συνεχούς παρουσίας στο χώρο. Το κοινό του, που ολοένα μεγαλώνει, τον λατρεύει κι αυτό δεν είναι τυχαίο, καθώς ο ερμηνευτής βρίσκεται πάντα κοντά στον άνθρωπο, στηρίζοντας με τη στάση του κάθε εκδήλωση κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα και δίνοντας δυναμικό παρόν σε συναυλίες διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης.
Το Παρασκευοσάββατο 12 & 13 Ιουλίου ο Βασίλης Λέκκας παρουσίασε την παράσταση «Μ’ ένα πικρό αναστεναγμό…» - αφιέρωμα στο Βασίλη Τσιτσάνη και ο χώρος του Μουσικού Προαυλίου του Badminton αποδείχτηκε μικρός για το ρεύμα που έχει δημιουργηθεί για τον ανήσυχο Βασίλη Λέκκα. Τον απολαύσαμε σε ένα πολυσυλλεκτικό πρώτο μέρος, που περιλάμβανε στιγμές από το σύνολο της δισκογραφίας του. Το πρόγραμμα άνοιξε με τη «Χώρα» του Γιάννη Μαρκόπουλου κι έκλεισε με την «Άγρια ζωή» σε μουσική του Μιχάλη Κουμπιού και στίχους του Νίκου Σταθόπουλου που καταχειροκροτήθηκε. Κεντρική θέση στο πρώτο μέρος, όπως ήταν αναμενόμενο, είχαν τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, του Μίκη Θεοδωράκη και του Γιάννη Σπάθα. Μαζί του η Σαββέρια Μαργιολά με ολοκαίνουργια τραγούδια από την «Αλισάχνη» της, όπως τη «Νοσταλγία» σε μουσική Μάριου Μούρμουρα και στίχους Γιώργου Γκώνια, το «Στο σώμα σου να κατοικώ» που η Σαββέρια είχε μοιραστεί στο άλμπουμ «Σπάει το ρόδι» με το Γιώργο Νταλάρα το 2006 και άλλα. Επί σκηνής επίσης σε κάποια κομμάτια και το χορωδιακό σύνολο «Έμνευσις» υπό τη διεύθυνση της μαέστρου Έλενας Καντάρη, που προσέδωσε το δικό του τόνο στη βραδιά.
Στο δεύτερο μέρος οι θησαυροί του Βασίλη Τσιτσάνη ένωσαν το κοινό σε μια μεγάλη παρέα, αφού όλος ο κόσμος τραγουδούσε με το Βασίλη Λέκκα και τη Σαββέρια Μαργιολά τις διαχρονικές επιτυχίες του μεγάλου μας συνθέτη. Η Σαββέρια έκλεψε τις εντυπώσεις όσων δεν την γνώριζαν ήδη, τραγουδώντας με σωστό συναίσθημα και βιρτουοζιτέ τα τραγούδια του μεγάλου Τσιτσάνη. Ήταν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες συναυλίες του τελευταίου καιρού. Ο Βασίλης Λέκκας παραμένει ένας τραγουδιστής που δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Τραγουδά τα τραγούδια που γουστάρει με την ψυχή του και καταφέρνει να συναρπάζει, είτε όντας λιτός και σχεδόν δωρικός, είτε υπερβάλλοντας εαυτόν. Από τον ψίθυρο έως την κραυγή ο Βασίλης Λέκκας είναι ο πραγματικός του εαυτός. Κι αυτό αρέσει. Εκεί έγκειται η μαγεία του… «Άγρια ζωή και φως σαν χιόνι άνθρωποι διάφανοι και μόνοι…»
-
