Θυμήθηκα τις κασέτες με αφορμή την συγκεκριμένη ενότητα.
Με πόση χαρά τις ξετύλιγα, επιστρέφοντας από το δισκάδικο του κυρίου Φώτη, το Musical, στο κέντρο της Πάτρας.
Άνοιγα το κουτάκι τους, περιεργαζόμουν τον σχεδιασμό τους (ήταν διαφορετικός από εταιρεία σε εταιρεία και από 60/άρα σε 90/άρα), κολλούσα τις ετικέτες επάνω τους και σκεφτόμουν το θέμα τους.
«Ξεχασμένα διαμάντια», «Παλιά λαϊκά», «Λίγο πριν το 2006», «Tombe la neige», «β’ πλευρά», ήταν, μόνον, μερικοί από τους τίτλους των.
Συγκέντρωνα τα τραγούδια (σημειώσεις επί σημειώσεων), έτρωγα ώρες ατέλειωτες για να βρω την «ιδανική» σειρά, να ρυθμίσω το REC level, ώστε η ένταση του ήχου να είναι ομοιόμορφη, έψαχνα τους τόνους των τραγουδιών (οι απότομες αλλαγές, τουλάχιστον, έπρεπε να έχουν κοινό τόνο) και ξεκινούσα.
Rec και play, 6 δευτερόλεπτα αναμονή να κυλήσει η άχρηστη, μη εγγράψιμη ταινία, και play στη σιντιέρα, ώστε να μπει το τραγούδι.
Με δυσκόλευε το τελείωμα της κάθε πλευράς, αγχωνόμουν αν θα χωρέσει το τελευταίο τραγούδι. Αργότερα, μετά από πολλές εγγραφές, είχα μάθει πια να σημειώνω τους χρόνους από την αρχή, οπότε υπολόγιζα τα πάντα με ακρίβεια.
Στο τέλος, έπρεπε να γράψω τους τίτλους των τραγουδιών, τον τραγουδιστή, τους δημιουργούς, ακόμη και τον δίσκο προέλευσης, αλλά και την ημερομηνία. Με καλλιγραφικά γράμματα!
Μου άρεσε να γράφω κασέτες. Όχι για μένα. Για άλλους. Ήθελα να μοιράζομαι τη μουσική «μου» με φίλους, κοπέλες μου, με τους γονείς μου. Έτσι κι «εδώ»!
Τίτλος της «Μένουμε δυνατοί».
Μένουμε δυνατοί και ακούμε μουσική!
(Είμαστε μάρτυρες, βέβαια, πρωτόγνωρων καταστάσεων, εν μέσω μίας πανδημίας, που πλήττει την ανθρωπότητα. Ισχύει. Ένας ιός που ήρθε να χαλάσει την κανονικότητα, την καθημερινότητά μας. Γιατί πριν από αυτόν, όλα κυλούσαν ομαλά, φυσιολογικά, κανονικά δηλαδή. Δικαιοσύνη, ισονομία, ελευθερία, ειρήνη, αλληλεγγύη, και τόσες άλλες θετικές έννοιες, ξεχείλιζαν από παντού. Καμία εκμετάλλευση ή αδικία δεν υπήρχε. Πουθενά φτώχεια ή πόλεμος. Μόνον ευημερία, ανάπτυξη! Ζήτω!
Ναι, τίποτα από τα παραπάνω δεν ίσχυε. Το καταλάβατε κι εσείς;! Το πιάσατε το χιούμορ;!
Μένουμε δυνατοί, λοιπόν. Συνεχίζουμε να μένουμε δυνατοί για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον μας. Η πανδημία του συστήματος, η σκληρότητά του, θα συνεχίσει να μας απομυζά. Κι εμείς, δυνατοί και ενωμένοι, να παλεύουμε.
Venceremos!)
«Στης ιστορίας τις μάχες τις μεγάλες
ήμουν κι εγώ εκεί και είδα,
τις νίκες φορτωμένες με μπελάδες,
τις ήττες που γυρίσανε σελίδα. (...)
Στα όνειρα που ακύρωσαν οι φόβοι
ήμουν κι εγώ εκεί διωγμένος,
στο λίγο του ανθρώπου όταν ξεκόβει
απ’ το πολύ που είναι χρεωμένος.
Γυρνάω και γερνάω μα δε βλέπω
το φως που μου έταξε η ελπίδα,
καράβι μεθυσμένο επιβλέπω
με δαίμονες γυμνούς στην καταιγίδα. (...)»
(Απόσπασμα από το «Τα μάτια του ποιητή» του Παρασκευά Καρασούλου.)
