Συναυλίες, ιδρωμένα σώματα, νεανικές φάλτσες φωνές τραγουδούν με πάθος, χωρίς αύριο το «Πόσο σε θέλω», κερκίδες στενάζουν από το βάρος της έκστασης ενός πλήθους παλλόμενου, ο ηλεκτρισμός της κιθάρας σου μας έβρισκε στο στήθος και μας μετέτρεπε σε χιλιάδες ανθρώπινα αντηχεία.
Βουβές στιγμές χαράς, θλίψης, έρωτα και προσμονής βρήκαν τη φωνή τους μέσα από τα τραγούδια σου, τα λόγια σου ήταν οι υπότιτλοι στο φιλμ της ζωής μας, οι μουσικές σου τόνιζαν τις δραματικές της εντάσεις και έσκυβαν στοργικά να ντύσουν τις γυμνές μας σιωπές.
Μια φωνή με λυρική βραχνάδα, ένα γρέζι διαμαντένιο που άνοιγε ρωγμές στην σκληρή επιφάνεια της πραγματικότητας και άφηνε το όνειρο να ανασαίνει,να δραπετεύει στον ξύπνιο κόσμο.
Όλοι Λαυρέντη έχουμε να μοιραστούμε μια ιστορία μας μαζί σου, μια ιστορία που δε θα μάθεις ποτέ αλλά πάντα θα σε περιέχει και θα τη λέμε στους επόμενους, όταν τραγουδούν με παθιασμένη φάλτσα φωνή το ρεφραίν της νεότητάς μας:
Σου μοιάζει η σελήνη
πού να 'βρω γαλήνη
στον Άδη ανατέλλω
πόσο σε θέλω...
Πόσο σε θέλω.
Βουβές στιγμές χαράς, θλίψης, έρωτα και προσμονής βρήκαν τη φωνή τους μέσα από τα τραγούδια σου, τα λόγια σου ήταν οι υπότιτλοι στο φιλμ της ζωής μας, οι μουσικές σου τόνιζαν τις δραματικές της εντάσεις και έσκυβαν στοργικά να ντύσουν τις γυμνές μας σιωπές.
Μια φωνή με λυρική βραχνάδα, ένα γρέζι διαμαντένιο που άνοιγε ρωγμές στην σκληρή επιφάνεια της πραγματικότητας και άφηνε το όνειρο να ανασαίνει,να δραπετεύει στον ξύπνιο κόσμο.
Όλοι Λαυρέντη έχουμε να μοιραστούμε μια ιστορία μας μαζί σου, μια ιστορία που δε θα μάθεις ποτέ αλλά πάντα θα σε περιέχει και θα τη λέμε στους επόμενους, όταν τραγουδούν με παθιασμένη φάλτσα φωνή το ρεφραίν της νεότητάς μας:
Σου μοιάζει η σελήνη
πού να 'βρω γαλήνη
στον Άδη ανατέλλω
πόσο σε θέλω...
Πόσο σε θέλω.
