Δήμητρα Γαλάνη & Κώστας Μακεδόνας - «Να μείνουν μόνο τα τραγούδια» (1999)

τίτλο «Να μείνουν μόνο τα τραγούδια». Με τη βοήθεια της ζωντανής ηχογράφησης, ευτυχώς, τα τραγούδια έμειναν. Έμειναν όπως ακριβώς ερμηνεύτηκαν από τη Δήμητρα Γαλάνη και τον Κώστα Μακεδόνα εκείνη τη σεζόν. Τριάντα τρεις αγαπημένες μελωδίες που τραγουδήθηκαν, πέρα από τους δυο προαναφερθέντες καλλιτέχνες, από μια αξιοπρεπέστατη ομάδα νέων τότε ηθοποιών και τραγουδιστών. Σίγουρα, το συναίσθημα που αποτυπωνόταν στη ζωντανή παρακολούθηση της παράστασης, δε μπορεί να συγκριθεί με εκείνο του cd , αλλά, όπως και να’ χει, το να ακούει κάποιος στη σημερινή εποχή την έμπειρη Δήμητρα Γαλάνη, τον πάντα σωστό Κώστα Μακεδόνα και τους υπόλοιπους εξαιρετικούς συντελεστές (Βασιλική Ανδρίτσου, Φαίδρα Δρούκα, Εύα Καμινάρη, Κρατερό Κατσούλη, Γιάννη Μαθέ, Σπύρο Περδίου) σε πολύ γνωστά και κλασικά τραγούδια, δεν παύει να είναι μια μεγάλη ικανοποίηση.

 

Ποιο είναι, όμως, επί του πρακτέος το μουσικό στίγμα αυτής της παράστασης; Με αφετηρία το «Μάνα μου Ελλάς» των Ξαρχάκου - Γκάτσου που «ανοίγει» το cd , το «Κάτι με τραβάει κοντά σου» των Σουγιούλ – Γαϊτάνου συναντάει το παραδοσιακό αμερικανικό εμβατήριο «Γιούπι για» και τα «Παλαμάκια» του Μητσάκη. Αργότερα, τη «Θεσσαλονίκη» των Μικρούτσικου – Καββαδία ακολουθεί το «Ζεϊμπέκικο» του Σαββόπουλου και λίγο πιο κάτω, το «Ήταν μια φορά κι έναν καιρό» των Χατζηνάσιου - Στίππα τις «Ουσίες» των Δανίκα – Λαζόπουλου. Στο βιβλιαράκι του δίσκου που είναι φτιαγμένο από σκληρό χαρτί (όπως και ολόκληρη η έκδοση), πέρα από τις βασικές πληροφορίες για τη λίστα τραγουδιών και δυο λόγια από τους συγγραφείς, υπάρχουν κριτικές που γράφτηκαν εκείνη την εποχή από πολύ γνωστούς δημοσιογράφους μεγάλων εφημερίδων. Όλες είναι διθυραμβικές – και όχι άδικα. Η ηχογραφημένη παράσταση «Να μείνουν μόνο τα τραγούδια» μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια από τις καλύτερες ζωντανές στιγμές της δεκαετίας του ’90. Τότε, δηλαδή, που η ελληνική δισκογραφία ήταν στο ζενίθ της, με αποτέλεσμα την πολύ συχνή κυκλοφορία cd που στο τέλος κάθε τραγουδιού ακουγόταν το δυνατό χειροκρότημα των θεατών.