Η PJ Harvey έχει αφιερώσει το δεύτερο μισό της καριέρας της στην εύρεση νέων τρόπων για να ακούγεται διαφορετικά. Από την επανεκκίνηση του 2007, με το White Chalk, η Χάρβεϊ έχει αποσύρει το βουητό που ήταν κάποτε ήταν η υπογραφή της, αντικαθιστώντας το με ψηλές κραυγές και εντελώς απίθανες εκφράσεις. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων για το I Inside the Old Year Dying, το πρώτο της άλμπουμ μετά από επτά χρόνια, προσπαθησε να επεκτείνει τη φωνή της ακόμη περισσότερο πέρα από τα προφανή όριά της, χρησιμοποιώντας τους μακροχρόνιους συνεργάτες John Parish και Flood.
Αυτό ακούγεται σαν ένας άθλιος τρόπος να δουλέψεις, με τους συνδημιουργούς σου να σε διορθώνουν αλλά φαίνεται ότι δούλεψε καλά με τις φωνητικές επιλογές της Χάρβεϊ της στα πρόσφατα άλμπουμ της, με πιο αξιομνημόνευτο το αντιπολεμικό της αριστούργημα του 2011, Let England Shake. Το αποτέλεσμα είναι σαν να παρακολουθείς μια εξωσωματική εμπειρία και οι φωνές της δημιουργούν μια αίσθηση ανακάλυψης και αρκετά συχνά, πανικού.
Με το I Inside the Old Year Dying, η Harvey δημιούργησε και πάλι κάτι χωρίς προηγούμενο στη δισκογραφία της: Σε τραγούδια προσαρμοσμένα από το ποίημά της Orlam, η Βρετανίδα τραγουδίστρια-τραγουδοποιός δημιουργεί έναν παραισθησιακό ονειρικό κόσμο από λαϊκά όργανα, πρωτόγονους ηλεκτρονικούς ήχους είδη και παραμορφωμένες φωνές.
Προσάρμοσε αυτά τα 12 τραγούδια από το βιβλίο της Orlam του 2022, ένα επικό αφηγηματικό ποίημα που χρειάστηκε σχεδόν μια δεκαετία για να ολοκληρωθεί, επειδή απαιτούσε να μάθει η Χάρβεϊ την σχεδόν ξεχασμένη διάλεκτο του Ντόρσετ, της αγγλικής κομητείας όπου μεγάλωσε. Οι στίχοι της απεικονίζουν μια ανατροφή πιθανώς κάτι σαν τη δική της, αλλά ενισχύεται από τη φαντασία, αντιπαραθέτοντας τις καθημερινότητες και τους εποχιακούς ρυθμούς της αγροτικής νεολαίας - σχολικές μέρες, αγροτικές εργασίες, σεξουαλικές αφυπνίσεις - ενάντια σε ένα μείγμα τρόμου και μαγικού ρεαλισμού.
Ένα πνευματικό βασίλειο τραβάει τα όρια της φαντασίας της Χάρβεϊ για το Ντόρσετ, με ένα καστ που περιλαμβάνει και μια φιγούρα που μοιάζει με Χριστό με το όνομα Γουάιμαν-Έλβις και έχει σχεδιαστεί σύμφωνα με τον ίδιο τον Βασιλιά με στίχους για τα σάντουιτς με φυστικοβούτυρο και μπανάνα και το Memphis. Το "Love Me Tender" επαναλαμβάνεται ως ρεφρέν σε όλο το άλμπουμ, τραγουδισμένο τόσο ως σερενάτα όσο και ως γραφή. Οι υπαινιγμοί στον Σαίξπηρ, τον Τζον Κιτς και την Ιωάννα της Λωρραίνης στους στίχους της δεν είναι ξεκάθαρο αν είναι τα κλειδιά για το ξεκλείδωμα του παζλ του “Dying”ή κάτι άλλο.
Η μυθολογία του I Inside the Old Year Dying είναι ανεξιχνίαστη ακόμη και με τα πρότυπα της Harvey, να μην είναι πλήρως κατανοητά σε μια γλώσσα που δεν γίνεται πλήρως κατανοητή. Η αρχαϊκή διάλεκτος του Ντόρσετ περιλαμβάνει λέξεις όπως mampus, inneath, scrid, gawly, charken και chammer, και ακόμη και με το γλωσσάρι που έχει συμπεριλάβει η Harvey για να τις βοηθήσει στην αποκωδικοποίησή τους, οι προτάσεις της εξακολουθούν να διαβάζονται σαν κρυπτόγραμμα που έχει λυθεί λανθασμένα.
Το ομότιτλο κομμάτι, από την άλλη πλευρά, είναι σιωπηλό και ατμοσφαιρικό, με την ακατέργαστη, οικειότητα της στο μικρόφωνο, των φολκ δίσκων της δεκαετίας του '60.
Σε μια πρώτη ιδέα, το άλμπουμ σχεδιάστηκε ως θεατρικό κομμάτι και η Χάρβεϊ δημιουργεί μια αίσθηση παράξενης φύσης. Τελικά, το μεγαλύτερο παιχνίδι του δίσκου δεν είναι μια μεμονωμένη τολμηρή επιλογή αλλά η απόφαση να στοιβάζονται τόσα πολλά το ένα πάνω στο άλλο: η ανησυχητική παραγωγή, η περίεργη ενορχήστρωση, η αρχαία γλώσσα, τα περίεργα φωνητικά. Η φωνή της στο "Autumn Term" είναι τόσο ραγισμένη και εύθραυστη που όταν την τσιμπάει στο "Lwonesome Tonight" ακούγεται σαν μια γροθιά όπως ο Neil Young στο Songs for Judy.
Σε άλλο δίσκο, αυτά τα φωνητικά που ηχούν σαν η παραξενιά του “Dying” που ίσως είναι σε βάρος της αμεσότητας που κάποτε ήταν το δυνατό χαρτί της Harvey, αλλά έτσι λειτουργούν τώρα στο άλμπουμ της: τα νιώθεις χωρίς να μπορείς να τα εξηγήσεις. Εκεί που οι πρώτοι δίσκοι της χτύπησαν στο στομάχι, τώρα παίζει με το μυαλό.
Ακούστε εδώ όλο το άλμπουμ της:
https://open.spotify.com/album/28VGPTYyQhSBsbn6Yz0DIK?autoplay=true
*Πληοροφορίες από το www.pitchfork.com
Αυτό ακούγεται σαν ένας άθλιος τρόπος να δουλέψεις, με τους συνδημιουργούς σου να σε διορθώνουν αλλά φαίνεται ότι δούλεψε καλά με τις φωνητικές επιλογές της Χάρβεϊ της στα πρόσφατα άλμπουμ της, με πιο αξιομνημόνευτο το αντιπολεμικό της αριστούργημα του 2011, Let England Shake. Το αποτέλεσμα είναι σαν να παρακολουθείς μια εξωσωματική εμπειρία και οι φωνές της δημιουργούν μια αίσθηση ανακάλυψης και αρκετά συχνά, πανικού.
Με το I Inside the Old Year Dying, η Harvey δημιούργησε και πάλι κάτι χωρίς προηγούμενο στη δισκογραφία της: Σε τραγούδια προσαρμοσμένα από το ποίημά της Orlam, η Βρετανίδα τραγουδίστρια-τραγουδοποιός δημιουργεί έναν παραισθησιακό ονειρικό κόσμο από λαϊκά όργανα, πρωτόγονους ηλεκτρονικούς ήχους είδη και παραμορφωμένες φωνές.
Προσάρμοσε αυτά τα 12 τραγούδια από το βιβλίο της Orlam του 2022, ένα επικό αφηγηματικό ποίημα που χρειάστηκε σχεδόν μια δεκαετία για να ολοκληρωθεί, επειδή απαιτούσε να μάθει η Χάρβεϊ την σχεδόν ξεχασμένη διάλεκτο του Ντόρσετ, της αγγλικής κομητείας όπου μεγάλωσε. Οι στίχοι της απεικονίζουν μια ανατροφή πιθανώς κάτι σαν τη δική της, αλλά ενισχύεται από τη φαντασία, αντιπαραθέτοντας τις καθημερινότητες και τους εποχιακούς ρυθμούς της αγροτικής νεολαίας - σχολικές μέρες, αγροτικές εργασίες, σεξουαλικές αφυπνίσεις - ενάντια σε ένα μείγμα τρόμου και μαγικού ρεαλισμού.
Ένα πνευματικό βασίλειο τραβάει τα όρια της φαντασίας της Χάρβεϊ για το Ντόρσετ, με ένα καστ που περιλαμβάνει και μια φιγούρα που μοιάζει με Χριστό με το όνομα Γουάιμαν-Έλβις και έχει σχεδιαστεί σύμφωνα με τον ίδιο τον Βασιλιά με στίχους για τα σάντουιτς με φυστικοβούτυρο και μπανάνα και το Memphis. Το "Love Me Tender" επαναλαμβάνεται ως ρεφρέν σε όλο το άλμπουμ, τραγουδισμένο τόσο ως σερενάτα όσο και ως γραφή. Οι υπαινιγμοί στον Σαίξπηρ, τον Τζον Κιτς και την Ιωάννα της Λωρραίνης στους στίχους της δεν είναι ξεκάθαρο αν είναι τα κλειδιά για το ξεκλείδωμα του παζλ του “Dying”ή κάτι άλλο.
Η μυθολογία του I Inside the Old Year Dying είναι ανεξιχνίαστη ακόμη και με τα πρότυπα της Harvey, να μην είναι πλήρως κατανοητά σε μια γλώσσα που δεν γίνεται πλήρως κατανοητή. Η αρχαϊκή διάλεκτος του Ντόρσετ περιλαμβάνει λέξεις όπως mampus, inneath, scrid, gawly, charken και chammer, και ακόμη και με το γλωσσάρι που έχει συμπεριλάβει η Harvey για να τις βοηθήσει στην αποκωδικοποίησή τους, οι προτάσεις της εξακολουθούν να διαβάζονται σαν κρυπτόγραμμα που έχει λυθεί λανθασμένα.
Το ομότιτλο κομμάτι, από την άλλη πλευρά, είναι σιωπηλό και ατμοσφαιρικό, με την ακατέργαστη, οικειότητα της στο μικρόφωνο, των φολκ δίσκων της δεκαετίας του '60.
Σε μια πρώτη ιδέα, το άλμπουμ σχεδιάστηκε ως θεατρικό κομμάτι και η Χάρβεϊ δημιουργεί μια αίσθηση παράξενης φύσης. Τελικά, το μεγαλύτερο παιχνίδι του δίσκου δεν είναι μια μεμονωμένη τολμηρή επιλογή αλλά η απόφαση να στοιβάζονται τόσα πολλά το ένα πάνω στο άλλο: η ανησυχητική παραγωγή, η περίεργη ενορχήστρωση, η αρχαία γλώσσα, τα περίεργα φωνητικά. Η φωνή της στο "Autumn Term" είναι τόσο ραγισμένη και εύθραυστη που όταν την τσιμπάει στο "Lwonesome Tonight" ακούγεται σαν μια γροθιά όπως ο Neil Young στο Songs for Judy.
Σε άλλο δίσκο, αυτά τα φωνητικά που ηχούν σαν η παραξενιά του “Dying” που ίσως είναι σε βάρος της αμεσότητας που κάποτε ήταν το δυνατό χαρτί της Harvey, αλλά έτσι λειτουργούν τώρα στο άλμπουμ της: τα νιώθεις χωρίς να μπορείς να τα εξηγήσεις. Εκεί που οι πρώτοι δίσκοι της χτύπησαν στο στομάχι, τώρα παίζει με το μυαλό.
Ακούστε εδώ όλο το άλμπουμ της:
https://open.spotify.com/album/28VGPTYyQhSBsbn6Yz0DIK?autoplay=true
*Πληοροφορίες από το www.pitchfork.com
