Η αναπνοή μοιάζει σαν να μπήκε αίφνης στο στόχαστρο, σαν ένας αόρατος εχθρός να επιδιώκει να τη σταματήσει προκαλώντας ασφυξία στους ανθρώπους και τον πλανήτη.
Οι τεράστιες πυρκαγιές που καταστρέφουν συστηματικά τους «πνεύμονες» των δασών της βροχής, η πανδημία που «χτύπησε» κατευθείαν την αναπνοή και έχει, από ότι οι επιστήμονες λένε, άμεση σχέση με την αποψίλωση καθώς και η αποτρόπαιη δολοφονία στην Αμερική που έκοψε την ανάσα και το νήμα της ζωής ενός ανθρώπου, σε ζωντανή σχεδόν μετάδοση.
Ζούμε ημέρες βγαλμένες από τα πλάνα φουτουριστικής ταινίας με σκηνοθέτη το κακό μας παρελθόν. Ένας κόσμος που δεν μπορεί να αναπνεύσει, μια ασφυκτική πραγματικότητα που αμφισβητεί τη ζωή και αδιαπραγμάτευτες έως τώρα, ελευθερίες που είχαν απομείνει αλώβητες από την επέλαση των «πραγματιστών», που αδιαφορούν για τις συνέπειες που έχει το κυνήγι του υπερκέρδους.
Η φύση παίζει απλώς το ρόλο του ντεκόρ των παραγωγικών δραστηριοτήτων, δεν είναι τίποτα πιο σημαντικό από μια απότιστη γλάστρα στο μπαλκόνι που τοποθετήθηκε εκεί για αισθητικούς λόγους. Οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι, καύσιμα για μία μηχανή αδηφάγα και θορυβώδη που καταναλώνει ζωές και αξιοπρέπεια.
Η επιδημία ήρθε για να μας υπενθυμίσει ότι εύκολα από αμείλικτοι θηρευτές μπορούμε να μετατραπούμε σε θηράματα ενός απειροελάχιστου «θηρίου» 40-60nm, αλλά και να μας κάνει να «σπουδάσουμε» την αποστασιοποίηση και την απομόνωση, στερώντας μας βασικά χαρακτηριστικά του είδους μας και ειδικά αυτά που έκαναν την ανθρώπινη φυλή εξελικτικά κυρίαρχη.
Από την άλλη παρατηρείται εν μέσω της λαίλαπας του ιού, μια έξαρση της βίας και της αυθαιρεσίας της εξουσίας που αν και δεν έπαψε ποτέ να υφίσταται μας δείχνει πάλι ένα σκληρό προσωπείο που θέλαμε να ξεχάσουμε.
Η συγκλονιστική εικόνα ενός ανθρώπου να πεθαίνει από ασφυξία στην άσφαλτο κάτω από το γόνατο ενός αστυνομικού μας στοίχειωσε. Ήταν ένα σφοδρό χτύπημα στην ανθρώπινη υπόσταση όλων μας, μια υπενθύμιση ότι εν τέλει ο βασικός εχθρός του είδους είναι ό ίδιος ο άνθρωπος.
Ο κόσμος μας προχωρά με κομμένη την ανάσα προς μία περίοδο σκοτεινή. Εμείς οφείλουμε να διατηρήσουμε την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον ζωντανή.
Η φλόγα της ελπίδας για έναν κόσμο που θα μπορεί να αναπνέει ελεύθερα το οξυγόνο της ύπαρξης του και της ελευθερίας σε έναν υπέροχο πλανήτη δεν πρέπει και δε θα σβήσει. Τουλάχιστον όσο την τροφοδοτούμε με την αγάπη και το σεβασμό για κάθε μορφή ζωής και όσο θυμόμαστε εκείνους τους υπέροχους ανθρώπους που έδωσαν νόημα σε ένα ασήμαντο μικροσκοπικό πλάσμα του σύμπαντος, όταν στάθηκαν για πρώτη φορά με την ανάσα κομμένη από την ομορφιά που αντίκρυσαν γύρω τους και αισθάνθηκαν αναπόσπαστο κομμάτι του θαύματος της ζωής.
Οι τεράστιες πυρκαγιές που καταστρέφουν συστηματικά τους «πνεύμονες» των δασών της βροχής, η πανδημία που «χτύπησε» κατευθείαν την αναπνοή και έχει, από ότι οι επιστήμονες λένε, άμεση σχέση με την αποψίλωση καθώς και η αποτρόπαιη δολοφονία στην Αμερική που έκοψε την ανάσα και το νήμα της ζωής ενός ανθρώπου, σε ζωντανή σχεδόν μετάδοση.
Ζούμε ημέρες βγαλμένες από τα πλάνα φουτουριστικής ταινίας με σκηνοθέτη το κακό μας παρελθόν. Ένας κόσμος που δεν μπορεί να αναπνεύσει, μια ασφυκτική πραγματικότητα που αμφισβητεί τη ζωή και αδιαπραγμάτευτες έως τώρα, ελευθερίες που είχαν απομείνει αλώβητες από την επέλαση των «πραγματιστών», που αδιαφορούν για τις συνέπειες που έχει το κυνήγι του υπερκέρδους.
Η φύση παίζει απλώς το ρόλο του ντεκόρ των παραγωγικών δραστηριοτήτων, δεν είναι τίποτα πιο σημαντικό από μια απότιστη γλάστρα στο μπαλκόνι που τοποθετήθηκε εκεί για αισθητικούς λόγους. Οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι, καύσιμα για μία μηχανή αδηφάγα και θορυβώδη που καταναλώνει ζωές και αξιοπρέπεια.
Η επιδημία ήρθε για να μας υπενθυμίσει ότι εύκολα από αμείλικτοι θηρευτές μπορούμε να μετατραπούμε σε θηράματα ενός απειροελάχιστου «θηρίου» 40-60nm, αλλά και να μας κάνει να «σπουδάσουμε» την αποστασιοποίηση και την απομόνωση, στερώντας μας βασικά χαρακτηριστικά του είδους μας και ειδικά αυτά που έκαναν την ανθρώπινη φυλή εξελικτικά κυρίαρχη.
Από την άλλη παρατηρείται εν μέσω της λαίλαπας του ιού, μια έξαρση της βίας και της αυθαιρεσίας της εξουσίας που αν και δεν έπαψε ποτέ να υφίσταται μας δείχνει πάλι ένα σκληρό προσωπείο που θέλαμε να ξεχάσουμε.
Η συγκλονιστική εικόνα ενός ανθρώπου να πεθαίνει από ασφυξία στην άσφαλτο κάτω από το γόνατο ενός αστυνομικού μας στοίχειωσε. Ήταν ένα σφοδρό χτύπημα στην ανθρώπινη υπόσταση όλων μας, μια υπενθύμιση ότι εν τέλει ο βασικός εχθρός του είδους είναι ό ίδιος ο άνθρωπος.
Ο κόσμος μας προχωρά με κομμένη την ανάσα προς μία περίοδο σκοτεινή. Εμείς οφείλουμε να διατηρήσουμε την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον ζωντανή.
Η φλόγα της ελπίδας για έναν κόσμο που θα μπορεί να αναπνέει ελεύθερα το οξυγόνο της ύπαρξης του και της ελευθερίας σε έναν υπέροχο πλανήτη δεν πρέπει και δε θα σβήσει. Τουλάχιστον όσο την τροφοδοτούμε με την αγάπη και το σεβασμό για κάθε μορφή ζωής και όσο θυμόμαστε εκείνους τους υπέροχους ανθρώπους που έδωσαν νόημα σε ένα ασήμαντο μικροσκοπικό πλάσμα του σύμπαντος, όταν στάθηκαν για πρώτη φορά με την ανάσα κομμένη από την ομορφιά που αντίκρυσαν γύρω τους και αισθάνθηκαν αναπόσπαστο κομμάτι του θαύματος της ζωής.
