Η Γενοκτονία των Αρμενίων θεωρείται η πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, με τη συστηματική εξόντωση ενάμισι εκατομμυρίου ανθρώπων από τις Οθωμανικές αρχές την τριετία 1915-1918. Βέβαια τα «πάθη» των Αρμενίων στην Ανατολή είχαν ξεκινήσει νωρίτερα. Την Γενοκτονία των Αρμενίων «συντρόφευσε» η Γενοκτονία των Ποντίων – πάντα από τους Τούρκους- και βέβαια η Μικρασιατική προσφυγιά.
Για τις θελκτικές Αρμένισσες και Αρμενοπούλες αλλά και τα τυραννισμένα Αρμενάκια γράφτηκαν αρκετά τραγούδια…
Ο αηδονόλαλος Δημήτρης Αραπάκης τραγουδά την περίφημη «Αρμενοπούλα» του Τούντα που στα τέλη της δεκαετίας του '20 γνώρισε πλατιά επιτυχία και αρκετές «παράλληλες» εκτελέσεις. Με πρώτη αυτή του ξακουστού Βαγγέλη Σωφρονίου αλλά των τρανών Αντώνη Διαμαντίδη (Νταλγκά) και Κώστα Νούρου.
Νωρίτερα στην Αμερική η θρυλική Μαρίκα Παπαγκίκα καθήλωνε με τον τρόπο που απέδιδε τον μανέ στο «Αρμενάκι»
Στην επόμενη δεκαετία, αυτή του 30, τις «καρδιές» έκλεψε το «Αρμενάκι» του Ιάκωβου Μοντανάρη με τη Νίκη Καλαϊτζοπούλου.
Στους ίδιους χρόνους η μυθική Ρόζα Εσκενάζυ με τον περίτεχνο κλαρινίστα Νίκο Καρακώστα μας χάρισαν το πιο διάσημο «Αρμενάκι».
Πανέμορφη, το 1934, και η «Αρμενίτσα» του Κώστα Καρίπη με την συγκλονιστική Ρίτα Αμπατζή και τους ανεπανάληπτους δεξιοτέχνες Λάμπρο Σαββαΐδη στο κανονάκι και τον Σαλονικιό (Δημήτρη Σέμση) στο βιολί.
Το 1933 μεγάλο σουξέ έκανε και η «Αρμενίτσα» («Δυο σεβντάδες») του Παναγιώτη Τούντα με τη Ρόζα Εσκενάζυ. Ένα τραγούδι που στη δεκαετία του '80 επανήλθε δυναμικά με την ερμηνεία της Γλυκερίας.
Δεκαετίες αργότερα το 1972 ο Πυθαγόρας μίλησε με απλό αλλά τόσο μεστό τρόπο για την «Προσφυγιά». Ο λόγος του παντρεύτηκε αρμονικά και δημιουργικά με τη μουσική του Απόστολου Καλδάρα αλλά και την υποδειγματική ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα.
Κι απ’ το θάνατο ακόμα, πιο πικρή είσαι προσφυγιά…
Για φινάλε το «Δεν τελειώνουμε ποτέ» ένα τραγούδι που σμίγει τρις γενιές ερμηνευτών: την αειθαλή Ρένα Στάμου, τον εξαιρετικό Μπάμπη Τσέρτο και τη ελπιδοφόρα Μαρία Αναματερού.
Μέσα από το δίσκο «Ξεριζωμός» σε στίχους του γράφοντος και μουσική του Χρήστου Παπαδόπουλου.
Για τις θελκτικές Αρμένισσες και Αρμενοπούλες αλλά και τα τυραννισμένα Αρμενάκια γράφτηκαν αρκετά τραγούδια…
Ο αηδονόλαλος Δημήτρης Αραπάκης τραγουδά την περίφημη «Αρμενοπούλα» του Τούντα που στα τέλη της δεκαετίας του '20 γνώρισε πλατιά επιτυχία και αρκετές «παράλληλες» εκτελέσεις. Με πρώτη αυτή του ξακουστού Βαγγέλη Σωφρονίου αλλά των τρανών Αντώνη Διαμαντίδη (Νταλγκά) και Κώστα Νούρου.
Νωρίτερα στην Αμερική η θρυλική Μαρίκα Παπαγκίκα καθήλωνε με τον τρόπο που απέδιδε τον μανέ στο «Αρμενάκι»
Στην επόμενη δεκαετία, αυτή του 30, τις «καρδιές» έκλεψε το «Αρμενάκι» του Ιάκωβου Μοντανάρη με τη Νίκη Καλαϊτζοπούλου.
Στους ίδιους χρόνους η μυθική Ρόζα Εσκενάζυ με τον περίτεχνο κλαρινίστα Νίκο Καρακώστα μας χάρισαν το πιο διάσημο «Αρμενάκι».
Πανέμορφη, το 1934, και η «Αρμενίτσα» του Κώστα Καρίπη με την συγκλονιστική Ρίτα Αμπατζή και τους ανεπανάληπτους δεξιοτέχνες Λάμπρο Σαββαΐδη στο κανονάκι και τον Σαλονικιό (Δημήτρη Σέμση) στο βιολί.
Το 1933 μεγάλο σουξέ έκανε και η «Αρμενίτσα» («Δυο σεβντάδες») του Παναγιώτη Τούντα με τη Ρόζα Εσκενάζυ. Ένα τραγούδι που στη δεκαετία του '80 επανήλθε δυναμικά με την ερμηνεία της Γλυκερίας.
Δεκαετίες αργότερα το 1972 ο Πυθαγόρας μίλησε με απλό αλλά τόσο μεστό τρόπο για την «Προσφυγιά». Ο λόγος του παντρεύτηκε αρμονικά και δημιουργικά με τη μουσική του Απόστολου Καλδάρα αλλά και την υποδειγματική ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα.
Κι απ’ το θάνατο ακόμα, πιο πικρή είσαι προσφυγιά…
Για φινάλε το «Δεν τελειώνουμε ποτέ» ένα τραγούδι που σμίγει τρις γενιές ερμηνευτών: την αειθαλή Ρένα Στάμου, τον εξαιρετικό Μπάμπη Τσέρτο και τη ελπιδοφόρα Μαρία Αναματερού.
Μέσα από το δίσκο «Ξεριζωμός» σε στίχους του γράφοντος και μουσική του Χρήστου Παπαδόπουλου.
