Ο Βασίλης Δημητρίου έγραψε τη δική του ξεχωριστή ιστορία μέσα από τις μουσικές του για την τηλεόραση και το θέατρο, αλλά και με τα δεκάδες σημαντικά τραγούδια του. Ανάμεσα σε αυτά και ένας δίσκος που κυκλοφόρησε από τη Minos το 1974, με τα τραγούδια από το έργο «Τα χρυσά φτερά» που παρουσιάστηκε το 1973 από το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου στο Αρχαίο Θέατρο Πειραιά. Η σκηνοθεσία του έργου ήταν του Μιχάλη Παπανικολάου, ενώ τα τραγούδια, που στην παράσταση είχαν στίχους του Μποστ, ερμήνευαν η Χάρις Αλεξίου και ο Κώστας Σμοκοβίτης. Στο δίσκο με τον τίτλο «Ω! Τι κόσμος μπαμπά!» εκτός της Αλεξίου και του Σμοκοβίτη, προστέθηκε και ο Γιάννης Καλατζής, ενώ στίχους έγραψαν ο Κώστας Μουρσελάς, ο Άκος Δασκαλόπουλος, η Βαρβάρα Τσιμπούλη, ο Μάνος Ελευθερίου και ο Νίκος Γκάτσος, που υπέγραψε με το ψευδώνυμο Ν. Γεωργίου, προφανώς λόγω συμβολαίου που είχε εκείνη την εποχή με την εταιρεία Columbia.
1) Ω! Τι κόσμος μπαμπά! (στίχοι Κώστα Μουρσελά) Γιάννης Καλατζής, χορωδία
2) Χασάπικο (Άκου Δασκαλόπουλου) Χάρις Αλεξίου
3) Η μυγδαλιά (Ν. Γεωργίου) Γιάννης Καλατζής
4) Παράθυρο κλειστό (Άκου Δασκαλόπουλου) Κώστας Σμοκοβίτης
5) Ήθελα να σε ζωγραφίσω (Βαρβάρας Τσιμπούλη) Χάρις Αλεξίου
6) Έπιασε να σουρουπώνει (Μάνου Ελευθερίου) Κώστας Σμοκοβίτης
7) Σιναϊνά (Ν. Γεωργίου) Γιάννης Καλατζής, χορωδία
8) Πεντόλιρα (Βαρβάρας Τσιμπούλη) Γιάννης Καλατζής
9) Όταν αρχίζει αμανές (Μάνου Ελευθερίου) Κώστας Σμοκοβίτης
10) Έγειρα στο παραθύρι (Μάνου Ελευθερίου) Χάρις Αλεξίου
11) Τώρα έχε γεια (Βαρβάρας Τσιμπούλη) Κώστας Σμοκοβίτης
12) Μια Κυριακή η καρδιά μου (Βαρβάρας Τσιμπούλη) Χάρις Αλεξίου
13) Το τραγούδι της Αλεξάνδρας (Οργανικό)
Η ενορχήστρωση και διεύθυνση της ορχήστρας ήταν του συνθέτη. Το «Ω! Τι κόσμος μπαμπά!» προερχόταν από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Κώστα Μουρσελά. Το συγκεκριμένο τραγούδι μάλιστα, κυκλοφόρησε το 1973, σε διαφορετική εκτέλεση -και πάλι με τον Γιάννη Καλατζή- σε δίσκο 45 στροφών, έχοντας από την άλλη πλευρά το ορχηστρικό του Βασίλη Δημητρίου «Ομολογία». Την επόμενη χρονιά το 45άρι επανεκδόθηκε, έχοντας στην πίσω όψη, αντί της «Ομολογίας», το «Λέγοντας και κλαίγοντας» με τον Γιάννη Καλατζή και την Άννα Βίσσυ. Και δυστυχώς, όπως είπε και ο Βασίλης Δημητρίου, λίγο πριν ακουστεί το τραγούδι, στη συναυλία του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 17 Μαρτίου 2008, αν και γράφτηκε κάποια δύσκολα χρόνια, σήμερα είναι πολύ πιο επίκαιρο από τότε. Ξεχωρίζοντας κάποιες από τις στιγμές του δίσκου, θα διάλεγα το «Ήθελα να σε ζωγραφίσω» αλλά και το «Χασάπικο» που ερμηνεύει η Αλεξίου, το οποίο θεωρώ πως είναι από τα ωραιότερα κομμάτια που έχει πει στην καριέρα της. Το ορχηστρικό με το οποίο κλείνει ο δίσκος βασίζεται στη μελωδία από το «Χασάπικο», που είναι γραμμένο στον ίδιο δρόμο με «Το πεπρωμένο» του ίδιου συνθέτη. Τα δυο ζεϊμπέκικα επίσης, «Έπιασε να σουρουπώνει» και «Όταν αρχίζει αμανές» με τις εξαιρετικές ερμηνείες του Κώστα Σμοκοβίτη, αλλά και το «Παράθυρο κλειστό» στο ρυθμό των 5/8. Όπως μου έχει πει ο Βασίλης Δημητρίου, στα πλαίσια μιας συνέντευξης το 2009 για το περιοδικό «Όασις», το «Έγειρα στο παραθύρι» το είχε γράψει για τη Μελίνα Μερκούρη, αλλά, ενώ εκείνη ήθελε να το πει, αυτό δεν έγινε λόγω της εταιρείας.
Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στους πολυσυλλεκτικούς δίσκους της δεκαετίας του ’70. Τους δίσκους δηλαδή ενός συνθέτη με 3-4 τραγουδιστές. Και θεωρώ τον συγκεκριμένο δίσκο από τους χαρακτηριστικούς αυτού του κλίματος. Αυτό που δεν έχω καταλάβει είναι γιατί πολλές από αυτές τις τόσο αξιόλογες δουλειές, δεν έγιναν ευρύτερα γνωστές και αποσύρθηκαν γρήγορα από την κυκλοφορία. Φταίει η εποχή; Φταίνε οι δημιουργοί; Μήπως οι τραγουδιστές που δεν στήριξαν όσο έπρεπε στα προγράμματα τους, τα τραγούδια από τους δίσκους των συνθετών που συμμετείχαν; Η μήπως, εν τέλει, φταίνε οι εταιρείες που κυκλοφορούσαν αναγκαστικά αυτούς τους δίσκους, επειδή είχαν συμβόλαια με τους συνθέτες και στα πλαίσια προώθησης ενός τραγουδιστικού μοντέλου που επικράτησε στη δεκαετία του ’70, που είχε «μπροστά» τον τραγουδιστή, οι ίδιες εταιρείες δεν διαφήμιζαν ανάλογα το «προϊόν» τους; Θυμάμαι πως στη δεκαετία του ’80, πριν επανεκδοθούν αυτοί οι δίσκοι σε cd, ήταν ιδιαίτερα δυσεύρετοι και απλησίαστοι οικονομικά. Κάποιοι από αυτούς είναι ακόμα…
Ερωτήματα που ενδεχομένως να μην απαντηθούν ποτέ… Και ίσως τελικά να μην έχει και τόση σημασία, αφού τα καλά τραγούδια, ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε προώθησή τους, σχεδόν πάντα βρίσκουν το δρόμο τους και γράφουν τη δική τους ιστορία…
Πηγή: www.vasilisdimitriou.gr
1) Ω! Τι κόσμος μπαμπά! (στίχοι Κώστα Μουρσελά) Γιάννης Καλατζής, χορωδία
2) Χασάπικο (Άκου Δασκαλόπουλου) Χάρις Αλεξίου
3) Η μυγδαλιά (Ν. Γεωργίου) Γιάννης Καλατζής
4) Παράθυρο κλειστό (Άκου Δασκαλόπουλου) Κώστας Σμοκοβίτης
5) Ήθελα να σε ζωγραφίσω (Βαρβάρας Τσιμπούλη) Χάρις Αλεξίου
6) Έπιασε να σουρουπώνει (Μάνου Ελευθερίου) Κώστας Σμοκοβίτης
7) Σιναϊνά (Ν. Γεωργίου) Γιάννης Καλατζής, χορωδία
8) Πεντόλιρα (Βαρβάρας Τσιμπούλη) Γιάννης Καλατζής
9) Όταν αρχίζει αμανές (Μάνου Ελευθερίου) Κώστας Σμοκοβίτης
10) Έγειρα στο παραθύρι (Μάνου Ελευθερίου) Χάρις Αλεξίου
11) Τώρα έχε γεια (Βαρβάρας Τσιμπούλη) Κώστας Σμοκοβίτης
12) Μια Κυριακή η καρδιά μου (Βαρβάρας Τσιμπούλη) Χάρις Αλεξίου
13) Το τραγούδι της Αλεξάνδρας (Οργανικό)
Η ενορχήστρωση και διεύθυνση της ορχήστρας ήταν του συνθέτη. Το «Ω! Τι κόσμος μπαμπά!» προερχόταν από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Κώστα Μουρσελά. Το συγκεκριμένο τραγούδι μάλιστα, κυκλοφόρησε το 1973, σε διαφορετική εκτέλεση -και πάλι με τον Γιάννη Καλατζή- σε δίσκο 45 στροφών, έχοντας από την άλλη πλευρά το ορχηστρικό του Βασίλη Δημητρίου «Ομολογία». Την επόμενη χρονιά το 45άρι επανεκδόθηκε, έχοντας στην πίσω όψη, αντί της «Ομολογίας», το «Λέγοντας και κλαίγοντας» με τον Γιάννη Καλατζή και την Άννα Βίσσυ. Και δυστυχώς, όπως είπε και ο Βασίλης Δημητρίου, λίγο πριν ακουστεί το τραγούδι, στη συναυλία του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 17 Μαρτίου 2008, αν και γράφτηκε κάποια δύσκολα χρόνια, σήμερα είναι πολύ πιο επίκαιρο από τότε. Ξεχωρίζοντας κάποιες από τις στιγμές του δίσκου, θα διάλεγα το «Ήθελα να σε ζωγραφίσω» αλλά και το «Χασάπικο» που ερμηνεύει η Αλεξίου, το οποίο θεωρώ πως είναι από τα ωραιότερα κομμάτια που έχει πει στην καριέρα της. Το ορχηστρικό με το οποίο κλείνει ο δίσκος βασίζεται στη μελωδία από το «Χασάπικο», που είναι γραμμένο στον ίδιο δρόμο με «Το πεπρωμένο» του ίδιου συνθέτη. Τα δυο ζεϊμπέκικα επίσης, «Έπιασε να σουρουπώνει» και «Όταν αρχίζει αμανές» με τις εξαιρετικές ερμηνείες του Κώστα Σμοκοβίτη, αλλά και το «Παράθυρο κλειστό» στο ρυθμό των 5/8. Όπως μου έχει πει ο Βασίλης Δημητρίου, στα πλαίσια μιας συνέντευξης το 2009 για το περιοδικό «Όασις», το «Έγειρα στο παραθύρι» το είχε γράψει για τη Μελίνα Μερκούρη, αλλά, ενώ εκείνη ήθελε να το πει, αυτό δεν έγινε λόγω της εταιρείας.
Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στους πολυσυλλεκτικούς δίσκους της δεκαετίας του ’70. Τους δίσκους δηλαδή ενός συνθέτη με 3-4 τραγουδιστές. Και θεωρώ τον συγκεκριμένο δίσκο από τους χαρακτηριστικούς αυτού του κλίματος. Αυτό που δεν έχω καταλάβει είναι γιατί πολλές από αυτές τις τόσο αξιόλογες δουλειές, δεν έγιναν ευρύτερα γνωστές και αποσύρθηκαν γρήγορα από την κυκλοφορία. Φταίει η εποχή; Φταίνε οι δημιουργοί; Μήπως οι τραγουδιστές που δεν στήριξαν όσο έπρεπε στα προγράμματα τους, τα τραγούδια από τους δίσκους των συνθετών που συμμετείχαν; Η μήπως, εν τέλει, φταίνε οι εταιρείες που κυκλοφορούσαν αναγκαστικά αυτούς τους δίσκους, επειδή είχαν συμβόλαια με τους συνθέτες και στα πλαίσια προώθησης ενός τραγουδιστικού μοντέλου που επικράτησε στη δεκαετία του ’70, που είχε «μπροστά» τον τραγουδιστή, οι ίδιες εταιρείες δεν διαφήμιζαν ανάλογα το «προϊόν» τους; Θυμάμαι πως στη δεκαετία του ’80, πριν επανεκδοθούν αυτοί οι δίσκοι σε cd, ήταν ιδιαίτερα δυσεύρετοι και απλησίαστοι οικονομικά. Κάποιοι από αυτούς είναι ακόμα…
Ερωτήματα που ενδεχομένως να μην απαντηθούν ποτέ… Και ίσως τελικά να μην έχει και τόση σημασία, αφού τα καλά τραγούδια, ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε προώθησή τους, σχεδόν πάντα βρίσκουν το δρόμο τους και γράφουν τη δική τους ιστορία…
Πηγή: www.vasilisdimitriou.gr
