Το μεσημέρι ο ήλιος πυρπολεί τις λειασμένες πέτρες, ψήνεις αυγό, όπως έλεγαν οι παλαιοί.
Ακόμα και η μικρή γειτόνισσα σαύρα σηκώνει πότε το ένα και πότε το άλλο πόδι για να μην καεί από το πύρωμα.
Η χαρουπιά είναι όμως φιλόξενη και προστατευτική, σαν ένα γιγάντιο αλεξήλιο, πάνω από τα κεφάλια μας.
Ένα αναπάντεχο αεράκι σαρώνει τα μικρά βλαστάρια που φυτρώνουν στις σχισμές της ξερολιθιάς.
Τα παρατηρώ ξαπλωμένος και σκέφτομαι ότι αισθάνομαι τόσο όμορφα γιατί αντικρύζω τον κόσμο ξανά από το ύψος και με τον τρόπο που τον έβλεπα όταν ήμουν παιδί.
Με προσοχή και θαυμασμό για το ελάχιστο.
Τα χελιδόνια λικνίζονται για λίγο στο κενό κι έπειτα βουτούν απότομα για να πιούν νερό στην ανοιχτή στέρνα. Ίσα που ακουμπούν τα ράμφη τους την επιφάνεια του νερού και απογειώνονται πάλι μαεστρικά.
Όλα είναι σε ισορροπία.
Άνθρωποι, έντομα, φυτά και πουλιά, μία αρχαία συμμαχία που εμείς παραβιάσαμε ανερυθρίαστα.
Τα αρσενικά τζιτζίκια τραγουδούν πεισματικά για να προσελκύσουν το κορίτσι τους, από έρωτα σκάει ο τζίτζικας σοφέ μου λαέ και όχι από τη ζέστη.
Το χάρισμά της φωνής τους είναι δώρο των Μουσών.
Από λίγο μακρύτερα ακούγεται ο παφλασμός των κυμάτων να σιγοντάρει τους φλογερούς αοιδούς.
Η φωνή του ατελεύτητου γαλάζιου νερού μας νανουρίζει γλυκά σαν μικρομάνα και η μακρινή γραμμή του ορίζοντος μας προσφέρει μια απατηλή υπόσχεση λυτρωτικής φυγής.
Αυτοί οι ήχοι συνδυάζονταν εκατομμύρια χρόνια πριν εμφανιστούμε στον κόσμο.
Ίσως γι’ αυτό μας παρηγορούν, είναι η ηχώ ενός αθώου νεαρού πλανήτη χωρίς την ανθρώπινη επιβολή.
Το θαλάσσιο αεράκι αναμιγνύει τις μυρωδιές, μέντα, θυμάρι, αρμπαρόριζα, μεταφέρει εικόνες από παλιά αγέραστα καλοκαίρια, με το φως του μεσημεριού να τρυπώνει από το τα ξύλινα παραθυρόφυλλα αυξάνοντας την αδημονία μας για την ελευθερία του απογεύματος.
Το καλοκαίρι είναι η πατρίδα των παιδιών και των εραστών, οι υπόλοιποι είναι μετανάστες στη χώρα του, τους φιλοξενεί γενναιόδωρα, τους ανακουφίζει αλλά δεν τους πολιτογραφεί.
Για να είσαι ντόπιος στη χώρα του του καλοκαιριού πρέπει να πιστεύεις στα θαύματα.
Κλείνω πάλι τα μάτια, θέλω να μείνω εδώ ακίνητος για πάντα, η πυκνή φυλλωσιά της χαρουπιάς εμποδίζει τους φόβους και τις αγωνίες να περάσουν, ο χρόνος μπερδεύεται στον μεγάλο ιστό της αράχνης που βλέπω στο θόλο της, σπαρταράει για λίγο και ακινητεί, συμβιβάζεται με την αιχμαλωσία του.
Ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει πίσω από το σώμα σου.
Ακόμα και η μικρή γειτόνισσα σαύρα σηκώνει πότε το ένα και πότε το άλλο πόδι για να μην καεί από το πύρωμα.
Η χαρουπιά είναι όμως φιλόξενη και προστατευτική, σαν ένα γιγάντιο αλεξήλιο, πάνω από τα κεφάλια μας.
Ένα αναπάντεχο αεράκι σαρώνει τα μικρά βλαστάρια που φυτρώνουν στις σχισμές της ξερολιθιάς.
Τα παρατηρώ ξαπλωμένος και σκέφτομαι ότι αισθάνομαι τόσο όμορφα γιατί αντικρύζω τον κόσμο ξανά από το ύψος και με τον τρόπο που τον έβλεπα όταν ήμουν παιδί.
Με προσοχή και θαυμασμό για το ελάχιστο.
Τα χελιδόνια λικνίζονται για λίγο στο κενό κι έπειτα βουτούν απότομα για να πιούν νερό στην ανοιχτή στέρνα. Ίσα που ακουμπούν τα ράμφη τους την επιφάνεια του νερού και απογειώνονται πάλι μαεστρικά.
Όλα είναι σε ισορροπία.
Άνθρωποι, έντομα, φυτά και πουλιά, μία αρχαία συμμαχία που εμείς παραβιάσαμε ανερυθρίαστα.
Τα αρσενικά τζιτζίκια τραγουδούν πεισματικά για να προσελκύσουν το κορίτσι τους, από έρωτα σκάει ο τζίτζικας σοφέ μου λαέ και όχι από τη ζέστη.
Το χάρισμά της φωνής τους είναι δώρο των Μουσών.
Από λίγο μακρύτερα ακούγεται ο παφλασμός των κυμάτων να σιγοντάρει τους φλογερούς αοιδούς.
Η φωνή του ατελεύτητου γαλάζιου νερού μας νανουρίζει γλυκά σαν μικρομάνα και η μακρινή γραμμή του ορίζοντος μας προσφέρει μια απατηλή υπόσχεση λυτρωτικής φυγής.
Αυτοί οι ήχοι συνδυάζονταν εκατομμύρια χρόνια πριν εμφανιστούμε στον κόσμο.
Ίσως γι’ αυτό μας παρηγορούν, είναι η ηχώ ενός αθώου νεαρού πλανήτη χωρίς την ανθρώπινη επιβολή.
Το θαλάσσιο αεράκι αναμιγνύει τις μυρωδιές, μέντα, θυμάρι, αρμπαρόριζα, μεταφέρει εικόνες από παλιά αγέραστα καλοκαίρια, με το φως του μεσημεριού να τρυπώνει από το τα ξύλινα παραθυρόφυλλα αυξάνοντας την αδημονία μας για την ελευθερία του απογεύματος.
Το καλοκαίρι είναι η πατρίδα των παιδιών και των εραστών, οι υπόλοιποι είναι μετανάστες στη χώρα του, τους φιλοξενεί γενναιόδωρα, τους ανακουφίζει αλλά δεν τους πολιτογραφεί.
Για να είσαι ντόπιος στη χώρα του του καλοκαιριού πρέπει να πιστεύεις στα θαύματα.
Κλείνω πάλι τα μάτια, θέλω να μείνω εδώ ακίνητος για πάντα, η πυκνή φυλλωσιά της χαρουπιάς εμποδίζει τους φόβους και τις αγωνίες να περάσουν, ο χρόνος μπερδεύεται στον μεγάλο ιστό της αράχνης που βλέπω στο θόλο της, σπαρταράει για λίγο και ακινητεί, συμβιβάζεται με την αιχμαλωσία του.
Ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει πίσω από το σώμα σου.
