Μεγάλο κεφάλαιο η Billie Holiday. Νομίζω πως όποιος αγαπά τη μουσική και τις «φωνές» δύσκολα μπορεί να μείνει ασυγκίνητος στα χαρίσματά της.
Η κυρία όμως είχε και τα πάθη της, σε δύσκολα βέβαια χρόνια και «κόντρα» συνθήκες στην καριέρα της, που την οδήγησαν να φύγει βιαστικά στις 17 Ιουλίου 1959, στα 44 της χρόνια.
Πέρα από τα δεδομένα «τεχνικά» προσόντα της, εκείνο που την έκανε να ξεχωρίζει ήταν ότι με το που την άκουγες, αμέσως αντιλαμβανόσουν ποια ερμηνεύει… και μαζί το γιατί. Δηλαδή κάτι σαν «φίλε κάτσε να μ’ ακούσεις, υπάρχει λόγος σοβαρός που τραγουδάω». Χωρίς να το δηλώνει, περνούσε μέσα σου το μήνυμα, και χανόσουν στον τρόπο και τον κόσμο της.
Κι όλα αυτά ακούγοντας απλώς το «χάραγμα» ενός δίσκου. Βλέπετε αυτό συμβαίνει όταν τραγουδούν οι ψυχές.
Το 1957 η Billie Holiday διακόπτει την πολύχρονη συνεργασία της με τον παραγωγό Norman Granz και αλλάζει εταιρεία. Πηγαίνει στην Columbia και επιλέγει τον μαέστρο και σαξοφωνίστα Ray Ellis και την ορχήστρα του για το επόμενο βήμα της.
Τα ζόρικα βιώματα και η ουσίες έχουν επηρεάσει το μέταλλό της αλλά η κυρία «μετράει» ακόμα και εξακολουθεί να κάνει «γκελ» στο κοινό, εντός κι εκτός Αμερικής. Η σπορά της άλλωστε, απ’ τα χρόνια του ’30, είναι τόσο μεστή που της εξασφαλίζει διαρκείς συγκομιδές.
Θέλει έναν «γεμάτο» ήχο αλά Sinatra και μια δισκογραφική στράτα αλά Ella Fitzgerald ώστε να δημιουργήσει ένα νέο δικό της «αποτύπωμα» μέσα από κλασικά -και όχι μόνο- τραγούδια που δεν έχει ξαναηχογραφήσει.
Το αποτέλεσμα είναι το άλμπουμ Lady in Satin που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1958 και στην ουσία αποτελεί το κύκνειο άσμα της.
Όχι μόνο γιατί είναι το τελευταίο εν ζωή δισκογράφημα της, μιας και το υλικό του Last Recording εκδόθηκε μετά τη φυγή της, αλλά και γιατί εδώ η ερμηνεία της, παρά τα ραγίσματα, διατηρεί τα ακωδικοποίητα εκείνα στοιχεία που την έντυσαν με το μανδύα του μύθου και που επηρέασαν καταλυτικά τους κατοπινούς τραγουδιστές.
Ίσα ίσα μπορώ να πω ότι οι «λαβωματιές» της, κάνουν ακόμη πιο ιδιαίτερη την απόδοσή της. Ακωδικοποίητα μαγευτική και μεθυστική.
Θαρρείς και γνώριζε το φινάλε που θα ερχόταν, τα καμπανάκια χτυπούσαν συνεχώς, και φρόντισε να μας χαρίσει πλουσιοπάροχα τα σπάνια δώρα της.
Τα τραγούδια αυτά, τόσο νωρίτερα όσο και αργότερα, δεν ειπώθηκαν ποτέ ξανά με ανάλογο τρόπο. Η Billie Holiday τα σφράγισε παντοτινά.
Η κυρία όμως είχε και τα πάθη της, σε δύσκολα βέβαια χρόνια και «κόντρα» συνθήκες στην καριέρα της, που την οδήγησαν να φύγει βιαστικά στις 17 Ιουλίου 1959, στα 44 της χρόνια.
Πέρα από τα δεδομένα «τεχνικά» προσόντα της, εκείνο που την έκανε να ξεχωρίζει ήταν ότι με το που την άκουγες, αμέσως αντιλαμβανόσουν ποια ερμηνεύει… και μαζί το γιατί. Δηλαδή κάτι σαν «φίλε κάτσε να μ’ ακούσεις, υπάρχει λόγος σοβαρός που τραγουδάω». Χωρίς να το δηλώνει, περνούσε μέσα σου το μήνυμα, και χανόσουν στον τρόπο και τον κόσμο της.
Κι όλα αυτά ακούγοντας απλώς το «χάραγμα» ενός δίσκου. Βλέπετε αυτό συμβαίνει όταν τραγουδούν οι ψυχές.
Το 1957 η Billie Holiday διακόπτει την πολύχρονη συνεργασία της με τον παραγωγό Norman Granz και αλλάζει εταιρεία. Πηγαίνει στην Columbia και επιλέγει τον μαέστρο και σαξοφωνίστα Ray Ellis και την ορχήστρα του για το επόμενο βήμα της.
Τα ζόρικα βιώματα και η ουσίες έχουν επηρεάσει το μέταλλό της αλλά η κυρία «μετράει» ακόμα και εξακολουθεί να κάνει «γκελ» στο κοινό, εντός κι εκτός Αμερικής. Η σπορά της άλλωστε, απ’ τα χρόνια του ’30, είναι τόσο μεστή που της εξασφαλίζει διαρκείς συγκομιδές.
Θέλει έναν «γεμάτο» ήχο αλά Sinatra και μια δισκογραφική στράτα αλά Ella Fitzgerald ώστε να δημιουργήσει ένα νέο δικό της «αποτύπωμα» μέσα από κλασικά -και όχι μόνο- τραγούδια που δεν έχει ξαναηχογραφήσει.
Το αποτέλεσμα είναι το άλμπουμ Lady in Satin που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1958 και στην ουσία αποτελεί το κύκνειο άσμα της.
Όχι μόνο γιατί είναι το τελευταίο εν ζωή δισκογράφημα της, μιας και το υλικό του Last Recording εκδόθηκε μετά τη φυγή της, αλλά και γιατί εδώ η ερμηνεία της, παρά τα ραγίσματα, διατηρεί τα ακωδικοποίητα εκείνα στοιχεία που την έντυσαν με το μανδύα του μύθου και που επηρέασαν καταλυτικά τους κατοπινούς τραγουδιστές.
Ίσα ίσα μπορώ να πω ότι οι «λαβωματιές» της, κάνουν ακόμη πιο ιδιαίτερη την απόδοσή της. Ακωδικοποίητα μαγευτική και μεθυστική.
Θαρρείς και γνώριζε το φινάλε που θα ερχόταν, τα καμπανάκια χτυπούσαν συνεχώς, και φρόντισε να μας χαρίσει πλουσιοπάροχα τα σπάνια δώρα της.
Τα τραγούδια αυτά, τόσο νωρίτερα όσο και αργότερα, δεν ειπώθηκαν ποτέ ξανά με ανάλογο τρόπο. Η Billie Holiday τα σφράγισε παντοτινά.
