παρεμβάλει διασκευές που φέρουν αδρά χνάρια της προσωπικότητας και τους ύφους της.
Πιστεύω πως το συγκεκριμένο κομμάτι των Beatles , ήταν η καλύτερη στιγμή της στην εν λόγω συναυλία, τουλάχιστον όσον αφορά τα «ξένα». 45 χρόνια μετά την αρχική κυκλοφορία του, το μελαγχολικό αυτό άσμα δίνει βήμα στην Μποφίλιου να αναδείξει την βαθιά και μεστή εσωτερικότητά της και συνάμα τις εκρηκτικότητα των εξάρσεων της. Αυτές οι εναλλαγές άλλωστε αποτελούν ένα απ’ τα σταθερά και αιχμηρά βέλη της φαρέτρας της.
Φωτογράφοι
Κεντρική: Peny Gian.
Eσωτερική: Γιάννης Μαργετουσάκης
