Μετά την επιτυχία που σημείωσε το Alimos Classic Car Sunday 3 την Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου, ο Δήμος Αλίμου, σε συνεργασία με την Ελληνική Λέσχη Φίλων Κλασικής Μοτοσικλέτας και τον Νίκο Μαστοράκη, διοργανώνει τo Alimos Classic Motorbike Sunday 2 από τις 2 έως τις 7.30 το απόγευμα με ελεύθερη είσοδο.
Η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει από τα χέρια μου από κλασικά αυτοκίνητα ένα λευκό Austin Morris μοντέλο του ’55 κι ένα μπλε σιελ Ford του ’75, αλλά ποτέ μια παλιά μοτοσυκλέτα. Αν και μεγάλωσα με το «ουρλιαχτό» των μηχανών που ανεβοκατεβαίνουν την Λ. Συγγρού έως σήμερα και τις ακούω μετά τα μεσάνυχτα έως τις πρώτες πρωινές ώρες που είμαι ξύπνιος, η ιστορία μου μαζί τους ήταν σύντομη και είχε άδοξο τέλος.
Και αυτό γιατί όταν οι γονείς μου, μού πήραν ένα αυτόματο μηχανάκι για να πηγαινοέρχομαι από το σπίτι στο φροντιστήριο που απείχε περίπου τρία-τέσσερα χιλιόμετρα και καμάρωνα όταν έτρεχα στην Ζησιμοπούλου, την παλιά Λ. Αμφιθέας, ξαφνικά μου το εξαφάνισαν.
Αιτία ήταν το ατύχημα που είχε ο θείος μου, ο Γιωργούλης Νικολάου, με την 1300άρα Kawasaki – ο πρώτος που απέκτησε τέτοια μηχανή στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τη ζήλεψε πρώτα ο φίλος του Κώστας Τσιτσάνης – γιος του συνθέτη και μετά ο άλλος φίλος του ο Σταμάτης Κόκοτας και παρήγγειλαν κι αυτοί από μία – όταν πετάχτηκε μπροστά του ξαφνικά ένας ηλικιωμένος για να διασχίσει την Λ. Θησέως στην Καλλιθέα και σώθηκε από θαύμα, όπως λέμε.
Όμως έως τότε, αλλά και μετά που έγινε καλά πόσες φορές με έπαιρνε μαζί βόλτα με την μηχανή του αυτή που την έδενε με μια μεγάλη σιδερένια αλυσίδα στον κορμό της ελιάς που είχαμε έξω από την μονοκατοικία μας στην Ν. Σμύρνη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς «πετάξαμε» σε χρόνο ντετέ με την μηχανάρα αυτή από το σπίτι έως το γήπεδο της Ριζούπολης για να προλάβουμε τον αγώνα Απόλλωνα – Πανιωνίου που άρχιζε σε περίπου 10-15 λεπτά και είμαστε εκεί στην ώρα μας να δούμε την κυανέρυθρη αγαπημένη μας ομάδα.
Επίσης θυμάμαι τον θρυλικό τσοπερά Μπίρνταχα, θρύλο των νοτίων προαστίων, τον επονομαζόμενο «Χριστό» λόγω των δύο μαύρων καθρεπτών σε σχήμα σταυρού που είχε στην μηχανή του, ο οποίος έμενε στη γειτονιά μου και περνούσε κάθε μέρα με την τσόπερ του μπροστά από το σπίτι μου, μια φιγούρα βγαλμένη από την ταινία Easy Rider.
Το απωθημένο μου αλλά και η μεγάλη μου αγάπη για τις παλιές μοτοσυκλέτες που συναγωνίζεται αυτή των κλασικών αυτοκινήτων με έφερε και αυτή την Κυριακή στον Παραλιακό Πεζόδρομο Αλίμου με τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια.
Μετά την επιτυχία που σημείωσε την περασμένη Κυριακή το Alimos Classic Car Sunday 3 με ιστορικά αυτοκίνητα ο Δήμος Αλίμου, σε συνεργασία με τον Νίκο Μαστοράκη και την Ελληνική Λέσχη Φίλων Κλασικής Μοτοσικλέτας διοργάνωσε το Alimos Classic Motorbike Sunday 2 από τις 2 έως τις 7.30 το απόγευμα με ελεύθερη είσοδο.
Με το έφθασα στην έκθεση ακουγόταν από τα μεγάφωνα το Layla με τον Eric Clapton κι ευτυχώς ένα ελαφρό αεράκι έκανε τη βόλτα άνετη και απολαυστική. Η Harley Davidson έκανε αμέσως αισθητή την παρουσία της όχι μόνο γιατί το μάτι έπεφτε αμέσως στις μηχανές αυτές αλλά και γιατί το κλαμπ της ήταν εκεί παρών με τους μοτοσικλετιστές της να φορούν τα μαύρα δερμάτινα με το σήμα της.
Όσο περπατούσα τόσο οι εκπλήξεις συνεχίζονταν. Οι BMW, Norton, Triumph, Kawasaki, Yamaha πήγαιναν…σύννεφο ! Πω, πω «εργαλεία», όπως λέγαμε τις καλές μηχανές στα 80s, αλλά και «σκοτώστρες» για τις πιο γρήγορες, όπως η Ninja που έτρεχαν σε κόντρες στην παραλιακή.
Ο Johnny Vavouras με τον συντάκτη μας Γιάννη Αλεξίου
Ήταν αδύνατον να μην συναντήσεις σε αυτή την έκθεση τον Johnny Vavoura παλιό μηχανόβιο που είχε στην συλλογή του ουκ ολίγες παλιές μοτοσυκλέτες. Να’ σου λοιπόν εκεί μαζί με τα τρία πανέμορφα σκυλιά του να σουλατσάρει. Η αναμνηστική φωτογραφία ήταν αναπόφευκτη και το χιούμορ του παροιμιώδες καθώς την στιγμή που ποζάραμε και προσπαθούσα να σουλουπώσω τα μαλλιά μου από τον αέρα είπε την ατάκα : «Κι εγώ το ίδιο πρόβλημα έχω !».
Ο ενθουσιασμός του Βαβούρα ήταν απερίγραπτος όταν…πέτυχε εκεί μια παρόμοια Honda 50άρα με εκείνη που είχε ο ίδιος κάποτε μεταξύ άλλων μηχανών.
Είχα φαγωθεί να δω μια τσόπερ ! «Γιατί λες Τζόνι να μην υπάρχουν τσόπερ εδώ;»… «Είναι custume (προσαρμοσμένες)», μου απάντησε. Ώσπου ξαφνικά εμφανίζεται μια πορτοκαλο-μαύρη Harley Davidson ολοζώντανή μπροστά μας ! «Αυτή δεν είναι τσόπερ ;»… «Καρατσόπερ είναι!». Μοντέλο 1969, αρ. κυκλοφορίας 2004.
H πιο παλιά μηχανή στην έκθεση ήταν του 1939 και από την πιο παλιές μια Harley Davidson του 1949 που η φθορά του χρόνου ήταν εμφανής πάνω της, αλλά βαστιόταν καλά. Ποιος ξέρει τι θα είχαν να διηγηθούν όλες αυτές οι μηχανές αν είχαν στόμα. Εγώ πάντως ήθελα ν’ ακούσω τι πιο αλήτικες ιστορίες.
Η Harley του 1949
Νά’ σου κι ένα μοτοποδήλατο Solex που υψώνει ανάστημα δίπλα στα θηρία κάνοντας παρέα με μια βέσπα Capri με ιταλική φινέτσα !
Στο τέλος της βόλτας θυμήθηκα τον λαχειοπώλη της γειτονιάς μου, τον κυρ-Μανώλη, που στεκόταν καθιστός στο αναπηρικό καροτσάκι του ακριβώς απέναντι από την είσοδο του σπιτιού μου μπροστά στο περίπτερο, που όταν μια μέρα βροχερή με είδε να φεύγω με το αυτόματο, με ρώτησε ; «Καλά δεν υπάρχουν μηχανάκια με σκέπαστρο για να μην βρέχεσαι ;»… «Όχι κυρ-Μανώλη δεν υπάρχουν» του απάντησα κι έλεγα μέσα μου; Τι λέει ο άνθρωπος ! Κι όμως στην έκθεση αυτή στον Άλιμο είδα τέτοιες μηχανές που είχαν τις προδιαγραφές που φαντάζονταν ο λαχειοπώλης μας και ίσως τότε μόνο σε έργα του Τζέημς Μποντ να είχαμε δει…
Αποχώρησα από την έκθεση κι ενώ ακουγόταν από τους Doors το 20th Century Fox…
Ραντεβού στο επόμενο Alimos Classic Motorbike Sunday του χρόνου τέτοιο καιρό !
*Οι φωτογραφίες είναι του Γιάννη Αλεξίου
Η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει από τα χέρια μου από κλασικά αυτοκίνητα ένα λευκό Austin Morris μοντέλο του ’55 κι ένα μπλε σιελ Ford του ’75, αλλά ποτέ μια παλιά μοτοσυκλέτα. Αν και μεγάλωσα με το «ουρλιαχτό» των μηχανών που ανεβοκατεβαίνουν την Λ. Συγγρού έως σήμερα και τις ακούω μετά τα μεσάνυχτα έως τις πρώτες πρωινές ώρες που είμαι ξύπνιος, η ιστορία μου μαζί τους ήταν σύντομη και είχε άδοξο τέλος.
Και αυτό γιατί όταν οι γονείς μου, μού πήραν ένα αυτόματο μηχανάκι για να πηγαινοέρχομαι από το σπίτι στο φροντιστήριο που απείχε περίπου τρία-τέσσερα χιλιόμετρα και καμάρωνα όταν έτρεχα στην Ζησιμοπούλου, την παλιά Λ. Αμφιθέας, ξαφνικά μου το εξαφάνισαν.
Αιτία ήταν το ατύχημα που είχε ο θείος μου, ο Γιωργούλης Νικολάου, με την 1300άρα Kawasaki – ο πρώτος που απέκτησε τέτοια μηχανή στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τη ζήλεψε πρώτα ο φίλος του Κώστας Τσιτσάνης – γιος του συνθέτη και μετά ο άλλος φίλος του ο Σταμάτης Κόκοτας και παρήγγειλαν κι αυτοί από μία – όταν πετάχτηκε μπροστά του ξαφνικά ένας ηλικιωμένος για να διασχίσει την Λ. Θησέως στην Καλλιθέα και σώθηκε από θαύμα, όπως λέμε.
Όμως έως τότε, αλλά και μετά που έγινε καλά πόσες φορές με έπαιρνε μαζί βόλτα με την μηχανή του αυτή που την έδενε με μια μεγάλη σιδερένια αλυσίδα στον κορμό της ελιάς που είχαμε έξω από την μονοκατοικία μας στην Ν. Σμύρνη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς «πετάξαμε» σε χρόνο ντετέ με την μηχανάρα αυτή από το σπίτι έως το γήπεδο της Ριζούπολης για να προλάβουμε τον αγώνα Απόλλωνα – Πανιωνίου που άρχιζε σε περίπου 10-15 λεπτά και είμαστε εκεί στην ώρα μας να δούμε την κυανέρυθρη αγαπημένη μας ομάδα.
Επίσης θυμάμαι τον θρυλικό τσοπερά Μπίρνταχα, θρύλο των νοτίων προαστίων, τον επονομαζόμενο «Χριστό» λόγω των δύο μαύρων καθρεπτών σε σχήμα σταυρού που είχε στην μηχανή του, ο οποίος έμενε στη γειτονιά μου και περνούσε κάθε μέρα με την τσόπερ του μπροστά από το σπίτι μου, μια φιγούρα βγαλμένη από την ταινία Easy Rider.
Το απωθημένο μου αλλά και η μεγάλη μου αγάπη για τις παλιές μοτοσυκλέτες που συναγωνίζεται αυτή των κλασικών αυτοκινήτων με έφερε και αυτή την Κυριακή στον Παραλιακό Πεζόδρομο Αλίμου με τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια.
Μετά την επιτυχία που σημείωσε την περασμένη Κυριακή το Alimos Classic Car Sunday 3 με ιστορικά αυτοκίνητα ο Δήμος Αλίμου, σε συνεργασία με τον Νίκο Μαστοράκη και την Ελληνική Λέσχη Φίλων Κλασικής Μοτοσικλέτας διοργάνωσε το Alimos Classic Motorbike Sunday 2 από τις 2 έως τις 7.30 το απόγευμα με ελεύθερη είσοδο.
Με το έφθασα στην έκθεση ακουγόταν από τα μεγάφωνα το Layla με τον Eric Clapton κι ευτυχώς ένα ελαφρό αεράκι έκανε τη βόλτα άνετη και απολαυστική. Η Harley Davidson έκανε αμέσως αισθητή την παρουσία της όχι μόνο γιατί το μάτι έπεφτε αμέσως στις μηχανές αυτές αλλά και γιατί το κλαμπ της ήταν εκεί παρών με τους μοτοσικλετιστές της να φορούν τα μαύρα δερμάτινα με το σήμα της.
Όσο περπατούσα τόσο οι εκπλήξεις συνεχίζονταν. Οι BMW, Norton, Triumph, Kawasaki, Yamaha πήγαιναν…σύννεφο ! Πω, πω «εργαλεία», όπως λέγαμε τις καλές μηχανές στα 80s, αλλά και «σκοτώστρες» για τις πιο γρήγορες, όπως η Ninja που έτρεχαν σε κόντρες στην παραλιακή.
Ο Johnny Vavouras με τον συντάκτη μας Γιάννη Αλεξίου Ήταν αδύνατον να μην συναντήσεις σε αυτή την έκθεση τον Johnny Vavoura παλιό μηχανόβιο που είχε στην συλλογή του ουκ ολίγες παλιές μοτοσυκλέτες. Να’ σου λοιπόν εκεί μαζί με τα τρία πανέμορφα σκυλιά του να σουλατσάρει. Η αναμνηστική φωτογραφία ήταν αναπόφευκτη και το χιούμορ του παροιμιώδες καθώς την στιγμή που ποζάραμε και προσπαθούσα να σουλουπώσω τα μαλλιά μου από τον αέρα είπε την ατάκα : «Κι εγώ το ίδιο πρόβλημα έχω !».
Ο ενθουσιασμός του Βαβούρα ήταν απερίγραπτος όταν…πέτυχε εκεί μια παρόμοια Honda 50άρα με εκείνη που είχε ο ίδιος κάποτε μεταξύ άλλων μηχανών.
Είχα φαγωθεί να δω μια τσόπερ ! «Γιατί λες Τζόνι να μην υπάρχουν τσόπερ εδώ;»… «Είναι custume (προσαρμοσμένες)», μου απάντησε. Ώσπου ξαφνικά εμφανίζεται μια πορτοκαλο-μαύρη Harley Davidson ολοζώντανή μπροστά μας ! «Αυτή δεν είναι τσόπερ ;»… «Καρατσόπερ είναι!». Μοντέλο 1969, αρ. κυκλοφορίας 2004.
H πιο παλιά μηχανή στην έκθεση ήταν του 1939 και από την πιο παλιές μια Harley Davidson του 1949 που η φθορά του χρόνου ήταν εμφανής πάνω της, αλλά βαστιόταν καλά. Ποιος ξέρει τι θα είχαν να διηγηθούν όλες αυτές οι μηχανές αν είχαν στόμα. Εγώ πάντως ήθελα ν’ ακούσω τι πιο αλήτικες ιστορίες.
Η Harley του 1949 Νά’ σου κι ένα μοτοποδήλατο Solex που υψώνει ανάστημα δίπλα στα θηρία κάνοντας παρέα με μια βέσπα Capri με ιταλική φινέτσα !
Στο τέλος της βόλτας θυμήθηκα τον λαχειοπώλη της γειτονιάς μου, τον κυρ-Μανώλη, που στεκόταν καθιστός στο αναπηρικό καροτσάκι του ακριβώς απέναντι από την είσοδο του σπιτιού μου μπροστά στο περίπτερο, που όταν μια μέρα βροχερή με είδε να φεύγω με το αυτόματο, με ρώτησε ; «Καλά δεν υπάρχουν μηχανάκια με σκέπαστρο για να μην βρέχεσαι ;»… «Όχι κυρ-Μανώλη δεν υπάρχουν» του απάντησα κι έλεγα μέσα μου; Τι λέει ο άνθρωπος ! Κι όμως στην έκθεση αυτή στον Άλιμο είδα τέτοιες μηχανές που είχαν τις προδιαγραφές που φαντάζονταν ο λαχειοπώλης μας και ίσως τότε μόνο σε έργα του Τζέημς Μποντ να είχαμε δει…
Αποχώρησα από την έκθεση κι ενώ ακουγόταν από τους Doors το 20th Century Fox…
Ραντεβού στο επόμενο Alimos Classic Motorbike Sunday του χρόνου τέτοιο καιρό !
*Οι φωτογραφίες είναι του Γιάννη Αλεξίου
