Ο Al Bano υπήρξε το απόλυτο pop είδωλο όχι μόνο στην πατρίδα του την Ιταλία, αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, στα τέλη της δεκαετίας του ' 60 υπήρξε εξαιρετικά δημοφιλής, με αποτέλεσμα οι επιτυχίες του να ακούγονται σε όλα τα εφηβικά πάρτυ. Η μεγάλη του επιτυχία εκείνα τα χρόνια ήταν το ΄΄Io di notte΄΄ που ηχογράφησε το 1967 και έγινε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες εκείνης της εποχής. Το πώς βρέθηκε να ηχογραφεί στα ιταλικά το ΄΄Γελαστό παιδί΄΄ του Μίκη Θεοδωράκη, είναι μια άλλη ιστορία.
Στην Ελλάδα δικτατορία. Τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη απαγορευμένα δια ροπάλου. Πλήν όμως, ο Μίκης και τα τραγούδια του είχαν ταξιδέψει ήδη σε κάθε ευρωπαική χώρα και όχι μόνο. Αυτό που δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν οι συνταγματάρχες ήταν η φήμη του Μίκη, που παράλληλα με την αντιστασιακή του δράση είχε γιγαντωθεί.
Το μουσικό θέμα από το ΄΄Γελαστό παιδί΄΄, ήταν ένα από τα μουσικά θέματα της ταινίας του Κώστα Γαβρά πού θριάμβευε σε όλον τον κόσμο, κέρδισε το Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και ήταν υποψήφιο για τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Η δε μουσική του Μίκη είχε κερδίσει το βραβείο μουσικής στα πολύ σημαντικά βρετανικά βραβεία BAFTA. Περίπου την ίδια εποχή το ηχογράφησε με αγγλικούς στίχους και η Shirley Bassey.
O Al Bano, λοιπόν, έρχεται στην Ελλάδα για να τραγουδήσει στην Ολυμπιάδα του τραγουδιού, μια φιέστα μουσική που διοργάνωνε το καθεστώς για να δείξει ότι όλα ήταν καλά στην Ελλάδα. Την ίδια εποχή ο Μίκης ήταν σε κατ΄οίκον περιορισμό στο Βραχάτι.
Σύμφωνα με την αφήγηση της Μαργαρίτας Θεοδωράκη που εκείνη την εποχή ήταν μικρό κορίτσι, αλλά αυτόπτης μάρτυρας της ιστορίας, ο Al Bano τελειώνοντας την τραγουδιστική συμμετοχή του στην Ολυμπιάδα που γινόταν στο Καλλιμάρμαρο, βγήκε στην Βασ. Σοφίας, σταμάτησε ένα ταξί και ζήτησε από τον οδηγό να τον πάει όπου βρισκόταν ο Μίκης Θεοδωράκης.
Προφανώς έπεσε σε καλό άνθρωπο και αντιχουντικό, και τον πήγε στο Βραχάτι. Τα υπόλοιπα είναι πιά ιστορία. Ο Μίκης κάθισε στο πιάνο και του έμαθε το τραγούδι, από αυτή την στιγμή προφανώς υπάρχει και η φωτογραφία με τους δυό τους, και γυρνώντας στην Ιταλία το ηχογράφησε με ιταλικά λόγια, πολύ κοντά νοηματικά στο πρωτότυπο, που έγραψε ο Vito Pallavicini. Τα χρόνια που ακολούθησαν το τραγούδησε πολλές φορές στις ζωντανές εμφανίσεις του, ενώ υπάρχει και μια τηλεοπτική εμφάνισή του που το τραγουδά με έναν άλλο μύθο εκείνης της εποχής , τον Τζιάννι Μοράντι.
Το ηθικό δίδαγμα αυτής της μικρής ιστορίας, είναι ότι κανένα καθεστώς, όσο στυγνό κι αν είναι, δεν μπορεί να εμποδίσει την μουσική να ακουστεί. Και αυτό ισχύει πάνω απ΄' όλα για τις μουσικές και τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, που όσο η χούντα τα είχε απαγορεύσει, έφτασαν και στην τελευταία μεριά του πλανήτη.
Στην Ελλάδα δικτατορία. Τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη απαγορευμένα δια ροπάλου. Πλήν όμως, ο Μίκης και τα τραγούδια του είχαν ταξιδέψει ήδη σε κάθε ευρωπαική χώρα και όχι μόνο. Αυτό που δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν οι συνταγματάρχες ήταν η φήμη του Μίκη, που παράλληλα με την αντιστασιακή του δράση είχε γιγαντωθεί.
Το μουσικό θέμα από το ΄΄Γελαστό παιδί΄΄, ήταν ένα από τα μουσικά θέματα της ταινίας του Κώστα Γαβρά πού θριάμβευε σε όλον τον κόσμο, κέρδισε το Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και ήταν υποψήφιο για τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Η δε μουσική του Μίκη είχε κερδίσει το βραβείο μουσικής στα πολύ σημαντικά βρετανικά βραβεία BAFTA. Περίπου την ίδια εποχή το ηχογράφησε με αγγλικούς στίχους και η Shirley Bassey.
O Al Bano, λοιπόν, έρχεται στην Ελλάδα για να τραγουδήσει στην Ολυμπιάδα του τραγουδιού, μια φιέστα μουσική που διοργάνωνε το καθεστώς για να δείξει ότι όλα ήταν καλά στην Ελλάδα. Την ίδια εποχή ο Μίκης ήταν σε κατ΄οίκον περιορισμό στο Βραχάτι.
Σύμφωνα με την αφήγηση της Μαργαρίτας Θεοδωράκη που εκείνη την εποχή ήταν μικρό κορίτσι, αλλά αυτόπτης μάρτυρας της ιστορίας, ο Al Bano τελειώνοντας την τραγουδιστική συμμετοχή του στην Ολυμπιάδα που γινόταν στο Καλλιμάρμαρο, βγήκε στην Βασ. Σοφίας, σταμάτησε ένα ταξί και ζήτησε από τον οδηγό να τον πάει όπου βρισκόταν ο Μίκης Θεοδωράκης.
Προφανώς έπεσε σε καλό άνθρωπο και αντιχουντικό, και τον πήγε στο Βραχάτι. Τα υπόλοιπα είναι πιά ιστορία. Ο Μίκης κάθισε στο πιάνο και του έμαθε το τραγούδι, από αυτή την στιγμή προφανώς υπάρχει και η φωτογραφία με τους δυό τους, και γυρνώντας στην Ιταλία το ηχογράφησε με ιταλικά λόγια, πολύ κοντά νοηματικά στο πρωτότυπο, που έγραψε ο Vito Pallavicini. Τα χρόνια που ακολούθησαν το τραγούδησε πολλές φορές στις ζωντανές εμφανίσεις του, ενώ υπάρχει και μια τηλεοπτική εμφάνισή του που το τραγουδά με έναν άλλο μύθο εκείνης της εποχής , τον Τζιάννι Μοράντι.
Το ηθικό δίδαγμα αυτής της μικρής ιστορίας, είναι ότι κανένα καθεστώς, όσο στυγνό κι αν είναι, δεν μπορεί να εμποδίσει την μουσική να ακουστεί. Και αυτό ισχύει πάνω απ΄' όλα για τις μουσικές και τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, που όσο η χούντα τα είχε απαγορεύσει, έφτασαν και στην τελευταία μεριά του πλανήτη.
