Απόγευμα στο Θέατρο Βράχων και ήδη από νωρίς είχαν μαζευτεί «τα παιδιά μεσ’ την πλατεία». Παρέες έβρισκαν μια θέση μπροστά από την σκηνή συζητώντας για προηγούμενα λάιβ του Μάλαμα και πίνοντας τις πρώτες γουλιές από τα τσίπουρά τους, σιγοτραγουδούσαν και προετοιμάζονταν.
Ο Σωκράτης εμφανίστηκε ήδη από το σούρουπο στην σκηνή. Μετά το πρώτο χειροκρότημα, χωρίς να πει τίποτα ξεκίνησε να τραγουδά. Και πράγματι δεν χρειάστηκε να πει τίποτα γιατί τα τραγούδια του ήταν σαν μια διαρκής διήγηση, σαν ένα μελωδικό παραμύθι χωρίς δράκους, μια ιστορία επιβίωσης στον σύγχρονο ρεαλισμό και μια συνεχής μαθητεία στην ανθρωπιά.
Ο Σωκράτης εμφανίστηκε ήδη από το σούρουπο στην σκηνή. Μετά το πρώτο χειροκρότημα, χωρίς να πει τίποτα ξεκίνησε να τραγουδά. Και πράγματι δεν χρειάστηκε να πει τίποτα γιατί τα τραγούδια του ήταν σαν μια διαρκής διήγηση, σαν ένα μελωδικό παραμύθι χωρίς δράκους, μια ιστορία επιβίωσης στον σύγχρονο ρεαλισμό και μια συνεχής μαθητεία στην ανθρωπιά.
«Τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ μου
το μπράτσο της απλώνει να κρατηθείς»
Από τα πρώτα του κομμάτια ήταν ο Τειρεσίας. Δέκα λεπτά μετά την έναρξη της συναυλίας οι χοροί είχαν φουντώσει, τα καπνογόνα είχαν ανάψει και μια θάλασσα από χέρια κυμάτιζαν ρυθμικά σχηματίζοντας μια ανταριασμένη λίμνη. Στην πλατεία φουρτούνα, στην σκηνή όμως ο αρμενιστής ήρεμα συνέχιζε να τραγουδάει ό,τι είχε να πει. Και είχε να πει πολλά. Είπε για «ευτυχείς, λυπημένους και πότες», είπε για μεθυσμένους είπε για τα πουλιά που «φιλιούνται σε ένα δέντρο».
Τα πουλάκια άκουγαν, τραγουδούσαν, χόρευαν και αισθανόντουσαν. Ακούσαμε για τον «Διάφανο», τραγουδήσαμε την «Ανδρομέδα», χορέψαμε τον «Πεχλιβάνη» και ερωτευτήκαμε με την «Νεράιδα». Ο κόσμος βίωσε αυτή την συναυλία στο έπακρο. Απόδειξη γι’ αυτό ήταν οι πολλοί και αυτοσχέδιοι χοροί που στήθηκαν σε κάθε γωνιά του θεάτρου. Χοροί κυκλωτικοί, μεθυστικά τσιφτετέλια και κυρίως, μια από τις ωραιότερες εικόνες της συναυλίας, ο μοναχικός ζεϊμπέκικος ενός κυρίου στην άκρη της κερκίδας, μια μικρή διάδοση της προσωπικής του ελευθερίας.
Βέβαια, ο Σωκράτης δεν ήταν μόνος του. Αυτή η συναυλία δεν θα ήταν ίδια χωρίς την μερακλίδικη ομορφιά της Ιουλίας Καραπατάκη, την σεμνότητα του Σιώτα και τα διαστημικά ταξίμια του Λάππα. Ακόμα, η παρουσία του Πέτρου Μάλαμα του γιού του Σωκράτη (παιδί Μάλαμα…) έδωσε τον απαραίτητο τόνο ρομαντισμού.
Από τις λίγες κουβέντες που είπε ο Σωκράτης Μάλαμας αξίζει να μείνει η μνεία που έκανε σε πρόσφατο περιστατικό της επικαιρότητας λέγοντας πως «κινδυνεύουμε από την έλλειψη ομορφιάς εσωτερικής». Με αυτά τα λόγια ο Σωκράτης μας υπενθύμισε για άλλη μια φορά το πόσο επίκαιρη είναι η ανθρωποκεντρική του ματιά στο σήμερα, και πόσο πάσχουμε τελικά σαν άνθρωποι.
Σωκράτη Μάλαμα σε ευχαριστώ πολύ που ομόρφυνες την ψυχή μου, σε ευχαριστώ που μετά από αυτή την συναυλία μου ξαναθύμισες πόσο βαριά ευθύνη έχω να είμαι άνθρωπος. Ο κόσμος μας χρειάζεται περισσότερο Μάλαμα για να εντρυφήσει στην ανθρωπιά.
Όσο για τον καινούριο δίσκο... απ’ ό,τι μάθαμε έρχεται τον Οκτώβρη...
