Το Θέατρο Πέτρας είναι από μόνο του μια ιδιαίτερη σκηνή. Μισό σκαλισμένο στον βράχο σαν λατομείο - μισό η Αθήνα πιάτο σαν Λυκαβηττός στα Δυτικά και σε συνδυασμό με την Πανσέληνο του Σαββάτου, ανεβάζει τον πήχη πολύ ψηλά. Αφενός μπορεί να λειτουργήσει σαν «χάντικαπ» υπέρ του εμφανιζόμενου, ο οποίος έχει ήδη ένα «ψημένο» κοινό, αφετέρου όλο το σκηνικό θυμίζει θέατρο άλλης εποχής, όπου χρειάζεσαι ένα αντίστοιχα εντυπωσιακό περφόρμανς για να δικαιολογήσεις την παρουσία σου.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης όμως είναι πιο έμπειρος από αυτό…
Έχοντας σκαρφαλώσει σε αυτό το σημείο της Πετρούπολης που μυστηριωδώς καταφέρνει να είναι ακόμα πιο πάνω από την Πετρούπολη και μισή μπίρα αργότερα (τόσο σκαρφάλωμα έπεσε, κάπως να ηρεμήσουμε) βγήκε στην σκηνή η Σπείρα Σπείρα.
Γεμάτοι ενέργεια σε ένα σόου που δικαιολογούσε πλήρως αυτή την λέξη, συνδύασαν με πολύ όμορφο τρόπο το τραγούδι με την θεατρικοποιημένη προσέγγιση τους και το ανάγαγε σε κάτι παραπάνω από «ωραία μουσική» και πιο κοντά σε ένα πλήρες πρόγραμμα.
Ο ίδιος ο Κραουνάκης δεν θα ανέβαινε στην σκηνή για μιάμιση ώρα ακόμα, αλλά αυτό δεν φάνηκε να μειώνει την εμπειρία, καθώς δεν υπήρξε στιγμή που το ξεσηκωτικό σχήμα μας άφησε να βαρεθούμε. Από τα «Μαύρα Μάτια» με το οποίο ξεκίνησαν και μέσα από ένα ακούραστο συνεχές όπου όλα τα μέλη εναλλάσσονταν στην πρώτη γραμμή του μικροφώνου, έπαιξαν τραγούδια από την μεγάλη πορεία του Έλληνα μουσικού και όχι μόνο, σαν ένα καλοκουρδισμένο σύνολο που πρέπει να προσπαθήσεις σκληρά για να βρεις ψεγάδι. Από την χορογραφία μέχρι τα κοστούμια κι από τις φωνές μέχρι την ενορχήστρωση.
«Μαλάμω με την φούρια σου, βάρα τα κουμπούρια σου, βάρα τα κουμπούρια σου...»
Όταν πλέον έχεις ξεχάσει τον Κραουνάκη και ευχαριστιέσαι αυτό το tribute, ανεβαίνει ο ίδιος επί σκηνής όμως και φροντίζει να καταλάβεις για ποιον λόγο ήρθες. Γεμίζοντας τον χώρο και χωρίς χρονοτριβές, πιάνει το μικρόφωνο και ξεκινάει να βομβαρδίζει με επιτυχίες. Από το «Μόνο μια Φορά» -το οποίο αποκήρυξε λόγω στίχων με χιούμορ, μέχρι το «Φίλα με» και το «Πόσο σ’ αγαπώ», έφτιαξε ένα πρόγραμμα με «τα πιο ωραία λαϊκά» και μας ταξίδεψε σε μία εποχή που μπορεί να φαίνεται μακρινή, αλλά ούτε είναι, ούτε πρέπει να την αφήσουμε να γίνει. Με απαραίτητα διαλείμματα για σχόλια και ατάκες που ξεκαρδίζουν το κοινό χωρίς όμως να αφαιρούν από το συναίσθημα της συναυλίας και με ένα πάρτι που έμοιαζε να κορυφώνεται όλο και πιο πολύ, ξέφευγε από την συναυλία και πήγαινε στην παρέα. Κόσμος σηκώνεται στην σκηνή να χορέψει, το κοινό τραγουδάει μαζί και που και που...ανοίγει διάλογο και για το τέλος ένα μικρό παιχνίδι για το πώς να ξορκίζουμε την βλακεία και όσα μας εκνευρίζουν από τους γύρω μας. Με αυτά και με εκείνα, έφτασε 1 το βράδυ και μέσα σε ένα σχήμα κύκλου, ο Σταμάτης και η Σπείρα Σπείρα υποκλίνονται και φεύγουν από την σκηνή παίζοντας ξανά το «Μαύρα Μάτια». Το φεγγάρι ακόμα ψηλά κι εμείς σιγά σιγά φεύγουμε. Χαμογελαστοί κι αρκετά μετά τις 12. Όπως πρέπει να είναι κάθε Σαββατόβραδο.
«Φίλα με...στην Πέτρα» όπως «Φίλα με...στις Γραμμές» που ήταν το χειμερινό μότο. Ο χώρος υπάρχει, ο χώρος ορίζει, ο χώρος όμως στο τέλος έχει δευτερεύουσα σημασία. Είτε για το φιλί και την αγάπη όπως τόσες φορές μας θύμισε χτες, είτε για μια συναυλία του Κραουνάκη. Σημασία έχει ο άνθρωπος δίπλα σου. Κι αν που και που σε εκνευρίζει...μπορείς να κάνεις ένα «κγχξ» στην πλάτη του και να το ξορκίσεις!
Ο Σταμάτης Κραουνάκης όμως είναι πιο έμπειρος από αυτό…
Έχοντας σκαρφαλώσει σε αυτό το σημείο της Πετρούπολης που μυστηριωδώς καταφέρνει να είναι ακόμα πιο πάνω από την Πετρούπολη και μισή μπίρα αργότερα (τόσο σκαρφάλωμα έπεσε, κάπως να ηρεμήσουμε) βγήκε στην σκηνή η Σπείρα Σπείρα.
Γεμάτοι ενέργεια σε ένα σόου που δικαιολογούσε πλήρως αυτή την λέξη, συνδύασαν με πολύ όμορφο τρόπο το τραγούδι με την θεατρικοποιημένη προσέγγιση τους και το ανάγαγε σε κάτι παραπάνω από «ωραία μουσική» και πιο κοντά σε ένα πλήρες πρόγραμμα.
Ο ίδιος ο Κραουνάκης δεν θα ανέβαινε στην σκηνή για μιάμιση ώρα ακόμα, αλλά αυτό δεν φάνηκε να μειώνει την εμπειρία, καθώς δεν υπήρξε στιγμή που το ξεσηκωτικό σχήμα μας άφησε να βαρεθούμε. Από τα «Μαύρα Μάτια» με το οποίο ξεκίνησαν και μέσα από ένα ακούραστο συνεχές όπου όλα τα μέλη εναλλάσσονταν στην πρώτη γραμμή του μικροφώνου, έπαιξαν τραγούδια από την μεγάλη πορεία του Έλληνα μουσικού και όχι μόνο, σαν ένα καλοκουρδισμένο σύνολο που πρέπει να προσπαθήσεις σκληρά για να βρεις ψεγάδι. Από την χορογραφία μέχρι τα κοστούμια κι από τις φωνές μέχρι την ενορχήστρωση.
«Μαλάμω με την φούρια σου, βάρα τα κουμπούρια σου, βάρα τα κουμπούρια σου...»
Όταν πλέον έχεις ξεχάσει τον Κραουνάκη και ευχαριστιέσαι αυτό το tribute, ανεβαίνει ο ίδιος επί σκηνής όμως και φροντίζει να καταλάβεις για ποιον λόγο ήρθες. Γεμίζοντας τον χώρο και χωρίς χρονοτριβές, πιάνει το μικρόφωνο και ξεκινάει να βομβαρδίζει με επιτυχίες. Από το «Μόνο μια Φορά» -το οποίο αποκήρυξε λόγω στίχων με χιούμορ, μέχρι το «Φίλα με» και το «Πόσο σ’ αγαπώ», έφτιαξε ένα πρόγραμμα με «τα πιο ωραία λαϊκά» και μας ταξίδεψε σε μία εποχή που μπορεί να φαίνεται μακρινή, αλλά ούτε είναι, ούτε πρέπει να την αφήσουμε να γίνει. Με απαραίτητα διαλείμματα για σχόλια και ατάκες που ξεκαρδίζουν το κοινό χωρίς όμως να αφαιρούν από το συναίσθημα της συναυλίας και με ένα πάρτι που έμοιαζε να κορυφώνεται όλο και πιο πολύ, ξέφευγε από την συναυλία και πήγαινε στην παρέα. Κόσμος σηκώνεται στην σκηνή να χορέψει, το κοινό τραγουδάει μαζί και που και που...ανοίγει διάλογο και για το τέλος ένα μικρό παιχνίδι για το πώς να ξορκίζουμε την βλακεία και όσα μας εκνευρίζουν από τους γύρω μας. Με αυτά και με εκείνα, έφτασε 1 το βράδυ και μέσα σε ένα σχήμα κύκλου, ο Σταμάτης και η Σπείρα Σπείρα υποκλίνονται και φεύγουν από την σκηνή παίζοντας ξανά το «Μαύρα Μάτια». Το φεγγάρι ακόμα ψηλά κι εμείς σιγά σιγά φεύγουμε. Χαμογελαστοί κι αρκετά μετά τις 12. Όπως πρέπει να είναι κάθε Σαββατόβραδο.
«Φίλα με...στην Πέτρα» όπως «Φίλα με...στις Γραμμές» που ήταν το χειμερινό μότο. Ο χώρος υπάρχει, ο χώρος ορίζει, ο χώρος όμως στο τέλος έχει δευτερεύουσα σημασία. Είτε για το φιλί και την αγάπη όπως τόσες φορές μας θύμισε χτες, είτε για μια συναυλία του Κραουνάκη. Σημασία έχει ο άνθρωπος δίπλα σου. Κι αν που και που σε εκνευρίζει...μπορείς να κάνεις ένα «κγχξ» στην πλάτη του και να το ξορκίσεις!
