Αφήνοντας πίσω την Αττική, μετά από δύο εβδομάδες αθηναϊκής καραντίνας, επέστρεψα κοντά στην οικογένειά μου, στον τόπο όπου μεγάλωσα. Έτσι, πήρα αναγκαστικά απόσταση από την καινούρια ζωή που έχω φτιάξει στα φοιτητικά μου χρόνια.
Είναι παράξενο που εντελώς απρόσμενα ξεφύγαμε από τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της ζωής μας. Μέσα σε όλες τις δυσκολίες που αυτή η εξέλιξη έφερε για εμένα, όπως και για πολύ κόσμο που βρίσκεται σε ακόμη δυσκολότερη θέση, συνέβη και κάτι μαγικό. Ανακάλυψα από την αρχή τα τοπία που είχα συνηθίσει να βλέπω, αλλά δεν παρατηρούσα πια και συνειδητοποίησα πόσο εύθραυστος είναι ο κόσμος μας -το περιβάλλον και οι άνθρωποι μας- πόσο αξίζει την εκτίμηση και τη φροντίδα μας κάθε στιγμή.
Ξαφνικά, βλέπω μερικούς από τους καθηγητές που αποτελούσαν μέρος της καθημερινότητας μας στις κλινικές, να γίνονται κομμάτι της νέας, κοινής ρουτίνας όλων μας, αυτή τη φορά ως αγγελιοφόροι καλών και κακών ειδήσεων, άλλοτε να δέχονται εύσημα, άλλοτε πυρά ή και να γίνονται θέματα-θύματα του κίτρινου τύπου, ενίοτε ακόμη και διαδικτυακού χιούμορ. Πολλές φορές γέλασα με όλα αυτά και άλλες τόσες και περισσότερες θύμωσα με την φαιδρότητα ορισμένων ατόμων που έχουν δημόσιο λόγο ή απλώς εκφράζονται απερίσκεπτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και φυσικά με όλα τα κακώς κείμενα της εποχής που κάθε κρίση φέρνει στην επιφάνεια. Πού και πού προσπαθώ να καθαρίσω τις σκέψεις μου από όλο το θόρυβο που γίνεται και να εστιάσω στις αρετές των ανθρώπων που με εμπνέουν με τη στάση τους αυτό τον καιρό. Δεν μιλώ μόνο για το ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό και όλους όσους συνεχίζουν να εκτίθενται σε κινδύνους για να εξυπηρετούν τους υπόλοιπους, αλλά ακόμη και για τις πρωτοβουλίες ανθρώπων από κάθε χώρο και φυσικά τον καλλιτεχνικό που βοηθούν να γίνει πιο βιώσιμη και γόνιμη η κατάσταση που βιώνουμε.
Προσωπικά, μοιράζοντας τη ζωή μου ανάμεσα στην ιατρική και το τραγούδι ένιωσα πιο πολύ από ποτέ να πάλλεται μέσα μου το ρητορικό ερώτημα που διάβασα κάποτε από τον Γιώργο Σεφέρη: "μια δουλειά που έχει για υλικό τη ζωή, πώς να γίνει χωρίς ζωή;". Και η ιατρική δε μαθαίνεται μόνο από τα βιβλία και η μουσική και τα συναισθήματα που μεταφέρει δεν έχουν νόημα όταν κλείνονται σε τέσσερις τοίχους δίχως να μοιράζονται και να επανατροφοδοτούνται.
Η περίοδος της καραντίνας, αισθάνομαι πως φώτισε ακόμη περισσότερο την αξία του να είμαστε κοντά και να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον σε όλους τους τομείς. Δυνάμωσε η πίστη μου για όσα ονειρεύομαι για το μέλλον και εύχομαι σύντομα να επιστρέψουμε όλοι πιο δυνατοί σε όσους και όσα αγαπάμε, να ορθοποδήσουμε και μέσα από όσα συμβαίνουν να βγούμε λίγο πιο σοφοί και ενωμένοι.
Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό, μάζεψα μια αγκαλιά τραγούδια που με "απασχολούν" αυτό το διάστημα και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μέσα από την όμορφη πρωτοβουλία του ogdoo.gr.
Είναι παράξενο που εντελώς απρόσμενα ξεφύγαμε από τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της ζωής μας. Μέσα σε όλες τις δυσκολίες που αυτή η εξέλιξη έφερε για εμένα, όπως και για πολύ κόσμο που βρίσκεται σε ακόμη δυσκολότερη θέση, συνέβη και κάτι μαγικό. Ανακάλυψα από την αρχή τα τοπία που είχα συνηθίσει να βλέπω, αλλά δεν παρατηρούσα πια και συνειδητοποίησα πόσο εύθραυστος είναι ο κόσμος μας -το περιβάλλον και οι άνθρωποι μας- πόσο αξίζει την εκτίμηση και τη φροντίδα μας κάθε στιγμή.
Ξαφνικά, βλέπω μερικούς από τους καθηγητές που αποτελούσαν μέρος της καθημερινότητας μας στις κλινικές, να γίνονται κομμάτι της νέας, κοινής ρουτίνας όλων μας, αυτή τη φορά ως αγγελιοφόροι καλών και κακών ειδήσεων, άλλοτε να δέχονται εύσημα, άλλοτε πυρά ή και να γίνονται θέματα-θύματα του κίτρινου τύπου, ενίοτε ακόμη και διαδικτυακού χιούμορ. Πολλές φορές γέλασα με όλα αυτά και άλλες τόσες και περισσότερες θύμωσα με την φαιδρότητα ορισμένων ατόμων που έχουν δημόσιο λόγο ή απλώς εκφράζονται απερίσκεπτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και φυσικά με όλα τα κακώς κείμενα της εποχής που κάθε κρίση φέρνει στην επιφάνεια. Πού και πού προσπαθώ να καθαρίσω τις σκέψεις μου από όλο το θόρυβο που γίνεται και να εστιάσω στις αρετές των ανθρώπων που με εμπνέουν με τη στάση τους αυτό τον καιρό. Δεν μιλώ μόνο για το ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό και όλους όσους συνεχίζουν να εκτίθενται σε κινδύνους για να εξυπηρετούν τους υπόλοιπους, αλλά ακόμη και για τις πρωτοβουλίες ανθρώπων από κάθε χώρο και φυσικά τον καλλιτεχνικό που βοηθούν να γίνει πιο βιώσιμη και γόνιμη η κατάσταση που βιώνουμε.
Προσωπικά, μοιράζοντας τη ζωή μου ανάμεσα στην ιατρική και το τραγούδι ένιωσα πιο πολύ από ποτέ να πάλλεται μέσα μου το ρητορικό ερώτημα που διάβασα κάποτε από τον Γιώργο Σεφέρη: "μια δουλειά που έχει για υλικό τη ζωή, πώς να γίνει χωρίς ζωή;". Και η ιατρική δε μαθαίνεται μόνο από τα βιβλία και η μουσική και τα συναισθήματα που μεταφέρει δεν έχουν νόημα όταν κλείνονται σε τέσσερις τοίχους δίχως να μοιράζονται και να επανατροφοδοτούνται.
Η περίοδος της καραντίνας, αισθάνομαι πως φώτισε ακόμη περισσότερο την αξία του να είμαστε κοντά και να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον σε όλους τους τομείς. Δυνάμωσε η πίστη μου για όσα ονειρεύομαι για το μέλλον και εύχομαι σύντομα να επιστρέψουμε όλοι πιο δυνατοί σε όσους και όσα αγαπάμε, να ορθοποδήσουμε και μέσα από όσα συμβαίνουν να βγούμε λίγο πιο σοφοί και ενωμένοι.
Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό, μάζεψα μια αγκαλιά τραγούδια που με "απασχολούν" αυτό το διάστημα και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μέσα από την όμορφη πρωτοβουλία του ogdoo.gr.
