Τον Απρίλη του 1976 κυκλοφόρησε ο δεύτερος προσωπικός δίσκος της Χαρούλας, με τον εύγλωττο τίτλο Χάρις Αλεξίου/2. Σε αυτόν, βρίσκουμε την δημοφιλέστατη επανεκτέλεση της Γκαρσόνας του Τούντα, τον παραδοσιακό Ντόκτορ, αλλά και την Κίτρινη Πόλη, ένα από τα γνωστότερα τραγούδια που της χάρισε ο Σπανός, μετά τη σπουδαία, πρώτη συνάντησή τους στην Οδό Αριστοτέλους.
Οι στίχοι είναι του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Εύκολα άλλωστε θα το μάντευε κανείς, από τα ίχνη που αφήνει στους στίχους του ο Πρόεδρος. Ίχνη, όπως οι ολοζώντανες, οπτικές, οσφρητικές και ακουστικές εικόνες, σαν πίνακας ζωγραφικής φτιαγμένος από λέξεις (το πόμολο της πόρτας παγωμένο - στρωσίδι που μυρίζει απ’ τη κλεισούρα - βήματα ξένα στη σκάλα την παλιά). Ίχνη, όπως η απότομη μετάβαση από τον ρεαλισμό στον ρομαντισμό (Βήματα ξένα στη σκάλα την παλιά/θα είναι ο απέναντι εργένης/Ακόμα μια νύχτα που ζεις και πεθαίνεις/σε άλλη αγκαλιά). Και όπως η ομολογουμένως σπάνια, λαϊκή λέξη ανεμοδούρα, ως συνώνυμο του ανεμοστρόβιλου, από κείνες τις λέξεις που κανείς στιχουργός πριν από κείνον δεν είχε σκεφτεί να χρησιμοποιήσει.
Η Κίτρινη Πόλη δεν έχει ρεφρέν ούτε εντάσεις. Μόνο που, σε κάθε στροφή, μετά το πρώτο, ρεαλιστικό δίστιχο, η μελωδία ανεβαίνει ελάχιστα, μόλις έναν τόνο. Ίσα για να φωτίσει τον ρομαντισμό του δεύτερου διστίχου. Κάπως σαν κύμα που σκάει, κάπως σαν τους χτύπους της καρδιάς που δυναμώνουν, στο άκουσμα αυτών των συναισθηματικών, δεύτερων διστίχων. Μεγάλος μουσουργός ο Σπανός, ήξερε πώς οι μελωδίες του να αφηγούνται ιστορίες.
Και η Χαρούλα, σε μια από τις καλύτερες φωνητικά και ερμηνευτικά στιγμές της καριέρας της. Έχει γραφτεί πως η φόρτισή της στις πρόβες ήταν τόσο μεγάλη που η ηχογράφηση συνεχώς διακοπτόταν. Κι όταν έφυγε ο Σπανός, σαν σήμερα έναν χρόνο πριν, εκείνη επέλεξε να τον αποχαιρετίσει αναπολώντας δυο τραγούδια τους· την Οδό Αριστοτέλους και αυτή, την Κίτρινη Πόλη.
Οι στίχοι είναι του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Εύκολα άλλωστε θα το μάντευε κανείς, από τα ίχνη που αφήνει στους στίχους του ο Πρόεδρος. Ίχνη, όπως οι ολοζώντανες, οπτικές, οσφρητικές και ακουστικές εικόνες, σαν πίνακας ζωγραφικής φτιαγμένος από λέξεις (το πόμολο της πόρτας παγωμένο - στρωσίδι που μυρίζει απ’ τη κλεισούρα - βήματα ξένα στη σκάλα την παλιά). Ίχνη, όπως η απότομη μετάβαση από τον ρεαλισμό στον ρομαντισμό (Βήματα ξένα στη σκάλα την παλιά/θα είναι ο απέναντι εργένης/Ακόμα μια νύχτα που ζεις και πεθαίνεις/σε άλλη αγκαλιά). Και όπως η ομολογουμένως σπάνια, λαϊκή λέξη ανεμοδούρα, ως συνώνυμο του ανεμοστρόβιλου, από κείνες τις λέξεις που κανείς στιχουργός πριν από κείνον δεν είχε σκεφτεί να χρησιμοποιήσει.
Η Κίτρινη Πόλη δεν έχει ρεφρέν ούτε εντάσεις. Μόνο που, σε κάθε στροφή, μετά το πρώτο, ρεαλιστικό δίστιχο, η μελωδία ανεβαίνει ελάχιστα, μόλις έναν τόνο. Ίσα για να φωτίσει τον ρομαντισμό του δεύτερου διστίχου. Κάπως σαν κύμα που σκάει, κάπως σαν τους χτύπους της καρδιάς που δυναμώνουν, στο άκουσμα αυτών των συναισθηματικών, δεύτερων διστίχων. Μεγάλος μουσουργός ο Σπανός, ήξερε πώς οι μελωδίες του να αφηγούνται ιστορίες.
Και η Χαρούλα, σε μια από τις καλύτερες φωνητικά και ερμηνευτικά στιγμές της καριέρας της. Έχει γραφτεί πως η φόρτισή της στις πρόβες ήταν τόσο μεγάλη που η ηχογράφηση συνεχώς διακοπτόταν. Κι όταν έφυγε ο Σπανός, σαν σήμερα έναν χρόνο πριν, εκείνη επέλεξε να τον αποχαιρετίσει αναπολώντας δυο τραγούδια τους· την Οδό Αριστοτέλους και αυτή, την Κίτρινη Πόλη.
