απέφερε οκτώ ολόκληρους δίσκους, το 1981 ο τραγουδιστής «άλλαξε πλώρη» και ηχογράφησε έναν κύκλο τραγουδιών γραμμένα για τους θαλασσινούς, σε μουσική Κώστα Νικολόπουλου και στίχους Βασίλη Μαστροκώστα με τίτλο «Τα παράπονα της πλώρης». Ο δίσκος κυκλοφόρησε από την Columbia με 11 τραγούδια κι ένα ορχηστρικό.
1)Το όνειρο γιαλό, γιαλό
2)Στη Μαρτινίκα
3)Εν πλω
4)Τα μελτέμια
5)Η ελπίδα πυροφάνι
6)Του γυρισμού μαράζι
7)Σύντομες χαρές
8)Ο λοστρόμος ο Γραικός
9)Η αγκάλη σου λιμάνι
10)Το στερνό ταξίδι
11)Σε ωκεανίσιες στράτες
12)Στη Μαρτινίκα (Ορχηστρικό)
Η διεύθυνση ορχήστρας έγινε από τον Μιχάλη Ροζάκη. Σε αρκετά τραγούδια συμμετέχει χορωδία ενώ η ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε στο studio II της Columbia από τον Γιώργο Κωνσταντόπουλο. Η παραγωγή ήταν του Δημήτρη Ράνιου. Με την επιβολή του ψηφιακού ήχου, κυκλοφόρησε και σε cd, ανύπαρκτο πλέον σήμερα… Ένα θαλασσινό ταξίδι είναι αυτός ο δίσκος. Ένα ταξίδι που ξεκινά με το όνειρο του ναυτικού και τις χαρούμενες εικόνες με τις κοπέλες στη Μαρτινίκα, αλλά καταλήγει σε μεγάλο ναυάγιο, στο οποίο υπάρχουν «αγνοούμενοι σαράντα κι επιζήσαντες ουδείς…»
Τα «Παράπονα της πλώρης» κυκλοφόρησαν δυο χρόνια μετά το «Σταυρό του Νότου» του Θάνου Μικρούτσικου και του Νίκου Καββαδία, την πιο επιτυχημένη μέχρι σήμερα δουλειά, με θέμα τη θάλασσα. Δυστυχώς όμως, πέρα από τη «Μαρτινίκα» που ακούστηκε κάπως εκείνη την εποχή, δεν γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία. Και θα έλεγα πως είναι περίεργο… Σίγουρα η χροιά της φωνής του Μπιθικώτση δεν ήταν πλέον αυτή της δεκαετίας του ’60 , οι δημιουργοί δεν ήταν τα πλέον διάσημα ονόματα, αλλά και ο
προσανατολισμός της εταιρείας είχε αλλάξει σε πιο ευρωπαϊκούς δρόμους. Τόσο όμως το θέμα των τραγουδιών, όσο και οι μελωδίες που είναι γραμμένες και ενορχηστρωμένες συνδυάζοντας το λαϊκό τραγούδι με τη μπαλάντα, αλλά και οι στίχοι που τα λένε απλά και κατανοητά, χωρίς τη χρήση παραρτήματος για την επεξήγηση αγνώστων λέξεων, όπως στην περίπτωση Καββαδία, δημιουργούν ένα συνολικό αποτέλεσμα, που δικαιούταν μεγαλύτερης απήχησης. Μια παρατήρηση ακόμη είναι, πως μετά από πολλά χρόνια ο Μπιθικώτσης τραγούδησε ένα ενιαίο και πολύ διαφορετικό έργο, τουλάχιστον όσον αφορά τη θεματολογία του.
Προσωπικά, ξεχωρίζω αυτή τη δουλειά . Μπορεί να φανεί περίεργο, αλλά χωρίς να είμαι από αυτούς που θα τρέξουν στις παραλίες, από τα μέσα του Μάη, που φαίνονται τα πρώτα καλοκαιρινά σημάδια, έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα θαλασσινά τραγούδια. Συν το ότι αυτός ο δίσκος μπήκε στο σπίτι σαν δώρο του πατέρα μου στη γιορτή του Αγίου Αθανασίου, το Γενάρη του ’82, αν θυμάμαι καλά, όταν πια είχα μεγαλώσει δηλαδή, κι από τότε έχει παίξει άπειρες φορές, αποτελεί αγαπημένο άκουσμα μέχρι σήμερα…
