Οι «Οι Μέρες Του Φωτός», που στάγματά τους, έχουμε απολαύσει στα live της Μποφίλιου, είναι ένα διπλό cd: στο πρώτο cd ο ήχος είναι πιο σύγχρονος και ηλεκτρικός, ενώ στο δεύτερο νοσταλγικός. Σε ένα τραγούδι συμμετέχει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.
Ακολουθεί το δελτίο τύπου της έκδοσης. Ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Άλλωστε τίποτα– τις περισσότερες φορές τουλάχιστον- δεν είναι τυχαίο:
«Οι μέρες του φωτός που ξέφτισαν μέσα σου, όπως η βροχή πάνω στις μπαντερίγιες της γιορτής...»
Pablo Neruda
Οι Μέρες του Φωτός είναι ένας δίσκος για το τέλος μιας γιορτής. Για την ενηλικίωση ή την απόπειρα ενηλικίωσης. Χωρισμένος στα δύο επιχειρεί να ανιχνεύσει σε ποιο σημείο βρισκόμαστε και που πηγαίνουμε σε μια εποχή που όλα αλλάζουν. Ωστόσο δεν γίνεται να εξετάσουμε τίποτα χωρίς να γυρίσουμε στην αφετηρία: από που ξεκινήσαμε, ποιοι ήμασταν πριν γίνουμε αυτοί που είμαστε.
Οι Μέρες του φωτός τραβούν μια νοητή γραμμή ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, ακολουθώντας την πορεία μιας γυναίκας στο σήμερα και στο χθες: η ηρωίδα θα μπορούσε να ήταν ήρωας, ήρωες ή ηρωίδες. Θα μπορούσε να ζει στην Ελλάδα, στην Ευρώπη ή στην Αμερική, σε όποιο μέρος του κόσμου συνέθεσε και συνέτριψε την ταυτότητά του κάτω από τον δυτικό πολιτισμό. Το μόνο σίγουρο είναι πάντως ότι ηλικιακά βρίσκεται γύρω στα 30 (από σύμπτωση και μόνο μοιραζόμαστε την ηλικία της.)
Η πρώτη πλευρά το σήμερα, το τώρα: η ελευθερία του έρωτα, η ιδεολογική πολυρρυθμία, η αυτοδιάθεση του νου και του σώματος, η γνώση, η μοναξιά, η ανασφάλεια, τα ερωτήματα. Ήχοι και σκέψεις σύγχρονα, αγωνίες της εποχής. Η ατμόσφαιρα μιας νυχτερινής εξόδου ή της επιστροφής σε ένα άδειο, ηχομονωμένο δωμάτιο με θέα σε έναν ακάλυπτο. Ίσως το πρώτο – πρώτο διαμέρισμα της ενήλικης ζωής, το οποίο θα έχει προλάβει να ματαιώσει το πολύ κάνα – δυο έρωτες.
Η δεύτερη πλευρά το χτες: ο ρομαντισμός, η νοσταλγία, ο υπαινιγμός του έρωτα και η μονιμότητα των σχέσεων. Ο φόβος για τις δυσκολίες της ζωής, η εξάρτηση, η ανελευθερία κι η πείρα της ζωής. Ο άνδρας, η γυναίκα, οι ξεκάθαρες σχέσεις των φύλων. Η χώρα που υπήρχε ακόμα με μια υπόσταση συλλογική. Μουσικές γνώριμες, κυτταρική μνήμη, συναίσθημα, όργανα φυσικά, ακουστικά σα σώματα ανθρώπινα. Μια γυναίκα μιας άλλης εποχής ετοιμάζεται να βγει. Ένα ανοιχτό ραδιόφωνο παίζει. Γύρω της φτηνά ρομάντζα και τα φαντάσματα από ντίβες του σινεμά κι από ανεκπλήρωτους έρωτες που γεννιούνται και πεθαίνουν στους τοίχους μιας κάμαρας.
Πρόσωπο κλειδί ένα φάντασμα: η μάνα. Η γυναίκα στον καθρέφτη, η εμπειρία, η προστασία από την κακία του κόσμου, η σταθερή αγάπη, η ασφυκτική αγάπη, η μόνη σίγουρη και μόνιμη αγάπη. Το φάντασμα έρχεται και φεύγει όμως είναι πάντα παρόν και στις δυο πλευρές του δίσκου. Η γυναίκα στον καθρέφτη, ίσως δεν είναι άλλη τελικά από την ίδια την ηρωίδα μας που περιπλανιέται στις εποχές και τα τραγούδια προσπαθώντας να απαλλαγεί από τα φαντάσματά της μνήμης της.
