Ξυπνάω μέσα στο μισοσκόταδο, ένα διστακτικό φως εισχωρεί λαθραία από μία γρίλια του παραθύρου και δίνει σχήμα στο δωμάτιο.
Ακούω τη θάλασσα να μάχεται με τον άνεμο, τον κρουστό ήχο των χαλικιών που αναταράσσονται από τις συνεχείς επιθέσεις των κυμάτων.
Σηκώνομαι ελαφρά στον αγκώνα και πίνω λίγο νερό με σκοπό να συνεχίσω τον ύπνο μου. Μάταια, η θάλασσα επίμονη με καλεί σχεδόν την ακούω να προφέρει το όνομά μου. Ντύνομαι βιαστικά και βγαίνω, ώρα 6.30 π.μ.
Η παραλία απέχει πενήντα μετρημένα βήματα, προβάλει μία λωρίδα της ήδη ανάμεσα στα σπίτια. Διασχίζω γοργά την απόσταση με ανυπομονησία. Βγαίνω στη μεγάλη σκηνή της παραλίας, αριστερά μου ο τεράστιος ευκάλυπτος και δίπλα στην κορυφή του λαμπερό ακόμα αν και ξενυχτισμένο το φεγγάρι, σχεδόν γεμάτο.
Δεξιά μία σειρά από κλειστές ομπρέλες που στέκουν ακίνητες σαν ανυπόμονα πουλιά αποδημητικά που περιμένουν την πρώτη ηλιαχτίδα για να ανοίξουν τα φτερά τους και να ταξιδέψουν προς τον νότο.
Οι άνθρωποι λείπουν, αλλά από εδώ δεν λείπει τίποτα. Το τοπίο απολαμβάνει την αυτάρκειά και τη γαλήνη του. Την ανασαίνω βαθιά, γίνομαι μέρος της, ένα ακόμα ταπεινό, ήσυχο βότσαλο της αχανούς παραλίας της Αχαράβης που δεν έχει συνείδηση του χρόνου γιατί τον περιέχει.
Κοιτάζω το ατελεύτητο νερό, το βλέμμα μου πλανάρει σαν πρωινός μαυροπετρίτης πάνω από τις κορυφές των κυμάτων, παρασύρεται από τον μαΐστρο και χάνεται στη γραμμή του ορίζοντα.
Όλες οι αισθήσεις οξύνονται και θυμούνται την αρχέγονη αποστολή τους. Η ζωή είναι πανταχού παρούσα εδώ σε αυτή την υπέροχη ερημιά, η καρδιά μου συντονίζεται με τον παφλασμό των κυμάτων.
Σκέφτομαι αυτούς που λείπουν και σχεδόν τους νιώθω πλάι μου να αντικρύζουν μαζί μου αυτή την αγέρωχη αυγή, να γέρνουν ευτυχισμένοι στον ώμο μου με έναν αναστεναγμό πληρότητας.
Κάθομαι στα σκληροτράχηλα βότσαλα, ένα πλάσμα ισχνό, στιγμιαίο μπροστά στο αιώνιο θηρίο που βρυχάται μπροστά μου, το κοιτάζω μαγεμένος χωρίς φόβο γιατί ξέρω ότι αυτό με γέννησε, στο αίμα μου κυλάει η αρμύρα του.
Ο δεσμώτης του άγχους μετατρέπεται αίφνης σε ένα μέρος αναπόσπαστο της συμπαντικής ροής, αν και ασήμαντος γίνεται ο μάρτυρας που συνειδητοποιεί μαζί με την ταπεινότητα της ύπαρξής του το μεγαλείο του προαιώνιου κόσμου που αντικρύζει.
Ένας ηλικιωμένος κύριος κατεβαίνει στην παραλία με τη συνοδεία ενός όμορφου λευκού σκύλου και διακόπτει τις σκέψεις μου. Μπαίνουν στη θάλασσα μαζί, παίζουν στον αφρό των κυμάτων και είναι ευτυχισμένοι που έχουν ο ένας τον άλλον και τη θάλασσα δική τους. Είναι μία τέλεια στιγμή να αποχωρήσω με την αρμονία απείραχτη στα μάτια μου.
Επιστρέφω στο δωμάτιο προσπαθώ να συνεχίσω τον ύπνο μου αλλά μάταια. Γράφω αυτό το κείμενο για να μη χαθεί αυτή η αίσθηση κάτω από το εκτυφλωτικό φως που σε λίγο θα την εξαχνώσει.
Αντιγράφω αποσπάσματα από τα “Βερολινέζικα χρονικά 1920-1933” του Γιόσεφ Ροτ που συμπτωματικά έχω πλάι μου:
«Η αναψυχή δεν είναι ανάγκη, όταν γίνεται συνειδητός σκοπός»
...Η σχέση μας με τη φύση έχει γίνει πια ψεύτικη. Έχει αποκτήσει σκοπό. Υπάρχει για να μας διασκεδάζει. Δεν υπάρχει καθαυτή.
Την ημέρα που η Φύση έγινε θέρετρο και τόπος θεραπείας τελείωσαν όλα.
«(Οι άνθρωποι) Δεν ακούνε τον παφλασμό των κυμάτων, δεν ξέρουν πόσο σημαντική είναι μια φυσαλλίδα νερού που σκάει».
Προσυπογράφω και αφήνομαι χωρίς αντιστάσεις και χωρίς σκοπό στις βουλές του τυχαίου πρωινού ξυπνήματος.
Ακούω τη θάλασσα να μάχεται με τον άνεμο, τον κρουστό ήχο των χαλικιών που αναταράσσονται από τις συνεχείς επιθέσεις των κυμάτων.
Σηκώνομαι ελαφρά στον αγκώνα και πίνω λίγο νερό με σκοπό να συνεχίσω τον ύπνο μου. Μάταια, η θάλασσα επίμονη με καλεί σχεδόν την ακούω να προφέρει το όνομά μου. Ντύνομαι βιαστικά και βγαίνω, ώρα 6.30 π.μ.
Η παραλία απέχει πενήντα μετρημένα βήματα, προβάλει μία λωρίδα της ήδη ανάμεσα στα σπίτια. Διασχίζω γοργά την απόσταση με ανυπομονησία. Βγαίνω στη μεγάλη σκηνή της παραλίας, αριστερά μου ο τεράστιος ευκάλυπτος και δίπλα στην κορυφή του λαμπερό ακόμα αν και ξενυχτισμένο το φεγγάρι, σχεδόν γεμάτο.
Δεξιά μία σειρά από κλειστές ομπρέλες που στέκουν ακίνητες σαν ανυπόμονα πουλιά αποδημητικά που περιμένουν την πρώτη ηλιαχτίδα για να ανοίξουν τα φτερά τους και να ταξιδέψουν προς τον νότο.
Οι άνθρωποι λείπουν, αλλά από εδώ δεν λείπει τίποτα. Το τοπίο απολαμβάνει την αυτάρκειά και τη γαλήνη του. Την ανασαίνω βαθιά, γίνομαι μέρος της, ένα ακόμα ταπεινό, ήσυχο βότσαλο της αχανούς παραλίας της Αχαράβης που δεν έχει συνείδηση του χρόνου γιατί τον περιέχει.
Κοιτάζω το ατελεύτητο νερό, το βλέμμα μου πλανάρει σαν πρωινός μαυροπετρίτης πάνω από τις κορυφές των κυμάτων, παρασύρεται από τον μαΐστρο και χάνεται στη γραμμή του ορίζοντα.
Όλες οι αισθήσεις οξύνονται και θυμούνται την αρχέγονη αποστολή τους. Η ζωή είναι πανταχού παρούσα εδώ σε αυτή την υπέροχη ερημιά, η καρδιά μου συντονίζεται με τον παφλασμό των κυμάτων.
Σκέφτομαι αυτούς που λείπουν και σχεδόν τους νιώθω πλάι μου να αντικρύζουν μαζί μου αυτή την αγέρωχη αυγή, να γέρνουν ευτυχισμένοι στον ώμο μου με έναν αναστεναγμό πληρότητας.
Κάθομαι στα σκληροτράχηλα βότσαλα, ένα πλάσμα ισχνό, στιγμιαίο μπροστά στο αιώνιο θηρίο που βρυχάται μπροστά μου, το κοιτάζω μαγεμένος χωρίς φόβο γιατί ξέρω ότι αυτό με γέννησε, στο αίμα μου κυλάει η αρμύρα του.
Ο δεσμώτης του άγχους μετατρέπεται αίφνης σε ένα μέρος αναπόσπαστο της συμπαντικής ροής, αν και ασήμαντος γίνεται ο μάρτυρας που συνειδητοποιεί μαζί με την ταπεινότητα της ύπαρξής του το μεγαλείο του προαιώνιου κόσμου που αντικρύζει.
Ένας ηλικιωμένος κύριος κατεβαίνει στην παραλία με τη συνοδεία ενός όμορφου λευκού σκύλου και διακόπτει τις σκέψεις μου. Μπαίνουν στη θάλασσα μαζί, παίζουν στον αφρό των κυμάτων και είναι ευτυχισμένοι που έχουν ο ένας τον άλλον και τη θάλασσα δική τους. Είναι μία τέλεια στιγμή να αποχωρήσω με την αρμονία απείραχτη στα μάτια μου.
Επιστρέφω στο δωμάτιο προσπαθώ να συνεχίσω τον ύπνο μου αλλά μάταια. Γράφω αυτό το κείμενο για να μη χαθεί αυτή η αίσθηση κάτω από το εκτυφλωτικό φως που σε λίγο θα την εξαχνώσει.
Αντιγράφω αποσπάσματα από τα “Βερολινέζικα χρονικά 1920-1933” του Γιόσεφ Ροτ που συμπτωματικά έχω πλάι μου:
«Η αναψυχή δεν είναι ανάγκη, όταν γίνεται συνειδητός σκοπός»
...Η σχέση μας με τη φύση έχει γίνει πια ψεύτικη. Έχει αποκτήσει σκοπό. Υπάρχει για να μας διασκεδάζει. Δεν υπάρχει καθαυτή.
Την ημέρα που η Φύση έγινε θέρετρο και τόπος θεραπείας τελείωσαν όλα.
«(Οι άνθρωποι) Δεν ακούνε τον παφλασμό των κυμάτων, δεν ξέρουν πόσο σημαντική είναι μια φυσαλλίδα νερού που σκάει».
Προσυπογράφω και αφήνομαι χωρίς αντιστάσεις και χωρίς σκοπό στις βουλές του τυχαίου πρωινού ξυπνήματος.
