χρωστώ για πάντα...
Πλάι στους γονείς μου, στους δασκάλους, στους καθηγητές, όλα αυτά τα 35 χρόνια η μουσική, ο έμμετρος λόγος, αποτελούσαν το πιο ζεστό και σπουδαίο βιβλίο, το σημαντικότερο παράγοντα της μόρφωσης και της παιδείας μου, αφού μέσα τους συναντούσα το λυρισμό και την αμεσότητα που καρτερούσα στη σκέψη μου και την εξωτερίκευσή της.
Ποτέ δε μου άρεσε το έμμεσο, το “πλάγιο”, το μεσοβέζικο, το πολύπλοκο, στοιχεία που η ύπαρξή τους ή μη αποτελούσαν κι αποτελούν το κριτήριο αξιολόγησης κι αποδοχής ή μη, των ανθρώπων που είχα κι έχω δίπλα κι απέναντι μου...
Aυτή τη “ντρετοσύνη” έβρισκα πάντοτε στα τραγούδια και την ερμηνεία του Νταλάρα, σε αρκετά του Καζαντζίδη, του Μπιθικώτση, της Χαρούλας, της Μοσχολιού, της Γλυκερίας, του Πάριου, στις μεγάλες αυτές φωνές του λαϊκού μας τραγουδιού... Aυτό ένιωθα και μέσα στα τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα, αν και η αδυναμία μου ήταν ο Σταύρος Κουγιουμτζής... Aκόμα με θυμάμαι φοιτητή να οδηγάω στους δρόμους της Κρήτης και να ακούω το Στέλιο να τραγουδά τις “Αλλοτινές εποχές” και να δακρύζω... Tο ίδιο συναίσθημα με το Γιώργο και τη “Φαντασία”, με την “Προσφυγιά”, με το “Εκεί που σμίγει η δύση κι η ανατολή”, το ίδιο και με το “Μαρμαρωμένο βασιλιά” της Χαρούλας. Είναι και τα λόγια όμως των στιχουργών, που πελεκάν την ψυχή μου, πλάι στη μουσική του Καλδάρα, της καρδιάς μου τα χαμένα ιδανικά. "Αχ και να’ρχοσαστε ξανά αυτά τα κρύα δειλινά", "Ο,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει", "Να φτιάξω φίλο αληθινό, το φίλο να πονάει", "Απ' τον πόνο βγήκαμε κι από το χαμό", 'Τώρα μόνος μου τα λέω, στης ζωής μου το δειλινό". Παπαδόπουλος, Βίρβος, Παπαγιαννοπούλου, Πυθαγόρας, Σαμολαδάς και άλλοι... 'Ολα τα παραπάνω συναισθήματα ενώθηκαν μαζί το βράδυ της 31ης Ιουλίου στο όμορφο θέατρο του δήμου Σολυγείας και μ’ “αγκάλιασαν” γλυκά, μιας και πλάι μου ήταν η κοπελιά της καρδιάς μου, που από μικρό παιδί δεύτερο της σπίτι έχει το Σοφικό. 

Το νεόκοπο θεατράκι του Σοφικού - τη δημιουργία του οποίου εξήρε ο Γιώργος Νταλάρας, κατά τη διάρκεια της συναυλίας, λέγοντας “είναι μια επένδυση που τα λεφτά σας δε θα πάνε χαμένα, μιας και αφορούν τις τέχνες και τον πολιτισμό”-που “βλέπει” όλο το χωριό, άρχισε να γεμίζει από νωρίς, πριν ακόμα πέσει το βράδυ.Όλες οι ηλικίες ήταν εκεί,να δουν, να ακούσουν και να τιμήσουν με την παρουσία τους, τους δυο μεγάλους μας τραγουδιστές και τα τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα, μετατρέποντας τη νύχτα της Τετάρτης σε γιορτή...

Το πρόγραμμα των τραγουδιών που ακούστηκαν, ήταν παρόμοιο με τις προηγούμενες συναυλίες των δυο καλλιτεχνών, που εδώ και ένα μήνα έχουν “οργώσει” την ελληνική ύπαιθρο, μεταφέροντας τις μελωδίες του μεγάλου μας συνθέτη, απ’άκρη σ’άκρη, σμίγοντας κυριολεκτικά την ελλαδική Δύση με την Ανατολή, το Βορρά με το Νότο.
Δίπλα στη “Σμύρνη”, το “Σπίτι το πατρικό”, το “Μαρμαρωμένο βασιλιά”, την “Προσφυγιά”, ”το “Μες του Βοσπόρου τα στενά”, το “Δυο παλικάρια απ’τ’Αϊβαλί”, το “Τί να θυμηθώ τί να ξεχάσω”, το “Καμπάνα του Εσπερινού”, το “Βάρα Νταγερέ”, το “Εκεί που σμίγει η Δύση κι η Ανατολή”, το “Κάπου χαράζει”, το “Για πάρε γύφτο σφυρί κι αμόνι”, το ”Για πάρε μάνα”, ακούστηκαν και τα πιο σπάνια “Ο θάνατος του ποιητή” αλλά και η “Παναγιά”, που είχε ζητήσει από τον αγαπημένο του Γιώργο Νταλάρα, ο κυρ-Παναγιώτης, ”αφεντικό” μιας πολύ όμορφης ταβερνούλας με θαλασσινά στον Κόρφο, το χωριό-γραφικό λιμανάκι 10 χιλιόμετρα από το Σοφικό. Mετά την ενότητα της “Μικράς Ασίας” και του “Βυζαντινού Εσπερινού”, ακούσαμε τα “λαϊκά” του Καλδάρα, «Μην κάνεις όνειρα τρελά», «Δε ξέρω πόσο σ’ αγαπώ», «Πήρα απ’ τη νιότη χρώματα», «Συ μου χάραξες πορεία», «Φορτώθηκα τις τύψεις μου», «Η φαντασία», «Ένα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι», «Μην περιμένεις πια», «Τώρα κλαις», «Ανεβαίνω σκαλοπάτια», “Το καναρίνι, «Σ’ ένα βράχο φαγωμένο», «Ας παν στην ευχή τα παλιά», «Όποια και να

‘σαι», «Καλή τύχη», «Γυάλινος κόσμος», «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι». Ο Γιώργος Νταλάρας δε χάλασε μάλιστα το χατήρι, ούτε σε κάποιον που του φώναξε,”θέλουμε να πεις και κάτι με τη Χαρούλα”, λέγοντας, "βέβαια,να τη φωνάξουμε να’ρθει...! Έλα Χαρούλαααα, ε Χαρούλααα!”...

Οι εξαιρετικοί μουσικοί που συνόδευσαν επί “Σοφικής σκηνής” τους δύο μεγάλους μας τραγουδιστές, ήταν οι: Νίκος Ζέρβας: πιάνο, Τάκης Μπουρμάς: μπάσο, Χρήστος Ζέρβας και Κωνσταντίνος Φωτιάδης: κιθάρα, Ανδρέας Κατσιγιάννης: σαντούρι, Ντάσσο Κούρτι: ακορντεόν, Αντώνης Καλιούρης:

πνευστά, Νίκος Καρατζάς: κρουστά, Γρηγόρης Συντρίδης: τύμπανα, Γιώργος Μάτσικας και Γιώργος Ρόκας: μπουζούκι, Δημήτρης Τσιβγούλης και ο “πρίγκηπας” κατά Νταλάρα, Λευτέρης Ζέρβας: βιολί!

Παρών να δει και ν’ακούσει τη Γλυκερία και το Γιώργο Νταλάρα, ήταν ο φίλος και συνάδελφος τους, Μπάμπης Τσέρτος, στον οποίον και αφιέρωσαν το “Σ’ένα βράχο φαγωμένο”! Το καράβι “Απόστολος Καλδάρας” με καπετάνιους το Γιώργο και τη Γλυκερία, συνεχίζει το ταξίδι του με επόμενη στάση του το Ευριπίδειο θέατρο της Σαλαμίνας, στις 11 Αυγούστου! Καλοτάξιδο να συνεχίσει μέχρι τέλους, μιας και τα τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα, τούτη την παράξενη και δύστροπη εποχή, είναι επίκαιρα όσο ποτέ κι αποτελούν σταγόνες οξυγόνου, παρηγοριάς κι ελπίδας...

Φωτογραφίες-video: Άρης Αναγνωστόπουλος

Στο video ακούγονται, από τη βραδιά στο Σοφικό, τα τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα: “Προσφυγιά”,”Το σπίτι μου το πατρικό”, σε στίχους Πυθαγόρα.