Ο Κώστας Χατζής ανήκει για μένα στην πιο τρυφερή και ιδιαίτερη κατηγορία καλλιτεχνών – αυτή που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την παιδική μου ηλικία.
Τότε που ανάμεσα στα πολλά και διαφορετικά μουσικά ερεθίσματα με τα οποία ερχόμουν σε επαφή για τη διάπλαση της μουσικής μου παιδείας ο Χατζής πήρε ένα πολύ ξεχωριστό κομμάτι της καρδιάς μου το οποίο και κρατά μέχρι σήμερα αναλλοίωτο. Ως εκ τούτου λοιπόν δεν θα έχανα με τίποτα την ευκαιρία να τον απολαύσω για άλλη μια φορά ζωντανά όπως συνέβη το βράδυ του Σαββάτου στο Ρυθμός Stage.
Τότε που ανάμεσα στα πολλά και διαφορετικά μουσικά ερεθίσματα με τα οποία ερχόμουν σε επαφή για τη διάπλαση της μουσικής μου παιδείας ο Χατζής πήρε ένα πολύ ξεχωριστό κομμάτι της καρδιάς μου το οποίο και κρατά μέχρι σήμερα αναλλοίωτο. Ως εκ τούτου λοιπόν δεν θα έχανα με τίποτα την ευκαιρία να τον απολαύσω για άλλη μια φορά ζωντανά όπως συνέβη το βράδυ του Σαββάτου στο Ρυθμός Stage.
Λίγο μετά τις 11 το βράδυ ο ερμηνευτής ανέβηκε στη σκηνή κρατώντας την κιθάρα του και πλημμύρισε το χώρο με μελωδίες και αναμνήσεις που γράφτηκαν σε μια ταλαιπωρημένη Ελλάδα μια δύσκολη χρονικά εποχή και φυσικά είναι επίκαιρα όσο ποτέ. Το κατάμεστο μαγαζί είχε ως πλειοψηφία ανθρώπους που έζησαν το Χατζή στο θρυλικό Σκορπιό στην Πλάκα και φυσικά γνώριζαν απ’ έξω όχι μόνο τους στίχους των τραγουδιών του αλλά και τις μοναδικές του «πάσες» στο κοινό τόσο που σε κάναν να πιστεύεις ότι στην πρόβα της ορχήστρας συμμετείχαν και οι θαμώνες.
Η φωνή του σχεδόν αναλλοίωτη από το χρόνο, η σεμνότητα και η αμεσότητά του σε κάνουν να αισθάνεσαι αμέσως οικείος του- φίλος-φίλη του, ξεχωριστή, και μέσα σε λίγα λεπτά χάνεις την αίσθηση του χώρου και νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μια παρέα φίλων που τραγουδάνε μαζί, γελάνε μαζί και πάνω απ’ όλα αγαπιούνται.
Αυτό νομίζω ότι είναι και το βασικό συστατικό του ίδιου του Χατζή, η αγάπη. Η αγάπη για το συνάνθρωπο απαλλαγμένη από τη βία, το ρατσισμό, και την κοινωνική ανισότητα, η αγάπη για το φίλο, η αγάπη η ερωτική όπως συναντάται στα τραγούδια του αλλά και η αγάπη που χαρακτηρίζει τον ίδιο τον ερμηνευτή ως άνθρωπο και είναι αυτή που διαφοροποιεί μια παράσταση του Κώστα Χατζή από οποιοδήποτε άλλο μουσικό δρώμενο.
Τον καλλιτέχνη πλαισίωναν η εξαιρετική Μαρία Αλεξίου με την ιδιαίτερα αισθαντική φωνή της, η σύζυγος του ερμηνευτή Αντωνία Χατζίδου η οποία με την ερμηνεία της έδωσε μια ιδιαίτερη νότα στη ροή του προγράμματος και η έκπληξη της βραδιάς Ντανιέλλα -κόρη του Κώστα Χατζή- η οποία παρά το μικρό της ηλικίας της κέρδισε επάξια το θερμό χειροκρότημα του μαγαζιού.
Αν με ρωτούσε κάποιος ποιο ήταν το συμπέρασμά μου από αυτή και την κάθε παράσταση του Κώστα χατζή θα έλεγα πως αν εμφανίζονταν συχνότερα άνθρωποι σαν αυτόν ο κόσμος μας σίγουρα θα ήταν καλύτερος…
Αυτό νομίζω ότι είναι και το βασικό συστατικό του ίδιου του Χατζή, η αγάπη. Η αγάπη για το συνάνθρωπο απαλλαγμένη από τη βία, το ρατσισμό, και την κοινωνική ανισότητα, η αγάπη για το φίλο, η αγάπη η ερωτική όπως συναντάται στα τραγούδια του αλλά και η αγάπη που χαρακτηρίζει τον ίδιο τον ερμηνευτή ως άνθρωπο και είναι αυτή που διαφοροποιεί μια παράσταση του Κώστα Χατζή από οποιοδήποτε άλλο μουσικό δρώμενο.
Τον καλλιτέχνη πλαισίωναν η εξαιρετική Μαρία Αλεξίου με την ιδιαίτερα αισθαντική φωνή της, η σύζυγος του ερμηνευτή Αντωνία Χατζίδου η οποία με την ερμηνεία της έδωσε μια ιδιαίτερη νότα στη ροή του προγράμματος και η έκπληξη της βραδιάς Ντανιέλλα -κόρη του Κώστα Χατζή- η οποία παρά το μικρό της ηλικίας της κέρδισε επάξια το θερμό χειροκρότημα του μαγαζιού.
Αν με ρωτούσε κάποιος ποιο ήταν το συμπέρασμά μου από αυτή και την κάθε παράσταση του Κώστα χατζή θα έλεγα πως αν εμφανίζονταν συχνότερα άνθρωποι σαν αυτόν ο κόσμος μας σίγουρα θα ήταν καλύτερος…
