Ο Οκτώβρης είναι ο δεύτερος μήνας του φθινοπώρου και είναι, επίσης, ένας πολυτραγουδισμένος μήνας. Και λόγω του ότι η Εθνική Επέτειος του «ΟΧΙ» έγινε στις 28 του Οκτώβρη, καθώς επίσης και η γιορτή του Αγίου Δημητρίου στις 26, αυτά τα δύο θέματα κυριαρχούν στα τραγούδια για τον Οκτώβρη.
Στο «Καλαντάρι» του Παντελή Θαλασσινού και του Ηλία Κατσούλη ο Οκτώβρης είναι μελαγχολικός, ευαίσθητος και παραπονιάρης, οι δυο γιορτές κυριαρχούν και ένα άρωμα από χρυσάνθεμα πλανιέται στο τραγούδι.
Σε άλλο τελείως κλίμα, ο Ορφέας Περίδης περιγράφει τον Οκτώβρη σαν «μικρό καλοκαιράκι», σαν τον μήνα με τις ξαφνικές κακοκαιρίες και καλοκαιριές, τον μήνα που πρέπει να έχουμε ήλιο στην καρδιά μας για να αντιμετωπίσουμε τις κακοκαιρίες και τις μελαγχολικές νύχτες του.
«Να 'σαι φίλος του εαυτού σου, να τον αγαπάς
να 'χεις στην καρδιά σου ήλιο κι έξω ο χιονιάς
ξαφνικές κακοκαιρίες και καλοκαιριές
να 'σαι ο έρωτας σε νύχτες μελαγχολικές».
Γυρνώντας στον χρόνο πίσω, στα χρόνια της δεκαετίας του ’70, ο Μίμης Πλέσσας και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ρίχνουν όλο το βάρος του Οκτώβρη στην Εθνική επέτειο με ένα τραγούδι που περιγράφει την αναχώρηση ενός φαντάρου για το μέτωπο την ώρα που αποχαιρετά την αγαπημένη του στον σιδηροδρομικό σταθμό, με βασική επωδό και εμβατηριακό χαρακτήρα την φράση «Δεν θα περάσει ο φασισμός». Το τραγούδι καταλήγει πως ο συγκεκριμένος φαντάρος πλήρωσε με την ζωή του για να μην περάσει ο φασισμός, αφού σκοτώθηκε στο μέτωπο.
Λίγο νωρίτερα, το 1972, στον δίσκο τους «Μήνες», ο Βασίλης Κουμπής και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος περιγράφουν έναν μελαγχολικό Οκτώβρη, έναν μήνα που πήρε μαζί του ότι άφησε το καλοκαίρι. Άκρως ευαίσθητη η ερμηνεία της Πόπης Αστεριάδη, δίνει στο τραγούδι έναν εσωτερικό σπαραγμό περιγράφοντας βροχερές καταστάσεις και διαλυμένα πανηγύρια.
«Σε ψάχνω στα παλιά γιοφύρια
στους δρόμους της απαντοχής
στα διαλυμένα πανηγύρια
κάτω απ' τα τόξα της βροχής».
Εντελώς σε άλλο κλίμα «Το τραγούδι του φθινοπώρου» που έγραψαν ο Ευρυπίδης Ζεμενίδης και ο Γιώργος Μυζάλης που το κάνει ξεχωριστό η ερμηνεία του Τζίμη Πανούση. Ένα χαρούμενο τραγούδι με το φθινόπωρο να φέρνει μαζί του δροσιές, ώριμα φρούτα και φύλλα κίτρινα. Δεν έχει κρύο, μοναχά λίγη δροσιά, ενώ μαζευόμαστε από τα μπαλκόνια στα σαλόνια. Ένα τραγούδι χαρούμενο, πού όμως δεν πολυακούστηκε.
«Πόσες βροχές έχουμε δει απ’ το παράθυρο
πίσω απ’ το τζάμι με το βλέμμα προς το άπειρο
τη μυρωδιά που βγάζει το βρεγμένο χώμα
κανείς δε χόρτασε, ούτε κι εμείς ακόμα».
Πέντε τραγούδια, πέντε διαφορετικές ατμόσφαιρες. Αν προσθέσουμε τα επί μέρους στοιχεία, έχουμε έναν μήνα που είναι άλλες φορές μελαγχολικός, άλλοτε χαρούμενος, σχεδόν πάντα ηρωικός αλλά φορτωμένος με μυρωδιές: Την μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα και την μυρωδιά από τα χρυσάνθεμα που ανθίζουν τον Οκτώβρη.
Στο «Καλαντάρι» του Παντελή Θαλασσινού και του Ηλία Κατσούλη ο Οκτώβρης είναι μελαγχολικός, ευαίσθητος και παραπονιάρης, οι δυο γιορτές κυριαρχούν και ένα άρωμα από χρυσάνθεμα πλανιέται στο τραγούδι.
Σε άλλο τελείως κλίμα, ο Ορφέας Περίδης περιγράφει τον Οκτώβρη σαν «μικρό καλοκαιράκι», σαν τον μήνα με τις ξαφνικές κακοκαιρίες και καλοκαιριές, τον μήνα που πρέπει να έχουμε ήλιο στην καρδιά μας για να αντιμετωπίσουμε τις κακοκαιρίες και τις μελαγχολικές νύχτες του.
«Να 'σαι φίλος του εαυτού σου, να τον αγαπάς
να 'χεις στην καρδιά σου ήλιο κι έξω ο χιονιάς
ξαφνικές κακοκαιρίες και καλοκαιριές
να 'σαι ο έρωτας σε νύχτες μελαγχολικές».
Γυρνώντας στον χρόνο πίσω, στα χρόνια της δεκαετίας του ’70, ο Μίμης Πλέσσας και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ρίχνουν όλο το βάρος του Οκτώβρη στην Εθνική επέτειο με ένα τραγούδι που περιγράφει την αναχώρηση ενός φαντάρου για το μέτωπο την ώρα που αποχαιρετά την αγαπημένη του στον σιδηροδρομικό σταθμό, με βασική επωδό και εμβατηριακό χαρακτήρα την φράση «Δεν θα περάσει ο φασισμός». Το τραγούδι καταλήγει πως ο συγκεκριμένος φαντάρος πλήρωσε με την ζωή του για να μην περάσει ο φασισμός, αφού σκοτώθηκε στο μέτωπο.
Λίγο νωρίτερα, το 1972, στον δίσκο τους «Μήνες», ο Βασίλης Κουμπής και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος περιγράφουν έναν μελαγχολικό Οκτώβρη, έναν μήνα που πήρε μαζί του ότι άφησε το καλοκαίρι. Άκρως ευαίσθητη η ερμηνεία της Πόπης Αστεριάδη, δίνει στο τραγούδι έναν εσωτερικό σπαραγμό περιγράφοντας βροχερές καταστάσεις και διαλυμένα πανηγύρια.
«Σε ψάχνω στα παλιά γιοφύρια
στους δρόμους της απαντοχής
στα διαλυμένα πανηγύρια
κάτω απ' τα τόξα της βροχής».
Εντελώς σε άλλο κλίμα «Το τραγούδι του φθινοπώρου» που έγραψαν ο Ευρυπίδης Ζεμενίδης και ο Γιώργος Μυζάλης που το κάνει ξεχωριστό η ερμηνεία του Τζίμη Πανούση. Ένα χαρούμενο τραγούδι με το φθινόπωρο να φέρνει μαζί του δροσιές, ώριμα φρούτα και φύλλα κίτρινα. Δεν έχει κρύο, μοναχά λίγη δροσιά, ενώ μαζευόμαστε από τα μπαλκόνια στα σαλόνια. Ένα τραγούδι χαρούμενο, πού όμως δεν πολυακούστηκε.
«Πόσες βροχές έχουμε δει απ’ το παράθυρο
πίσω απ’ το τζάμι με το βλέμμα προς το άπειρο
τη μυρωδιά που βγάζει το βρεγμένο χώμα
κανείς δε χόρτασε, ούτε κι εμείς ακόμα».
Πέντε τραγούδια, πέντε διαφορετικές ατμόσφαιρες. Αν προσθέσουμε τα επί μέρους στοιχεία, έχουμε έναν μήνα που είναι άλλες φορές μελαγχολικός, άλλοτε χαρούμενος, σχεδόν πάντα ηρωικός αλλά φορτωμένος με μυρωδιές: Την μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα και την μυρωδιά από τα χρυσάνθεμα που ανθίζουν τον Οκτώβρη.
