Είναι άνοιξη, αναγεννητική περίοδος και τι καλύτερο από το να πέσει μπροστά σου ένα νέο άλμπουμ. Και γίνεται και καλύτερο. Το νέο άλμπουμ είναι του Moby. O Moby φαίνεται να διανύει μια πολύ καλή περίοδο. Εκεί που το σύμπαν διαλύεται, εκείνος κυκλοφορεί την αυτοβιογραφία του «Κι έτσι διαλύθηκαν όλα», αλλά και το νέο του δίσκο “All Visible Objects”.
Ο Moby στα σχεδόν 55 του και 17 άλμπουμ μετά έχει ανάγκη για μια εσωστρέφεια, έχει ωριμάσει μέσα από το ταξίδι του στους ήχους, τις καταχρήσεις, τις απογοητεύσεις και την κατάθλιψη, παραμένοντας πιστός σε αυτό που έχει συνηθίσει τους ακροατές του: μια συνοχή στο συνολικό του έργο, μια ευαισθησία απέναντι στη δουλειά του και – φυσικά- το προσωπικό του στίγμα σε κάθε του κομμάτι.
Δεν υπάρχει επιθετικότητα στον ήχο του “All Visible Objects”, δεν υπάρχει οργή, ούτε αγανάκτηση. Ο δίσκος ανοίγει με μια πραότητα με το “Morningside” και κλείνει σχεδόν νανουριστικά με το ομότιτλο κομμάτι, με τους ενδιάμεσους ηχητικούς σταθμούς να ξεχειλίζουν ζεστή αγάπη. Δεν υπάρχουν γκάζια και υπάρχει πλέον έκδηλο το πάθος του για τον βασιλιά των μουσικών οργάνων, το πιάνο. Είναι ένα χουχουλιάρικο, easygoing άκουσμα ιδανικό για να τσιλάρεις, να χαλαρώσεις, να τα βρεις με τον εαυτό σου ενδεχομένως, αν έχεις την υπομονή. Να σημειωθεί πως η επιλογή στα φωνητικά μεταξύ άλλων των Mindy Jones και Apollo Jane ήταν δυνατή.
Ο Μoby σε ταξιδεύει στα κατάβαθα της ψυχής του στην οποία υπάρχει γαλήνη αυτή την περίοδο, ευτυχώς. Δεν είναι ο Moby που έχεις συνηθίσει, αλλά με έναν περίεργο τρόπο κάπου συναντά τον παλιό του εαυτό και τον εξελίσσει στην καλύτερη βερσιόν του. Ότι ακριβώς χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε να τον αγαπάμε για επιπλέον 50 χρόνια…
Ο Moby στα σχεδόν 55 του και 17 άλμπουμ μετά έχει ανάγκη για μια εσωστρέφεια, έχει ωριμάσει μέσα από το ταξίδι του στους ήχους, τις καταχρήσεις, τις απογοητεύσεις και την κατάθλιψη, παραμένοντας πιστός σε αυτό που έχει συνηθίσει τους ακροατές του: μια συνοχή στο συνολικό του έργο, μια ευαισθησία απέναντι στη δουλειά του και – φυσικά- το προσωπικό του στίγμα σε κάθε του κομμάτι.
Δεν υπάρχει επιθετικότητα στον ήχο του “All Visible Objects”, δεν υπάρχει οργή, ούτε αγανάκτηση. Ο δίσκος ανοίγει με μια πραότητα με το “Morningside” και κλείνει σχεδόν νανουριστικά με το ομότιτλο κομμάτι, με τους ενδιάμεσους ηχητικούς σταθμούς να ξεχειλίζουν ζεστή αγάπη. Δεν υπάρχουν γκάζια και υπάρχει πλέον έκδηλο το πάθος του για τον βασιλιά των μουσικών οργάνων, το πιάνο. Είναι ένα χουχουλιάρικο, easygoing άκουσμα ιδανικό για να τσιλάρεις, να χαλαρώσεις, να τα βρεις με τον εαυτό σου ενδεχομένως, αν έχεις την υπομονή. Να σημειωθεί πως η επιλογή στα φωνητικά μεταξύ άλλων των Mindy Jones και Apollo Jane ήταν δυνατή.
Ο Μoby σε ταξιδεύει στα κατάβαθα της ψυχής του στην οποία υπάρχει γαλήνη αυτή την περίοδο, ευτυχώς. Δεν είναι ο Moby που έχεις συνηθίσει, αλλά με έναν περίεργο τρόπο κάπου συναντά τον παλιό του εαυτό και τον εξελίσσει στην καλύτερη βερσιόν του. Ότι ακριβώς χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε να τον αγαπάμε για επιπλέον 50 χρόνια…
