Ήταν τότε που όλα ξεκινούσαν από μια κασέτα. Είναι η εποχή των demos που τα συγκροτήματα ηχογραφούσαν στο στούντιο και την άφηναν στην εταιρία με το όνειρο να αρέσει και το μουσικό τους υλικό να πάρει το δρόμο του. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν ένας νεαρός τότε είχε τρέλα με την μουσική, είχε μουσικό αυτί και το δικό του όνειρο ήταν να ανοίξει την δική του ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία που θα ακολουθούσε τον ήχο της εποχής και έφερνε στην επιφάνεια τα μουσικά διαμάντια του post punk/ new wave. Ήταν ο Μπάμπης Δαλίδης που στο δισκάδικο του στην οδό Σπυρίδωνος Τρικούπη 29 στα Εξάρχεια χτυπούσε με ρυθμό ότι είχε μέσα στο μαγαζί παίζοντας ντραμς.
Ο Μπάμπης Δαλίδης, ιδρυτής της Creep, έξω από το Άστυ λίγο πριν την έναρξης της πρεμιέρας της ταινίας Return Of The Creeps
Πέρα από την ιστορικό και μουσικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει το γεμάτο εκπλήξεις, φαντασία και underground ήχο φιλμ του Νίκου Χατζή, ο οποίος έχει ξανακάνει δουλειά αξιοποιώντας υλικό της εποχής των 80s, είναι το σημαντικό κομμάτι που αξίζει να σταθεί κανείς. Είναι το σημείο που ο οραματιστής δημιουργός της Creep Records που αφηγείται τη βοήθεια του γονιού. Πραγματικά είναι πολύ σημαντικό στην εξέλιξη ενός νέου που έχει στόχο ο γονέας του να συμμεριστεί τον στόχο που έχει το παιδί του. Ιδιαίτερα μάλιστα εκείνη την εποχή που το χάσμα των γενεών ήταν πολύ πιο μεγάλο και ο συντηρητισμός ήταν σε υψηλά επίπεδα.
Ο πατέρας λοιπόν του Μπάμπη Δαλίδη, ο Ροδόλφος, που μνημονεύεται και από άλλους μουσικούς της Creep που τον γνώρισαν, συμμετείχε σε μια επιχείρηση που έκανε εισαγωγή από λέβητες. Ο γιος του μπορεί να ήξερε σχεδόν τα πάντα γύρω από το αντικείμενο που ήθελε να ασχοληθεί αλλά “δεν το είχε” πολύ με τις εταιρίες και όλα τα παρελκόμενα της σύστασής της. Ο κ. Ροδόλφος λοιπόν στα χαρτιά της εταιρίας με τους λέβητες πρόσθεσε και την δραστηριότητα της παραγωγής ηχογραφημάτων, ανακουφίζοντας τον Μπάμπη με την κίνηση αυτή και λύνοντας του τα χέρια να προχωρήσει παρακάμπτοντας το πιο βαρετό κομμάτι για εκείνον που ήταν η σύσταση εταιρίας. Για τον λόγο αυτό στα οπισθόφυλλα των δίσκων αναγράφεται η ονομασία A SRH LTD PRODUCT.
Ο Άκης Μπογιατζής των Cpt. Nefos
Η Creep Records δραστηριοποιήθηκε την τετραετία 1982-86 και επαναλειτούργησε τη διετία 1995-97 μέσω της FM Records. Μια ηρωική προσπάθεια που άφησε πίσω της σημαντικό μουσικό έργο της εποχής καταγράφοντας τις νέες μουσικές τάσεις και τα μουσικά ρεύματα της, για τη δράση της οποίας μιλάμε 40 χρόνια μετά ακόμη. «Ένα μοντέλο στο οποίο πάτησαν οι επόμενοι», όπως αναφέρει ο μουσικοκριτικός Αιμίλιος Κατσούρης, που άφησε το στίγμα του στην Hitch-Hyke Records και είναι ο πρώτος που εμφανίζεται στην ταινία αυτή σε μια σειρά συνεντεύξεων με μουσικούς από όλο το δυναμικό της Creep – εκτός από ένα σχήμα – που φωτίζουν το αρχειακό υλικό που συγκέντρωσε ο σκηνοθέτης.
Η ιστορία γράφεται στην οδό Μεγίστης 64, όπου είναι η έδρα της Creep, η οποία δεν ήταν η πρώτη ανεξάρτητη εταιρία, αλλά ήταν αυτή που κέντρισε το ενδιαφέρον.
Επίσης υπάρχει το απίθανο σκηνικό με τον Frank Vacula των Headleaders που είχε την τύχη να ακούσει το σινγκλάκι Voices με τα 3 τραγούδια τους ξαφνικά από το μεγάφωνο του στρατοπέδου των μαυροσκούφιδων στην Κω, όπου υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία, σε ένα από αυτά τα ωραία σκηνικά που σκαρώνουν οι φαντάροι όταν λείπουν οι αξιωματικοί. Σημειωτέον ότι τα τραγούδια παίχθηκαν από φαν των Headleaders τον οποίο δεν γνώριζε καν!
Ο Γιάννης Παπαϊωάννου των Rehearsed Dreams στο τέλος της προβολής
Από μια συλλογή κασέτας πρωτοάκουσε τραγούδια της Creep ο σκηνοθέτης Νίκος Χαντζής στα 80s και από τότε έμεινε πιστός στο ήχο αυτό που ήταν «μια κραυγή απόγνωσης, μια κραυγή απόδρασης από την ελληνική κοινωνία», όπως αναφέρει ο Γιάννης Παπαϊωάννου των Rehearsed Dreams.
Μια ταινία, με πολλές εκπλήξεις, όπως προανέφερα, στη διάρκεια της. Όσοι γνωρίζουν, για παράδειγμα, τον καταξιωμένο και διεθνή σαξοφωνίστα της jazz Δημήτρη Βασιλάκη και τον ιστορικό ιδιοκτήτη του θρυλικού «Σταύλου» στο πεζόδρομο του Θησείου, Γιώργο Ορφανουδάκη, εδώ θα μάθουν για το ξεκίνημά τους ως μουσικοί στους Art Of Parties από τη Νέα Σμύρνη, όπου και έκαναν τις πρώτες live εμφανίσεις τους.
The Art of Parties: Δημήτρης Βασιλάκης και Γιώργος Ορφανουδάκης των Art Of Parties
Στο δισκάδικο «Blow Up» που διατηρούσε ο Μπάμπης Δαλίδης έγινε η πρόταση από τον Κώστα Ποθουλάκη και την Άντα Λαμπάρα να αναλάβει ντράμερ των Villa 21 την οποία αποδέχθηκε και μαζί με τον μπασίστα Ανδρέα Παπαδόπουλο σχημάτισαν το συγκρότημα που έρχεται πρώτα στο μυαλό των περισσοτέρων σήμερα όταν μιλάμε για την Creep Records. H αλήθεια είναι ότι περίμενα πιο εκτενές αναφορά στην ταινία για τους Villa 21 που η Άντα αποκαλύπτει ότι πήραν το όνομά τους από μια βίλα στην Αγγλία όπου ένα γιατρός πειραματιζόταν σε άτομα με διάφορες μορφές σχιζοφρένειας.
Ο Μπάμπης Δαλίδης αριστερά με τους Villa 21
Ένα άλλο βαρύ όνομα της Creep, οι Metro Decay φανερώνουν ότι σε ένα σημείο του εξωφύλλου του δίσκου του διακρίνεται μια πόλη σε ένα σχεδιασμό σκίτσου που δείχνει την υπέρβαση στην παρακμή της πόλης - μητρόπολης, της μετά-πόλης. Από εκεί πήραν και το όνομά τους.
Ένα ωραίο στόρι των συγκροτημάτων είναι εκείνο του γυναικείου τρίο των The Vyllies που αποτελούσαν τρεις Ελβετίδες που γνωρίστηκαν με τους Yell-O-Yell ένα καλοκαίρι στην Ίο, οι οποίοι τις έφεραν σε επαφή με τον Μπάμπη Δαλίδη και προχώρησαν σε ηχογράφηση του πρώτου υλικού και πρώτου βίντεο. Ο εξοπλισμός τους ήταν ένα Casio, ένα rhythm box και φωνές.
Η Creep ήταν μια παρέα στην ουσία χωρίς αφεντικό, με την έννοια της λέξης αυτής, αλλά με ένα ειδικό στην μουσική, τον μουσικάνθρωπο Μπάμπη Δαλίδη, που δεν έκανε καμία έκπτωση στην επιλογή του υλικού που ηχογραφούσε. Οι ηχογραφήσεις γίνονταν στο Mastersound Studio που αναλάμβανε ο Βασίλης Γεωργόπουλος. Τότε επικρατούσε το rock ακόμη στη νεολαία, αλλά η νέα τάση ήταν ο ήχος της Creep.
Να την δείτε όπου προβληθεί.
Sold-out ήταν η προβολή της ταινίας
H πρεμιέρα της ταινίας Return Of The Creep έγινε την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου στο Cine Άστυ στις «Νύχτες Πρεμιέρας». Η προβολή ήταν sold-out
*Οι φωτογραφίες είναι του Γιάννη Αλεξίου
Ο Μπάμπης Δαλίδης, ιδρυτής της Creep, έξω από το Άστυ λίγο πριν την έναρξης της πρεμιέρας της ταινίας Return Of The Creeps
Πέρα από την ιστορικό και μουσικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει το γεμάτο εκπλήξεις, φαντασία και underground ήχο φιλμ του Νίκου Χατζή, ο οποίος έχει ξανακάνει δουλειά αξιοποιώντας υλικό της εποχής των 80s, είναι το σημαντικό κομμάτι που αξίζει να σταθεί κανείς. Είναι το σημείο που ο οραματιστής δημιουργός της Creep Records που αφηγείται τη βοήθεια του γονιού. Πραγματικά είναι πολύ σημαντικό στην εξέλιξη ενός νέου που έχει στόχο ο γονέας του να συμμεριστεί τον στόχο που έχει το παιδί του. Ιδιαίτερα μάλιστα εκείνη την εποχή που το χάσμα των γενεών ήταν πολύ πιο μεγάλο και ο συντηρητισμός ήταν σε υψηλά επίπεδα.
Ο πατέρας λοιπόν του Μπάμπη Δαλίδη, ο Ροδόλφος, που μνημονεύεται και από άλλους μουσικούς της Creep που τον γνώρισαν, συμμετείχε σε μια επιχείρηση που έκανε εισαγωγή από λέβητες. Ο γιος του μπορεί να ήξερε σχεδόν τα πάντα γύρω από το αντικείμενο που ήθελε να ασχοληθεί αλλά “δεν το είχε” πολύ με τις εταιρίες και όλα τα παρελκόμενα της σύστασής της. Ο κ. Ροδόλφος λοιπόν στα χαρτιά της εταιρίας με τους λέβητες πρόσθεσε και την δραστηριότητα της παραγωγής ηχογραφημάτων, ανακουφίζοντας τον Μπάμπη με την κίνηση αυτή και λύνοντας του τα χέρια να προχωρήσει παρακάμπτοντας το πιο βαρετό κομμάτι για εκείνον που ήταν η σύσταση εταιρίας. Για τον λόγο αυτό στα οπισθόφυλλα των δίσκων αναγράφεται η ονομασία A SRH LTD PRODUCT.
Ο Άκης Μπογιατζής των Cpt. Nefos
Η Creep Records δραστηριοποιήθηκε την τετραετία 1982-86 και επαναλειτούργησε τη διετία 1995-97 μέσω της FM Records. Μια ηρωική προσπάθεια που άφησε πίσω της σημαντικό μουσικό έργο της εποχής καταγράφοντας τις νέες μουσικές τάσεις και τα μουσικά ρεύματα της, για τη δράση της οποίας μιλάμε 40 χρόνια μετά ακόμη. «Ένα μοντέλο στο οποίο πάτησαν οι επόμενοι», όπως αναφέρει ο μουσικοκριτικός Αιμίλιος Κατσούρης, που άφησε το στίγμα του στην Hitch-Hyke Records και είναι ο πρώτος που εμφανίζεται στην ταινία αυτή σε μια σειρά συνεντεύξεων με μουσικούς από όλο το δυναμικό της Creep – εκτός από ένα σχήμα – που φωτίζουν το αρχειακό υλικό που συγκέντρωσε ο σκηνοθέτης.
Η ιστορία γράφεται στην οδό Μεγίστης 64, όπου είναι η έδρα της Creep, η οποία δεν ήταν η πρώτη ανεξάρτητη εταιρία, αλλά ήταν αυτή που κέντρισε το ενδιαφέρον.
Επίσης υπάρχει το απίθανο σκηνικό με τον Frank Vacula των Headleaders που είχε την τύχη να ακούσει το σινγκλάκι Voices με τα 3 τραγούδια τους ξαφνικά από το μεγάφωνο του στρατοπέδου των μαυροσκούφιδων στην Κω, όπου υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία, σε ένα από αυτά τα ωραία σκηνικά που σκαρώνουν οι φαντάροι όταν λείπουν οι αξιωματικοί. Σημειωτέον ότι τα τραγούδια παίχθηκαν από φαν των Headleaders τον οποίο δεν γνώριζε καν!
Ο Γιάννης Παπαϊωάννου των Rehearsed Dreams στο τέλος της προβολής
Από μια συλλογή κασέτας πρωτοάκουσε τραγούδια της Creep ο σκηνοθέτης Νίκος Χαντζής στα 80s και από τότε έμεινε πιστός στο ήχο αυτό που ήταν «μια κραυγή απόγνωσης, μια κραυγή απόδρασης από την ελληνική κοινωνία», όπως αναφέρει ο Γιάννης Παπαϊωάννου των Rehearsed Dreams.
Μια ταινία, με πολλές εκπλήξεις, όπως προανέφερα, στη διάρκεια της. Όσοι γνωρίζουν, για παράδειγμα, τον καταξιωμένο και διεθνή σαξοφωνίστα της jazz Δημήτρη Βασιλάκη και τον ιστορικό ιδιοκτήτη του θρυλικού «Σταύλου» στο πεζόδρομο του Θησείου, Γιώργο Ορφανουδάκη, εδώ θα μάθουν για το ξεκίνημά τους ως μουσικοί στους Art Of Parties από τη Νέα Σμύρνη, όπου και έκαναν τις πρώτες live εμφανίσεις τους.
The Art of Parties: Δημήτρης Βασιλάκης και Γιώργος Ορφανουδάκης των Art Of Parties
Στο δισκάδικο «Blow Up» που διατηρούσε ο Μπάμπης Δαλίδης έγινε η πρόταση από τον Κώστα Ποθουλάκη και την Άντα Λαμπάρα να αναλάβει ντράμερ των Villa 21 την οποία αποδέχθηκε και μαζί με τον μπασίστα Ανδρέα Παπαδόπουλο σχημάτισαν το συγκρότημα που έρχεται πρώτα στο μυαλό των περισσοτέρων σήμερα όταν μιλάμε για την Creep Records. H αλήθεια είναι ότι περίμενα πιο εκτενές αναφορά στην ταινία για τους Villa 21 που η Άντα αποκαλύπτει ότι πήραν το όνομά τους από μια βίλα στην Αγγλία όπου ένα γιατρός πειραματιζόταν σε άτομα με διάφορες μορφές σχιζοφρένειας.
Ο Μπάμπης Δαλίδης αριστερά με τους Villa 21
Ένα άλλο βαρύ όνομα της Creep, οι Metro Decay φανερώνουν ότι σε ένα σημείο του εξωφύλλου του δίσκου του διακρίνεται μια πόλη σε ένα σχεδιασμό σκίτσου που δείχνει την υπέρβαση στην παρακμή της πόλης - μητρόπολης, της μετά-πόλης. Από εκεί πήραν και το όνομά τους.
Ένα ωραίο στόρι των συγκροτημάτων είναι εκείνο του γυναικείου τρίο των The Vyllies που αποτελούσαν τρεις Ελβετίδες που γνωρίστηκαν με τους Yell-O-Yell ένα καλοκαίρι στην Ίο, οι οποίοι τις έφεραν σε επαφή με τον Μπάμπη Δαλίδη και προχώρησαν σε ηχογράφηση του πρώτου υλικού και πρώτου βίντεο. Ο εξοπλισμός τους ήταν ένα Casio, ένα rhythm box και φωνές.
Η Creep ήταν μια παρέα στην ουσία χωρίς αφεντικό, με την έννοια της λέξης αυτής, αλλά με ένα ειδικό στην μουσική, τον μουσικάνθρωπο Μπάμπη Δαλίδη, που δεν έκανε καμία έκπτωση στην επιλογή του υλικού που ηχογραφούσε. Οι ηχογραφήσεις γίνονταν στο Mastersound Studio που αναλάμβανε ο Βασίλης Γεωργόπουλος. Τότε επικρατούσε το rock ακόμη στη νεολαία, αλλά η νέα τάση ήταν ο ήχος της Creep.
Να την δείτε όπου προβληθεί.
Sold-out ήταν η προβολή της ταινίας
H πρεμιέρα της ταινίας Return Of The Creep έγινε την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου στο Cine Άστυ στις «Νύχτες Πρεμιέρας». Η προβολή ήταν sold-out
*Οι φωτογραφίες είναι του Γιάννη Αλεξίου
