Μετά από μια πορεία στα χρόνια του ’50 και του ’60, που συνοδεύθηκε από τεράστιες επιτυχίες και κλασικά τραγούδια, στη δεκαετία του ’70 συνεργάσθηκε τόσο με τους λαϊκούς, όπως ο Τσιτσάνης και ο Δερβενιώτης, όσο και με τους «έντεχνους» συνθέτες, όπως ο Μίμης Πλέσσας και ο Γιάννης Μαρκόπουλος. Σε σταθερή βάση και η συνεργασία του με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Το 1974 κυκλοφόρησε από τη Lyra ένας ξεχωριστός δίσκος με παλιά ρεμπέτικα διασκευασμένα από τον Θόδωρο Δερβενιώτη και τον Κώστα Βίρβο, αλλά και κάποια νέα τραγούδια, με τίτλο «Το ρεμπέτικο περιβόλι». Τραγουδούσαν η Σωτηρία Μπέλλου, ο Μιχάλης Βιολάρης, η Καίτη Αμπάβη και ο Γιώργος Μουφλουζέλης.
Περιέχει τα τραγούδια (Οι σημειώσεις προέρχονται από το οπισθόφυλλο):
1)Μπαμ και μπουμ οι κεραυνοί – Μιχάλης Βιολάρης
(Σμυρνέικο, απτάλικο ζεϊμπέκικο του 1920)
2)Ο Μπάτης – Καίτη Αμπάβη
(Χασαποσέρβικο. Σημαδεύει την εποχή του 1928)
3)Ο κόσμος μ' απαρνήθηκε - Σωτηρία Μπέλλου
(Χασάπικο. 1930 με το Σαλονικιό. 1934 με τον Αρτέμη)
4)Στους απάνω μαχαλάδες – Γιώργος Μουφλουζέλης
(Ζεϊμπέκικο. Γύρω στα 1934)
5)Πολίτικο χασάπικο – Οργανικό
(Έγινε γνωστό μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922)
6)Ο Μάρκος – Καίτη Αμπάβη
(Χασάπικο. Σημαδεύει την εποχή του 1926)
7)Ο Μεμέτης – Σωτηρία Μπέλλου
(Πολίτικο ζεϊμπέκικο γραμμένο γύρω στα 1914)
8)Ο Χατζηχρήστος – Καίτη Αμπάβη
(Χασάπικο. Σημαδεύει την εποχή του 1930)
9)Το μάλωσα-το μάλωσα – Μιχάλης Βιολάρης
(Σύγχρονο γοργό ζεϊμπέκικο)
10)Πειραιώτικο – Οργανικό
(Χασαποσέρβικο του 1936)
11)Ένας μπαγλαμάς μουρμούρης – Γιώργος Μουφλουζέλης
(Ζεϊμπέκικο 1954.Πρώτη εκτέλεση από το Γρηγόρη Μπιθικώτση)
12)Παλιό ρεμπέτικο ιστορικό – Καίτη Αμπάβη
(Χασάπικο. Αφιέρωμα στους ρεμπέτες)
Εκείνη την εποχή, ο Θόδωρος Δερβενιώτης είχε, σχεδόν, περάσει στα αζήτητα των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών. Συχνό φαινόμενο τότε για τους κορυφαίους λαϊκούς συνθέτες. Ανάλογης αντιμετώπισης έτυχαν τόσο ο Τσιτσάνης και ο Καλδάρας, όσο ο Ζαμπέτας και ο Μητσάκης. Παρόλα αυτά η παρουσία του, αν και σαφώς μικρότερη από τις προηγούμενες δεκαετίες των μεγάλων επιτυχιών, ήταν διακριτική αλλά ουσιαστικότατη…
Μουσική λαογραφία, θα χαρακτήριζα τη συγκεκριμένη δουλειά. Και δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Κώστας Βίρβος με τους στίχους του, αναφερόταν σε παλαιότερες εποχές, με τα πρόσωπα, τα ήθη και τα έθιμα τους. Κάποια χρόνια πριν είχε παρουσιάσει το «Πανόραμα» και το «Ζει;» σε μουσική Μίμη Πλέσσα και τα δυο. Και βεβαίως το «Θεσσαλικό κύκλο» του Γιάννη Μαρκόπουλου, τη θρυλική «Καταχνιά» του Χρήστου Λεοντή, καθώς και πολλά «σκόρπια» τραγούδια- μικρά ιστορικά…
Το σημείωμα του στιχουργού στην επανέκδοση του δίσκου σε cd το 1996 (επιμέλεια Γιώργου Τσάμπρα) είναι άκρως κατατοπιστικό για την
ιστορία της δημιουργίας του δίσκου:
“Είχα σταματήσει από τη «Μίνως» κι έγραφα σ’όλες τις εταιρείες πλέον. Παράλληλα έκανα δίσκους με το Μπιθικώτση αλλά και το «Θεσσαλικό κύκλο» με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, όταν πήγα στον διορατικότατο κ. Πατσιφά.
-Κε Πατσιφά, δεν ξέρω αν με ξέρετε, ονομάζομαι Βίρβος.
-Ο στιχουργός; Κάτσε παιδί μου να τα πούμε.
-Λίγο, βιάζομαι. Το ‘χω σκάσει από την υπηρεσία.
-Πού δουλεύεις;
-Είμαι τμηματάρχης στο Υπουργείο Οικονομικών.
-Τμηματάρχης σε Υπουργείο και γράφεις λαϊκούς στίχους;
-Δε γράφω μόνο λαϊκούς, γράφω και έντεχνους.
-Και τι θες;
-Θέλω ν’ αρχίσουμε μια συνεργασία. Έχω ένα έργο που δεν είναι ολοκληρωμένο ακόμα και θέλω το Ο.Κ. από σας.
-Τι;
-Θέλω να κάνουμε ένα δίσκο που να καλύπτει μια πεντηκονταετία λαϊκού τραγουδιού.
Είχε βρει ο Δερβενιώτης κάποιες μουσικές κι εγώ έβαλα καινούργια λόγια από την αρχή. Παίρναμε μια φράση παλιά κι εκεί πάνω στηριζόμαστε και γράφαμε ένα καινούργιο τραγούδι. 3-4 τραγούδια μόνο είναι πιο κοντά στα πρωτότυπα. Το «Ο κόσμος μ’απαρνήθηκε» είναι κοντά στο τραγούδι του Αρτέμη. Στο «Μπάτη», ο Δερβενιώτης ακουμπάει στο ρυθμό του «Ανοίξτε τα παράθυρα να φύγουν τα ντουμάνια». Το τραγούδι του Χατζηχρήστου εκφράζει μια προπολεμική εποχή… Το «Στους απάνω μαχαλάδες» ξεκινάει από μια τούρκικη μελωδία. Βάλαμε και το «Ένας μπαγλαμάς μουρμούρης», δικό μας τραγούδι, που ’χε πει πρώτος ο Μπιθικώτσης και εκφράζει τα χρόνια του ’50.
Μέσα σ’όλα είχα κι ένα τραγούδι για τον Τσιτσάνη. Για να το βάλουμε όμως, ο Πατσιφάς ζήτησε να του πάω έγκριση απ’ τον ίδιο τον Τσιτσάνη. Πήγα, τον έπεισα και αφού διάβασε τους στίχους, μου ‘βαλε φαρδιά- πλατιά την υπογραφή του. Τελικά δεν το ήθελε ο Πατσιφάς. Γι’αυτό και μου ‘βαζε εμπόδια, περιμένοντας ότι δεν θα υπογράψει ο Τσιτσάνης. Δεν μπήκε αυτό κι ένα για τον Μπαγιαντέρα.
Το «Αν το χέρι σου δεν τρέμει απ ’της νύχτας το χτικιό» (σ.σ.«Παλιό ρεμπέτικο ιστορικό»), το θεωρώ ένα από τα καλύτερα τραγούδια μου. Αντί για τον Βιολάρη και την Αμπάβη ήτανε να τραγουδήσει ο Πουλόπουλος και η Κουμιώτη αλλά επέμενε πάλι ο Πατσιφάς, ο Πουλόπουλος είχε φύγει τουρνέ κι έτσι….
- Αχ ρε μπαγάσα, με κατάφερες και μ’έφερες να τραγουδήσω εγώ δυο τραγούδια. Η Μπέλλου.
-Έλα ρε Σωτηρία, χάρη μου κάνεις.
Είχαμε μεγάλες φιλίες μαζί. Θυμάμαι που πηγαίναμε για κρασί στην ταβέρνα του Γεωργακόπουλου πίσω από το Στάδιο.
Ο δίσκος δεν παίχτηκε ποτέ από το ραδιόφωνο. Κόπηκαν όλα, επειδή ήταν μάγκικα. Ο γνωστός πόλεμος εναντίον του λαϊκού, που πάντα υπήρχε, αλλά κάποιες στιγμές αναζωπυρώνονταν. Τελικά αδιαφήμιστο πούλησε κάπου 6.000 δίσκους τότε. Αν είχε ακουστεί περισσότερο…”
Κώστας Βίρβος | Νοέμβριος 1995
