Ομολογώ ότι δεν είχα ξαναδεί σε ζωντανή εμφάνιση την Luz Casal και μέσα από την ακρόαση των δίσκων της είχα άλλη εικόνα για αυτό που περίμενα να αντικρύσω.
Λίγο ο τίτλος της μούσας του Pedro Αlmodovar που την ακολουθεί, λίγο το μοιραίο των τραγουδιών σαν το «Un año de amor» και το «Piensa en mi» που μέσα από τις εν λόγω ταινίες του, την έκαναν παγκόσμια γνωστή, περίμενα να δω και να ακούσω μια μοιραία ντίβα.
Αντίθετα, αυτή που είδα και άκουσα ήταν μια καταπληκτική τραγουδίστρια, με μέτρο πάνω στη σκηνή, έντονη σκηνική παρουσία και απίστευτη εκφραστικότητα στον τρόπο που τραγούδησε.
Με ένα κλασικό ισπανικό και λατινααμερικάνικο ρεπερτόριο, εντυπωσίασε το κοινό με την παρουσία και την ερμηνεία της. Επαγγελματίας στο έπακρο, φαινόταν από τον τρόπο που παρουσίαζε κάθε τραγούδι, από τον τρόπο που υποκλινόταν στο κοινό, στον τρόπο που πλησίασε το κοινό. Ανάμεσα στα τραγούδια της, χαιρέτησε το κοινό στα ελληνικά, στάθηκε μόνη της πάνω στη μεγάλη σκηνή του Christmas Theater σχεδόν δύο ώρες τραγουδώντας και άλλαξε τρείς φορές ρούχα μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα προσαρμόζοντας κάθε φορά την παρουσία της στο ύφος των τραγουδιών που τραγουδούσε.
Προς το τέλος αφού το προλόγισε, επίσης στα ελληνικά, αφιέρωσε ένα τραγούδι σαν προσευχή στη μνήμη του Μίκη Θεοδωράκη και του Βαγγέλη Παπαθανασίου.
Τραγουδίστρια κλασικής κοπής, με μια απαστράπτουσα σκηνική παρουσία, απέδειξε ότι κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Το αποτέλεσμα που είδαμε πάνω στη σκηνή, είναι αποτέλεσμα ταλέντου και σκληρής δουλειάς.
Βεβαίως, τίποτα δεν ήταν τυχαίο συνολικά στη συναυλία της. Από τους μουσικούς και την ποιότητα που έπαιξαν, μέχρι τον αριθμό τους. Πενήντα μουσικούς μέτρησα πάνω στη σκηνή, εκ των οποίων οι πέντε ήταν Ισπανοί σολίστες και οι υπόλοιποι μέλη της Φιλαρμόνια Ορχήστρας Αθηνών, μια από τις πιο σοβαρές ελληνικές ορχήστρες. Ισπανός ήταν, επίσης, ο διευθυντής ορχήστρας, που με πυγμή διηύθυνε όλο αυτό το σύνολο. Δυστυχώς, δεν υπήρχε κάποιο έντυπο πρόγραμμα στο οποίο να αναφέρονται τα ονόματα των μουσικών αυτών, που καλό θα ήταν να γνωρίζαμε ώστε να αναφερθούν.
Η Luz Casal μας πρόσφερε μια αξέχαστη εμφάνιση εντυπωσιάζοντας το ένθερμο ελληνικό κοινό είτε τραγουδώντας τον «ύμνο» «Historia de un Amor», που την χαρακτηρίζει όσο κανένα άλλο, είτε ένα παραδοσιακό ισπανικό τραγούδι, είτε τα τραγούδια που μας συντρόφευσαν όλες αυτές τις φορές που βλέπαμε στις σκοτεινές αίθουσες, κάποιες από τις ιδιαίτερες ταινίες του μεγαλύτερου συμπατριώτη της σκηνοθέτη. Μία τραγουδίστρια με εκτόπισμα, στην πρώτη από τις 45 συναυλίες που θα δώσει φέτος.
Επόμενος σταθμός της η Βαρκελώνη.
Λίγο ο τίτλος της μούσας του Pedro Αlmodovar που την ακολουθεί, λίγο το μοιραίο των τραγουδιών σαν το «Un año de amor» και το «Piensa en mi» που μέσα από τις εν λόγω ταινίες του, την έκαναν παγκόσμια γνωστή, περίμενα να δω και να ακούσω μια μοιραία ντίβα.
Αντίθετα, αυτή που είδα και άκουσα ήταν μια καταπληκτική τραγουδίστρια, με μέτρο πάνω στη σκηνή, έντονη σκηνική παρουσία και απίστευτη εκφραστικότητα στον τρόπο που τραγούδησε.
Με ένα κλασικό ισπανικό και λατινααμερικάνικο ρεπερτόριο, εντυπωσίασε το κοινό με την παρουσία και την ερμηνεία της. Επαγγελματίας στο έπακρο, φαινόταν από τον τρόπο που παρουσίαζε κάθε τραγούδι, από τον τρόπο που υποκλινόταν στο κοινό, στον τρόπο που πλησίασε το κοινό. Ανάμεσα στα τραγούδια της, χαιρέτησε το κοινό στα ελληνικά, στάθηκε μόνη της πάνω στη μεγάλη σκηνή του Christmas Theater σχεδόν δύο ώρες τραγουδώντας και άλλαξε τρείς φορές ρούχα μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα προσαρμόζοντας κάθε φορά την παρουσία της στο ύφος των τραγουδιών που τραγουδούσε.
Προς το τέλος αφού το προλόγισε, επίσης στα ελληνικά, αφιέρωσε ένα τραγούδι σαν προσευχή στη μνήμη του Μίκη Θεοδωράκη και του Βαγγέλη Παπαθανασίου.
Τραγουδίστρια κλασικής κοπής, με μια απαστράπτουσα σκηνική παρουσία, απέδειξε ότι κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Το αποτέλεσμα που είδαμε πάνω στη σκηνή, είναι αποτέλεσμα ταλέντου και σκληρής δουλειάς.
Βεβαίως, τίποτα δεν ήταν τυχαίο συνολικά στη συναυλία της. Από τους μουσικούς και την ποιότητα που έπαιξαν, μέχρι τον αριθμό τους. Πενήντα μουσικούς μέτρησα πάνω στη σκηνή, εκ των οποίων οι πέντε ήταν Ισπανοί σολίστες και οι υπόλοιποι μέλη της Φιλαρμόνια Ορχήστρας Αθηνών, μια από τις πιο σοβαρές ελληνικές ορχήστρες. Ισπανός ήταν, επίσης, ο διευθυντής ορχήστρας, που με πυγμή διηύθυνε όλο αυτό το σύνολο. Δυστυχώς, δεν υπήρχε κάποιο έντυπο πρόγραμμα στο οποίο να αναφέρονται τα ονόματα των μουσικών αυτών, που καλό θα ήταν να γνωρίζαμε ώστε να αναφερθούν.
Η Luz Casal μας πρόσφερε μια αξέχαστη εμφάνιση εντυπωσιάζοντας το ένθερμο ελληνικό κοινό είτε τραγουδώντας τον «ύμνο» «Historia de un Amor», που την χαρακτηρίζει όσο κανένα άλλο, είτε ένα παραδοσιακό ισπανικό τραγούδι, είτε τα τραγούδια που μας συντρόφευσαν όλες αυτές τις φορές που βλέπαμε στις σκοτεινές αίθουσες, κάποιες από τις ιδιαίτερες ταινίες του μεγαλύτερου συμπατριώτη της σκηνοθέτη. Μία τραγουδίστρια με εκτόπισμα, στην πρώτη από τις 45 συναυλίες που θα δώσει φέτος.
Επόμενος σταθμός της η Βαρκελώνη.
