«Το βάλαμε τελευταία στιγμή και σωθήκαμε…»
Με τίτλο «Θα σας πω μια ιστορία» ξεκινάμε από σήμερα μια νέα στήλη στο Ogdoo.gr, φιλοδοξώντας έτσι να φανερώσουμε, όσο είναι δυνατό, «κρυφές» ιστορίες από κλασικά ελληνικά τραγούδια, με οδηγό, τις περισσότερες φορές, τις συνεντεύξεις και τις μαρτυρίες που μας παραχώρησαν, όλα αυτά τα χρόνια, δημιουργοί και ερμηνευτές. Οι ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Κυριακή, ενώ τα κείμενα θα συνοδεύονται από ηχητικά αποσπάσματα ή video από την πραγματοποίηση της εκάστοτε συνέντευξης. Η αρχή γίνεται σήμερα με ένα κλασικό, λαϊκό τραγούδι του Βαγγέλη Κορακάκη…
Το 1988 κυκλοφόρησε ο πρώτος, ολοκληρωμένος δίσκος του Κορακάκη με τίτλο «Οι άρχοντες», με έντεκα λαϊκά τραγούδια του, που πέρασαν από «χίλια κύματα» μέχρι την τελική τους έκδοση. Η πρώτη πρόταση έγινε στη Σωτηρία Μπέλλου, η οποία αρχικά δέχτηκε, αλλά στη συνέχεια, για λόγους που μόνο εκείνη γνώριζε, αρνήθηκε, ακολούθησε η ηχογράφηση κάποιων τραγουδιών από τον Τάκη Μπίνη, αλλά ούτε κι αυτή η συνεργασία ευοδώθηκε, για να φτάσουμε στα 1988 και στην ηχογράφηση των τραγουδιών από τον Γιώργο Τζώρτζη και τον Βαγγέλη Κορακάκη.
Ανάμεσα στα τραγούδια ήταν και το «Στη σκέψη της τρελής», τραγούδι «σήμα κατατεθέν» για τον Κορακάκη, με ερμηνευτή τον Γιώργο Τζώρτζη, που, μάλλον, απαρατήρητο πέρασε σε αυτή την πρώτη εκδοχή του.
Έξι χρόνια μετά, η «Σκέψη της τρελής» ηχογραφήθηκε ξανά με ερμηνευτή τον Γεράσιμο Ανδρεάτο και ενορχήστρωση του Θόδωρου Κοτεπάνου και συμπεριλήφθηκε στο «Πικρό φιλί», τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο της συνεργασίας του με τον Βαγγέλη Κορακάκη, που κυκλοφόρησε από τη Lyra. (Το 2008 η εταιρεία επανέκδωσε τον δίσκο, αλλάζοντας αυθαίρετα τον τίτλο, χωρίς την έγκριση δημιουργού και ερμηνευτή δηλαδή, από «Πικρό φιλί» σε «Στη σκέψη της τρελής»).
Έπαιξαν οι μουσικοί: Βαγγέλης Κορακάκης και Μανώλης Πάππος (μπουζούκι), Αργύρης Σταμούλος (κιθάρα), Θανάσης Σοφράς (κοντραμπάσο), Ηρακλής Βαβάτσικας (ακορντεόν), Βαγγέλης Καρίπης (κρουστά), Κοσμάς Κοκόλης (μπαγλαμά) και Θόδωρος Κοτεπάνος (πιάνο).
Συζητώντας με τον Βαγγέλη Κορακάκη, στο πλαίσιο μιας μεγάλης, βιογραφικής συνέντευξης που μου παραχώρησε στο «ησυχαστήριό» του στην Καισαριανή στις 19 Σεπτεμβρίου, αναφερθήκαμε, όπως ήταν φυσικό και στη «Σκέψη της τρελής»:
Ένα χρόνο μετά έρχεται η ολοκληρωμένη συνεργασία με τον Γεράσιμο, με το «Πικρό φιλί»…
Μετά το «Λαύριο», ο Γεράσιμος τραγουδούσε στο «Χάραμα». Είπαμε να κάνουμε ένα δίσκο, κάναμε το «Πικρό φιλί» και την τελευταία στιγμή βάλαμε και την επανεκτέλεση από τη «Σκέψη της τρελής».
Δεν υπήρχε στο αρχική επιλογή των τραγουδιών του δίσκου;
Όχι, μπήκε την τελευταία στιγμή. Κι εκεί έγινε το εξής φοβερό. Αυτός ο δίσκος , όπως και ο τελευταίος που έκανα στη «Μαγιοπούλα» είναι γραμμένοι ζωντανά. Στη «Μαγιοπούλα» οι φωνές είναι Play back. Είναι ζωντανά γραμμένη όλη η ορχήστρα και οι φωνές μπήκαν εκ των υστέρων. Ενώ στο δίσκο «Πικρό φιλί» όλη η ορχήστρα είναι ζωντανή, αλλά και ο Γεράσιμος.
Εκεί λοιπόν παίζω μπουζούκι εγώ μαζί με το Μανώλη τον Πάππο, κιθάρα ο Αργύρης ο Σταμούλος, συνεργάτης μου χρόνια, μπάσο ο Σοφράς, ακορντεόν έχει παίξει ο Ηρακλής ο Βαβάτσικας, κρουστά έχει παίξει ο Βαγγέλης Καρίπης, στη «Σκέψη της τρελής» μπαγλαμά ο Κοσμάς ο Κοκκόλης. Είχε μείνει το φινάλε για να γίνει το τελείωμα του τραγουδιού. Αυτό το τραγούδι στην ουσία έχει την προεισαγωγή , την εισαγωγή και στο τέλος έχει μια τελευταία εισαγωγή, η οποία στην πρώτη εκτέλεση παίζεται με ακορντεόν. Στο δίσκο έπαιζε κι ένας καταπληκτικός μουσικός, ο οποίος είχε και την επιμέλεια του δίσκου, ο Θοδωρής ο Κοτεπάνος. Του είπα να παίξει με το πιάνο το τελευταίο θέμα του τραγουδιού. Κι έκατσε πραγματικά πολύ ωραία το τραγούδι…
Στην ιστορία της συγκεκριμένης ηχογράφησης αναφέρθηκε και ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, σε μια μεγάλη συνέντευξη που μου παραχώρησε σε καφετερία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης στις 10 Οκτωβρίου 2008:
Επιστρέφουμε στο λαϊκό τραγούδι και στο 1994, όταν κυκλοφορεί ο πρώτος σου προσωπικός δίσκος, το «Πικρό φιλί» με τον Βαγγέλη Κορακάκη, μια «γνωριμία ζωής» θα τη χαρακτήριζα…
Έχεις απόλυτο δίκιο. Με το Βαγγέλη γνωριστήκαμε το 1993, μέσω ενός κοινού φίλου του Αντρέα του Τσεκούρα. Εκείνος του είπε καλά λόγια για μένα και ήρθε κάπου που έπαιζα και μ’ άκουσε. Με κάλεσε σ’ ένα πάρα πολύ μικρό μαγαζάκι που τραγουδούσε στην Καισαριανή, που το ονόμαζε «Μέγαρο», με το χιούμορ του ο Βαγγέλης…Το «Μέγαρο» λοιπόν είχε εφτά-οχτώ τραπέζια…Πήγα ένα μεσημέρι και μου είπε «κάνω ένα δίσκο, θα μου πεις μερικά τραγούδια;» Λέω «βεβαίως». Και μου έδωσε το «Έτσι γιατί το ήθελε» και το «Ψάξε και βρες μου», δυο ζεϊμπέκικα, το δεύτερο είναι καμηλιέρικο και μια ρούμπα, το «Ο κουρασμένος δρόμος μου». Περίμενα χρόνια για να συναντήσω κάτι τέτοιο. Και είχα την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα βρω αυτό που ψάχνω. Μου είχαν γίνει κάποιες προτάσεις στο παρελθόν από άλλους ανθρώπους που αργότερα έκαναν πολύ μεγάλες επιτυχίες, αλλά δεν θέλησα να μπω εκεί μέσα γιατί δεν ήταν κάτι που με εξέφραζε απόλυτα και καλά έκανα. Ήρθε λοιπόν εκείνη τη στιγμή ο Βαγγέλης…
Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη ώρα.
Ναι…Και ακούω κάτι τραγούδια σαν κι αυτά που είχα λατρέψει από μικρό παιδί, τα οποία ήταν σημερινά. Και λέω «εδώ είμαστε, αυτό είναι».
Και με ήχο παρόμοιο με των τραγουδιών που αγάπησες.
Και με τον ήχο με τα μπουζούκια και μ’έναν άνθρωπο που με τον τρόπο που ζούσε και ζει ανταποκρινόταν στην εικόνα που είχα εγώ για τους πιο παλιούς και γι’αυτό που σημαίνει τελικά λαϊκό τραγούδι…Ας μην το βάζουμε πίσω στο χρόνο μόνο. Είναι και στο σήμερα και θα είναι και πάντα γιατί δεν μιλάμε για κάποιον που είναι σκονισμένος σ’ένα ράφι ενός μουσείου. Μιλάμε για έναν άνθρωπο σαν κι εμάς που ζει στο σήμερα, με τις ανησυχίες του σήμερα, με την οικογένειά του, που σκέφτεται πώς θα μεγαλώσει τα παιδιά του , που κοιτάει πώς θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα καλύτερο αύριο μες στην κοινωνία. Μιλάμε για ένα σύγχρονο άνθρωπο. Ήταν αυτό το πράγμα που ήθελα εγώ να βρω μέσα στην εποχή που ζούμε. Για να μην τρέχω συνέχεια στο παρελθόν. Βρήκα λοιπόν το παρόν μου και το μέλλον μου στον Βαγγέλη τον Κορακάκη.
Σύγχρονος άνθρωπος που άμα γουστάρει, βάζει στο γραμμόφωνο ν’ ακούσει και τη Σωτηρία Μπέλλου. Το αναφέρω με αφορμή μια πρόσφατη προσωπική εμπειρία.
Έτσι είναι…Οι παλιές αγάπες και οι παντοτινές. Αυτές ποτέ δεν ξεχνιούνται.
Μπήκα λοιπόν με όλη μου την ψυχή στο στούντιο, αγαπηθήκαμε τρομερά με τον Βαγγέλη και με όλη την παρέα εκεί, τα δώσαμε όλα και κάναμε στην αρχή το «Λαύριο». Στη συνέχεια, αφού είχα κάνει συμβόλαιο σε εταιρεία πήγα και του είπα «Βαγγέλη θες να κάνουμε ένα δίσκο ολόκληρο;» Ο Βαγγέλης «τρελάθηκε»… Και θυμάμαι πως όταν γράφαμε το δίσκο τον γράψαμε ζωντανά, όλοι οι μουσικοί κι εγώ μαζί, όλο ζωντανό είναι. Ελάχιστες διορθώσεις έγιναν εκ των υστέρων. Έγινε όλος ζωντανός στο στούντιο «Συν Ένα» που τώρα μάλλον δεν υπάρχει, ήταν στα δικαστήρια, δίπλα στον «Άρειο Πάγο», σ’ένα στενάκι. Αφού όταν τελειώναμε το δίσκο λέγαμε πως και κανένα δίσκο να μην πουλήσει ή να πάρει ένα η μάνα μας, είμαστε σίγουροι ότι κάναμε αυτό που λέει η καρδιά μας , είμαστε τρομερά χαρούμενοι. Και δικαιωθήκαμε. Συναντηθήκαμε με τον κόσμο που κι αυτός έχει τις ίδιες αγάπες ας πούμε…
Κι απ’ ό,τι μου είπε ο Βαγγέλης, η «Σκέψη της τρελής» μπήκε την τελευταία στιγμή…
Ναι, η «Σκέψη της τρελής» ήταν δεύτερη εκτέλεση η δική μου. Το είχε βάλει στον πρώτο του δίσκο, στους «Άρχοντες» με το Γιώργο Τζώρτζη, που γενικά δεν είχε και μεγάλη απήχηση. Μου βάζει το τραγούδι και λέω «Πω, πω, να το βάλουμε, να το βάλουμε…» Και το βάλαμε τελευταία στιγμή και σωθήκαμε…(γέλια) Γιατί είναι και πάρα πολύ ωραίο τραγούδι. Τόσα χρόνια τώρα και ακόμα παίζεται…
Στο πρώτο video μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι μαζί με τα ηχητικά αποσπάσματα των συνεντεύξεων του Βαγγέλη Κορακάκη και του Γεράσιμου Ανδρεάτου στον γράφοντα.
Στο δεύτερο video μπορείτε να δείτε το επίσημο videoclip του τραγουδιού. Ο πιτσιρικάς που συμμετέχει δεν είναι άλλος από τον Βασίλη Κορακάκη, γιο του Βαγγέλη.
-Η φωτογραφία είναι του Νίκου Βλασόπουλου.
-Ο τίτλος «Θα σας πω μια ιστορία» είναι εμπνευσμένος από το ομώνυμο τραγούδι του Μαρίνου Γαβριήλ και της Σωτηρίας Μπέλλου, που τραγούδησαν η Μπέλλου με τον Νίκο Δημητράτο το 1990, στον τελευταίο δίσκο της ερμηνεύτριας με επανεκτελέσεις ρεμπέτικων και παλιών λαϊκών τραγουδιών.
Με τίτλο «Θα σας πω μια ιστορία» ξεκινάμε από σήμερα μια νέα στήλη στο Ogdoo.gr, φιλοδοξώντας έτσι να φανερώσουμε, όσο είναι δυνατό, «κρυφές» ιστορίες από κλασικά ελληνικά τραγούδια, με οδηγό, τις περισσότερες φορές, τις συνεντεύξεις και τις μαρτυρίες που μας παραχώρησαν, όλα αυτά τα χρόνια, δημιουργοί και ερμηνευτές. Οι ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Κυριακή, ενώ τα κείμενα θα συνοδεύονται από ηχητικά αποσπάσματα ή video από την πραγματοποίηση της εκάστοτε συνέντευξης. Η αρχή γίνεται σήμερα με ένα κλασικό, λαϊκό τραγούδι του Βαγγέλη Κορακάκη…
Το 1988 κυκλοφόρησε ο πρώτος, ολοκληρωμένος δίσκος του Κορακάκη με τίτλο «Οι άρχοντες», με έντεκα λαϊκά τραγούδια του, που πέρασαν από «χίλια κύματα» μέχρι την τελική τους έκδοση. Η πρώτη πρόταση έγινε στη Σωτηρία Μπέλλου, η οποία αρχικά δέχτηκε, αλλά στη συνέχεια, για λόγους που μόνο εκείνη γνώριζε, αρνήθηκε, ακολούθησε η ηχογράφηση κάποιων τραγουδιών από τον Τάκη Μπίνη, αλλά ούτε κι αυτή η συνεργασία ευοδώθηκε, για να φτάσουμε στα 1988 και στην ηχογράφηση των τραγουδιών από τον Γιώργο Τζώρτζη και τον Βαγγέλη Κορακάκη.
Ανάμεσα στα τραγούδια ήταν και το «Στη σκέψη της τρελής», τραγούδι «σήμα κατατεθέν» για τον Κορακάκη, με ερμηνευτή τον Γιώργο Τζώρτζη, που, μάλλον, απαρατήρητο πέρασε σε αυτή την πρώτη εκδοχή του.
Έξι χρόνια μετά, η «Σκέψη της τρελής» ηχογραφήθηκε ξανά με ερμηνευτή τον Γεράσιμο Ανδρεάτο και ενορχήστρωση του Θόδωρου Κοτεπάνου και συμπεριλήφθηκε στο «Πικρό φιλί», τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο της συνεργασίας του με τον Βαγγέλη Κορακάκη, που κυκλοφόρησε από τη Lyra. (Το 2008 η εταιρεία επανέκδωσε τον δίσκο, αλλάζοντας αυθαίρετα τον τίτλο, χωρίς την έγκριση δημιουργού και ερμηνευτή δηλαδή, από «Πικρό φιλί» σε «Στη σκέψη της τρελής»).
Έπαιξαν οι μουσικοί: Βαγγέλης Κορακάκης και Μανώλης Πάππος (μπουζούκι), Αργύρης Σταμούλος (κιθάρα), Θανάσης Σοφράς (κοντραμπάσο), Ηρακλής Βαβάτσικας (ακορντεόν), Βαγγέλης Καρίπης (κρουστά), Κοσμάς Κοκόλης (μπαγλαμά) και Θόδωρος Κοτεπάνος (πιάνο).
Συζητώντας με τον Βαγγέλη Κορακάκη, στο πλαίσιο μιας μεγάλης, βιογραφικής συνέντευξης που μου παραχώρησε στο «ησυχαστήριό» του στην Καισαριανή στις 19 Σεπτεμβρίου, αναφερθήκαμε, όπως ήταν φυσικό και στη «Σκέψη της τρελής»:
Ένα χρόνο μετά έρχεται η ολοκληρωμένη συνεργασία με τον Γεράσιμο, με το «Πικρό φιλί»…
Μετά το «Λαύριο», ο Γεράσιμος τραγουδούσε στο «Χάραμα». Είπαμε να κάνουμε ένα δίσκο, κάναμε το «Πικρό φιλί» και την τελευταία στιγμή βάλαμε και την επανεκτέλεση από τη «Σκέψη της τρελής».
Δεν υπήρχε στο αρχική επιλογή των τραγουδιών του δίσκου;
Όχι, μπήκε την τελευταία στιγμή. Κι εκεί έγινε το εξής φοβερό. Αυτός ο δίσκος , όπως και ο τελευταίος που έκανα στη «Μαγιοπούλα» είναι γραμμένοι ζωντανά. Στη «Μαγιοπούλα» οι φωνές είναι Play back. Είναι ζωντανά γραμμένη όλη η ορχήστρα και οι φωνές μπήκαν εκ των υστέρων. Ενώ στο δίσκο «Πικρό φιλί» όλη η ορχήστρα είναι ζωντανή, αλλά και ο Γεράσιμος.
Εκεί λοιπόν παίζω μπουζούκι εγώ μαζί με το Μανώλη τον Πάππο, κιθάρα ο Αργύρης ο Σταμούλος, συνεργάτης μου χρόνια, μπάσο ο Σοφράς, ακορντεόν έχει παίξει ο Ηρακλής ο Βαβάτσικας, κρουστά έχει παίξει ο Βαγγέλης Καρίπης, στη «Σκέψη της τρελής» μπαγλαμά ο Κοσμάς ο Κοκκόλης. Είχε μείνει το φινάλε για να γίνει το τελείωμα του τραγουδιού. Αυτό το τραγούδι στην ουσία έχει την προεισαγωγή , την εισαγωγή και στο τέλος έχει μια τελευταία εισαγωγή, η οποία στην πρώτη εκτέλεση παίζεται με ακορντεόν. Στο δίσκο έπαιζε κι ένας καταπληκτικός μουσικός, ο οποίος είχε και την επιμέλεια του δίσκου, ο Θοδωρής ο Κοτεπάνος. Του είπα να παίξει με το πιάνο το τελευταίο θέμα του τραγουδιού. Κι έκατσε πραγματικά πολύ ωραία το τραγούδι…
Στην ιστορία της συγκεκριμένης ηχογράφησης αναφέρθηκε και ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, σε μια μεγάλη συνέντευξη που μου παραχώρησε σε καφετερία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης στις 10 Οκτωβρίου 2008:
Επιστρέφουμε στο λαϊκό τραγούδι και στο 1994, όταν κυκλοφορεί ο πρώτος σου προσωπικός δίσκος, το «Πικρό φιλί» με τον Βαγγέλη Κορακάκη, μια «γνωριμία ζωής» θα τη χαρακτήριζα…
Έχεις απόλυτο δίκιο. Με το Βαγγέλη γνωριστήκαμε το 1993, μέσω ενός κοινού φίλου του Αντρέα του Τσεκούρα. Εκείνος του είπε καλά λόγια για μένα και ήρθε κάπου που έπαιζα και μ’ άκουσε. Με κάλεσε σ’ ένα πάρα πολύ μικρό μαγαζάκι που τραγουδούσε στην Καισαριανή, που το ονόμαζε «Μέγαρο», με το χιούμορ του ο Βαγγέλης…Το «Μέγαρο» λοιπόν είχε εφτά-οχτώ τραπέζια…Πήγα ένα μεσημέρι και μου είπε «κάνω ένα δίσκο, θα μου πεις μερικά τραγούδια;» Λέω «βεβαίως». Και μου έδωσε το «Έτσι γιατί το ήθελε» και το «Ψάξε και βρες μου», δυο ζεϊμπέκικα, το δεύτερο είναι καμηλιέρικο και μια ρούμπα, το «Ο κουρασμένος δρόμος μου». Περίμενα χρόνια για να συναντήσω κάτι τέτοιο. Και είχα την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα βρω αυτό που ψάχνω. Μου είχαν γίνει κάποιες προτάσεις στο παρελθόν από άλλους ανθρώπους που αργότερα έκαναν πολύ μεγάλες επιτυχίες, αλλά δεν θέλησα να μπω εκεί μέσα γιατί δεν ήταν κάτι που με εξέφραζε απόλυτα και καλά έκανα. Ήρθε λοιπόν εκείνη τη στιγμή ο Βαγγέλης…
Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη ώρα.
Ναι…Και ακούω κάτι τραγούδια σαν κι αυτά που είχα λατρέψει από μικρό παιδί, τα οποία ήταν σημερινά. Και λέω «εδώ είμαστε, αυτό είναι».
Και με ήχο παρόμοιο με των τραγουδιών που αγάπησες.
Και με τον ήχο με τα μπουζούκια και μ’έναν άνθρωπο που με τον τρόπο που ζούσε και ζει ανταποκρινόταν στην εικόνα που είχα εγώ για τους πιο παλιούς και γι’αυτό που σημαίνει τελικά λαϊκό τραγούδι…Ας μην το βάζουμε πίσω στο χρόνο μόνο. Είναι και στο σήμερα και θα είναι και πάντα γιατί δεν μιλάμε για κάποιον που είναι σκονισμένος σ’ένα ράφι ενός μουσείου. Μιλάμε για έναν άνθρωπο σαν κι εμάς που ζει στο σήμερα, με τις ανησυχίες του σήμερα, με την οικογένειά του, που σκέφτεται πώς θα μεγαλώσει τα παιδιά του , που κοιτάει πώς θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα καλύτερο αύριο μες στην κοινωνία. Μιλάμε για ένα σύγχρονο άνθρωπο. Ήταν αυτό το πράγμα που ήθελα εγώ να βρω μέσα στην εποχή που ζούμε. Για να μην τρέχω συνέχεια στο παρελθόν. Βρήκα λοιπόν το παρόν μου και το μέλλον μου στον Βαγγέλη τον Κορακάκη.
Σύγχρονος άνθρωπος που άμα γουστάρει, βάζει στο γραμμόφωνο ν’ ακούσει και τη Σωτηρία Μπέλλου. Το αναφέρω με αφορμή μια πρόσφατη προσωπική εμπειρία.
Έτσι είναι…Οι παλιές αγάπες και οι παντοτινές. Αυτές ποτέ δεν ξεχνιούνται.
Μπήκα λοιπόν με όλη μου την ψυχή στο στούντιο, αγαπηθήκαμε τρομερά με τον Βαγγέλη και με όλη την παρέα εκεί, τα δώσαμε όλα και κάναμε στην αρχή το «Λαύριο». Στη συνέχεια, αφού είχα κάνει συμβόλαιο σε εταιρεία πήγα και του είπα «Βαγγέλη θες να κάνουμε ένα δίσκο ολόκληρο;» Ο Βαγγέλης «τρελάθηκε»… Και θυμάμαι πως όταν γράφαμε το δίσκο τον γράψαμε ζωντανά, όλοι οι μουσικοί κι εγώ μαζί, όλο ζωντανό είναι. Ελάχιστες διορθώσεις έγιναν εκ των υστέρων. Έγινε όλος ζωντανός στο στούντιο «Συν Ένα» που τώρα μάλλον δεν υπάρχει, ήταν στα δικαστήρια, δίπλα στον «Άρειο Πάγο», σ’ένα στενάκι. Αφού όταν τελειώναμε το δίσκο λέγαμε πως και κανένα δίσκο να μην πουλήσει ή να πάρει ένα η μάνα μας, είμαστε σίγουροι ότι κάναμε αυτό που λέει η καρδιά μας , είμαστε τρομερά χαρούμενοι. Και δικαιωθήκαμε. Συναντηθήκαμε με τον κόσμο που κι αυτός έχει τις ίδιες αγάπες ας πούμε…
Κι απ’ ό,τι μου είπε ο Βαγγέλης, η «Σκέψη της τρελής» μπήκε την τελευταία στιγμή…
Ναι, η «Σκέψη της τρελής» ήταν δεύτερη εκτέλεση η δική μου. Το είχε βάλει στον πρώτο του δίσκο, στους «Άρχοντες» με το Γιώργο Τζώρτζη, που γενικά δεν είχε και μεγάλη απήχηση. Μου βάζει το τραγούδι και λέω «Πω, πω, να το βάλουμε, να το βάλουμε…» Και το βάλαμε τελευταία στιγμή και σωθήκαμε…(γέλια) Γιατί είναι και πάρα πολύ ωραίο τραγούδι. Τόσα χρόνια τώρα και ακόμα παίζεται…
Στο πρώτο video μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι μαζί με τα ηχητικά αποσπάσματα των συνεντεύξεων του Βαγγέλη Κορακάκη και του Γεράσιμου Ανδρεάτου στον γράφοντα.
Στο δεύτερο video μπορείτε να δείτε το επίσημο videoclip του τραγουδιού. Ο πιτσιρικάς που συμμετέχει δεν είναι άλλος από τον Βασίλη Κορακάκη, γιο του Βαγγέλη.
-Η φωτογραφία είναι του Νίκου Βλασόπουλου.
-Ο τίτλος «Θα σας πω μια ιστορία» είναι εμπνευσμένος από το ομώνυμο τραγούδι του Μαρίνου Γαβριήλ και της Σωτηρίας Μπέλλου, που τραγούδησαν η Μπέλλου με τον Νίκο Δημητράτο το 1990, στον τελευταίο δίσκο της ερμηνεύτριας με επανεκτελέσεις ρεμπέτικων και παλιών λαϊκών τραγουδιών.
