ανηφοριά, για το θέατρο του Λυκαβηττού. Κόσμος αμέτρητος ανεβαίνει τον περιφερειακό δρόμο του λόφου, χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας περπατούν με γοργά βήματα, για να προσεγγίσουν το θέατρο... Η ατμόσφαιρα θυμίζει έντονα χρόνια αλλοτινά, χρόνια που τα αναπολούμε διαρκώς και θαρρούμε πως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, μέσα στη δίνη της πολλαπλής κρίσης, που ‘χει ζυγώσει τη ζωή μας, μέσα στην αποξένωση και την αδιαφορία... Αδιαφορία που λες και είμαστε σε αφασία, μας έχουν πείσει πως τίποτα το ενδιαφέρον, το αξιόλογο και το διαφορετικό δε συμβαίνει... Μας έχουν εμφυσήσει την πεποίθηση της θεωρίας του “μονόφθαλμου”, του “ίδιου”, του “μεσοβέζικου”, του “μέτριου”, του “αναξιοκρατικού”, του “δήθεν”, του “ψεύτικου”... Κι εμείς σα να έχουμε δεχθεί ισχυρή δόση μιθριδατισμού, ακολουθούμε ό,τι μας πουλάνε ,αγοράζοντας μας με άκοπη ευκολία. Κι όμως το βράδυ της Κυριακής, χιλιάδες κόσμου έτρεξαν να δουν τ’ αληθινό, το αλλιώτικο, το καθαρό, αυτό που δεν χρειάζεται προσπάθεια να το βρούμε και να το ξεχωρίσουμε, μιας και εδώ και κάμποσα χρόνια μας τραγουδά και μας μιλά με περισσή ευγένεια, με σεμνότητα και σεβασμό, με περισσή καθαρότητα...
15 χιλιάδες κόσμου το βράδυ της Κυριακής μα και το επόμενο της Δευτέρας, θέλησαν να ενώσουν τις φωνές τους με το πάθος και συναίσθημα, που ζουν μες τον πολιτισμό της μουσικής και των στίχων των τραγουδιών του Γιάννη Χαρούλη. Η sold out επανάληψη δυο συνεχόμενων βραδιών, στο θέατρο του Λυκαβηττού, εδώ και καιρό σαν γεγονός δεν έχει προηγούμενο. Πρέπει να πάμε πολύ πίσω, στα χρόνια της δεκαετίας του ’80, που ο Γιώργος Νταλάρας γέμιζε δύο συνεχόμενα βράδια το Ολυμπιακό Στάδιο, σε δυο συναυλίες, που η διαδικασία πραγματοποίησης τους, μοιάζει πολύ με ετούτες του Γιάννη Χαρούλη. Κι αυτό γιατί η απόφαση για πραγματοποίηση και δεύτερης συναυλίας και τότε και τώρα, πάρθηκε λίγες χρονικές στιγμές πριν την πραγματοποίηση της προγραμματισμένης μίας συναυλίας. Τα νούμερα βέβαια δεν είναι τα ίδια, ούτε όμως και οι εποχές, οι συνθήκες, οι ανάγκες, τα οράματα, οι ιδεολογίες, το ένστικτο μου όμως συναντά πολλά κοινά σημεία στην πορεία των δυο καλλιτεχνών. Ο Γιώργος τότε, το 1983,πολύ αγαπητός στο σύνολο του ελληνικού κοινού, με έντονο κοινωνικό λόγο και προφίλ μέσα από τα τραγούδια των μεγάλων συνθετών και στιχουργών, που τραγούδησε ,έχοντας ήδη διανύσει μια καριέρα 13 ετών πολλών ήδη επιτυχιών δίχως εκπτώσεις. Ο Γιάννης τώρα,11 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο του Λυκαβηττού, πρώτη του ουσιαστικά εκτός Αγίου Νικολάου και Κρήτης, ήδη πολύ αγαπητός κι εκείνος στην πλειονότητα του ελληνικού κοινού, ανατρεπτικός στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη μουσική και το τραγούδι, με αξιοθαύμαστη συνέπεια στις επιλογές του και την ποιότητα τους. Ο Γιάννης που με την αλήθεια της ιδιοσυγκρασίας του, χτίζει με σταθερά βήματα το δικό του “μύθο”, αντιμετωπίζοντας με σεμνότητα και σεβασμό ακόμα κι οποιαδήποτε σύγκριση επιχειρείται να γίνει ανάμεσα σε κείνον και τον “αρχάγγελο” του, όπως τον ονομάζει, Νίκο Ξυλούρη... Και το μονοπάτι που περπατά το Αγιονικολιώτικο κοπέλι, με τόσες αξιοσημείωτες ομοιότητες κι αναφορές που φέρει στα κύτταρα του, με εργατικότητα και σύνεση,μόνο προς τ’ άστρα μπορεί να τονε βγάλει...
Οι συναυλίες του Γιάννη Χαρούλη, μοιάζουν πια σαν διαδήλωση, σαν ένα “κύμα” κόσμου που ενώνει τους παλμούς του και “σκάει” σε ακρογιαλιές γεμάτες από την ανάσα και το βάλσαμο που καρτερά... Τα τραγούδια του έχουν ήλιο, φως και γλυκό δειλινό, έχουν θάλασσα, άρματα αγάπης και φιλίας, γύρους φεγγαριού μέσα από έρωτες, χαραυγές λήθης... Τα τραγούδια του Γιάννη είναι γαλανά και καθαρά σαν τα κρυστάλλινα νερά της θάλασσας του αγαπημένου του Μιραμπέλου...
Το θέατρο του Λυκαβηττού γέμισε λοιπόν και τις δυο βραδιές ασφυκτικά, δεν υπήρχε όχι άδειο κάθισμα, μα ούτε κενός χώρος να ξαποστάσει κανείς στους διαδρόμους και στα περιβάλλοντα σημεία του θεάτρου...
Ο Γιάννης μίλησε με συγκίνηση για την πρώτη του εμπειρία στο ίδιο θέατρο, “εμπειρία ζωής”, αφού εκείνη η βραδιά του αφιερώματος στο Νίκο Ξυλούρη, της 16ης Ιουλίου του 2002,συνέβαλε καθοριστικά σε οτιδήποτε έλαβε έπειτα χώρα στην καλλιτεχνική του διαδρομή. Γι’αυτό και τραγούδησε πάλι, όπως και τότε, το “Κόσμε χρυσέ” και τους “Πόνους της Παναγιάς”, δίπλα στα “Τότε κι εγώ θα θυμηθώ”,” Του Λασιθιού η στράτα”, “Η ουρά του αλόγου”, “Της λήθης το πηγάδι”, “Στις χαραυγιές ξεχνιέμαι”, “Σύννεφα του γιαλού”, ”Ένα γύρο το φεγγάρι”, “Χειμωνανθός”, “Έλα πάρε με”, “Βοσκαρουδάκι αμούστακο”, “Οι Άγιοι”, “Μαγγανείες”, “Πάνω στ’αργυρό σκαμνί”, “Το σκουλαρίκι”, “Σου μιλώ και κοκκινίζεις”, “Τριανταφυλλάκι”, “Ακροβάτης”, “Μαύρη πεταλούδα”, “Το γράμμα”, “Ανεμόσκαλα”, “Αποχαιρετισμός”, “Τί λάθος κάνω”, “Συ μ’έμαθες πως αγαπούν”, “Όταν χαράζει”, “Πάντα θλιμμένη χαραυγή”, “Μαλαματένια λόγια”, “Ξενύχτησα στην πόρτα σου”, “Τούτο τον μήνα”...
Πλάι στον αγαπημένο του φίλο, βρέθηκε και ο Χρήστος Θηβαίος-στον οποίο όπως είπε ο Γιάννης οφείλει τη συμμετοχή του στη βραδιά του αφιερώματος στο Νίκο Ξυλούρη τον Ιούλιο του 2002,ενώ ο Θηβαίος ανέφερε πως είχε ασκήσει βέτο τότε στους διοργανωτές επειδή δεν ήξεραν το Γιάννη, λέγοντας τους, “αν δεν ανέβει να τραγουδήσει εκείνος, δεν τραγουδάω ούτε εγώ”- ερμηνεύοντας μαζί με το Γιάννη, τα “Πώς να σωπάσω”, “Διάφανος” και “Άμλετ της Σελήνης”...
“Συγκάτοικοι” του Γιάννη στην “τρέλα” των βραδιών του Λυκαβηττού, ήταν η γνωστή του μουσική παρέα: πνευστά: Κωσταντής Πιστιόλης, τσέλο: Μιχάλης Πορφύρης, κιθάρες: Παύλος Συνοδινός, τύμπανα: Πάνος Τόλιος. Ο Γιάννης μαζί με την Μποφίλιου ανήκει ίσως σε εκείνη τη νέα γεννιά, που ακολουθεί τα χνάρια που έχουν αφήσει η Χαρούλα κι η Μοσχολιού, ο Ξυλούρης κι ο Νταλάρας (δεν αναφέρω πιο λαϊκού ρεπερτορίου τραγουδιστές μιας και οι επιλογές του Γιάννη δεν έχουν “ακουμπήσει” ακόμα το λαϊκό τραγούδι) με τις όποιες διαφορές και ομοιότητες υπάρχουν, που πηγάζουν κι αφορούν κυρίως το χρόνο που βαδίζουν σ’ αυτά τα μονοπάτια... Χρόνος που θα δείξει και θα αποδείξει πόσο κοντά είναι στο να αποτελέσουν την επάξια συνέχεια τους, με διάρκεια, αξία και συνέπεια... Το βέβαιο είναι πως τα τραγούδια του Γιάννη Χαρούλη έχουν λόγο και λένε σημαντικές κουβέντες,όπως τραγούδησαν acapella μαζί του οι 15000 κόσμου, που κατέκλυσαν το θέατρο του Λυκαβηττού, μιας και όλοι μας ψάχνουμε για διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή, σ’ αυτόν τον κόσμο τον παράωρο που ζούμε, γνωρίζοντας την εικόνα και το όνομα εκείνων που αληθινά αξίζουν, ξεχωρίζοντας τους από τις οφθαλμαπάτες, τις φωτοβολίδες και τα ασημόχαρτα... Γιατί τ’ αληθινό και το καθάριο κι ας έχει στους ώμους του φτερά σπασμένα, θα συνεχίσει να ακροβατεί, θα συνεχίσει να ζει, θα συνεχίσει να πετά, αναζητώντας το γαλανό του ουρανού, της λευτεριάς, της ειρήνης, της αγάπης, της αληλεγγύης... κι ας είναι ερημοπούλι κι ας έχει κόντρα τον καιρό, είναι τιμή να πετά,να πετά μόνος...
Video & Φωτογραφίες: Άρης Αναγνωστόπουλος | Ευχαριστώ θερμά τον κο. Γιάννη Παπαζέκο για την όποια του συμβολή!
Α. Αν.
