Ήταν ο πιο φρικαλέος και τραγικός πόλεμος των τελευταίων αιώνων της ανθρωπότητας.
Ήταν ο περισσότερο πολύνεκρος πόλεμος, με 16.000.000 νεκρούς και 20.000.000 τραυματίες.
Ξεκίνησε με τις πιο παράλογες αφορμές, με ανόητες και αστείες αιτίες.
Άρχισε στις 28 Ιουλίου 1914 όταν η Αυστροουγγαρία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Σερβίας και τελείωσε με ταπεινωτική ήττα της Γερμανίας τον Νοέμβριο του 1918.
Τα αίτια απεδόθησαν στον οικονομικό ανταγωνισμό των κρατών της Ευρώπης και ιδιαίτερα μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας και στην επιθυμία της Γαλλίας για ρεβάνς μετά την ήττα της Γαλλίας στον Γαλλογερμανικό πόλεμο του 1870.
Αφορμή η δολοφονία του διαδόχου του θρόνου της Αυστροουγγαρίας Φραγκίσκου Φερδινάνδου και της συζύγου του Σοφίας στο Σαράγεβο στις 28 Ιουνίου 1914.
Ήταν ένας πόλεμος που ξεκίνησε εν χορδαίς και οργάνοις με ψευδαισθήσεις, με ψυχαναγκαστική σύλληψη και επιβολή της εικονικής πραγματικότητας που κατέληξε σε σφαγεία με εκατομμύρια νεκρά κορμιά κρεμασμένα στα τσιγκέλια.
Στην αρχή όλοι κουνούσαν τις σημαίες τους σε ένα παραλήρημα πατριωτισμού και έβαζαν λουλούδια στις κάνες των όπλων, τραγουδούσαν ότι θα γύριζαν γρήγορα πίσω στη πατρίδα νικητές, χωρίς ν’ αντιληφθούν τι θα επακολουθούσε.
Ενώ για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχουν γυριστεί αμέτρητες ταινίες, για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ταινίες είναι ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα.
Ξεχωρίζουν οι «Σταυροί στο μέτωπο» (1957) με τα καταπληκτικά travellings του Στάνλεϊ Κιούμπρικ που έμειναν στην ιστορία, με πρωταγωνιστή τον εξαιρετικό Κερκ Ντάγκλας και το «Ουδέν νεότερον από το δυτικό μέτωπο» {1930}, βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ και σε σκηνοθεσία του Λιούις Μάιλστοουν το οποίο βραβεύτηκε με Όσκαρ καλύτερης ταινίας.
Τις τελευταίες μέρες παίζεται στις κινηματογραφικές αίθουσες μια εξαιρετική ταινία για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το «1917».
Ο Σαμ Μέντες, σκηνοθέτης της ταινίας, ο οποίος κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερου δράματος, αξιοποίησε τις διηγήσεις του παππού του, υποδεκανέα Άλφρεντ Μέντες και σε συνδυασμό με τη σεναριογράφο Κρίστι Γουίλσον-Κερνς, με υλικό αντλημένο από τα αιμοφόρα αγγεία του θηριώδους πολέμου, έφτιαξαν ένα καταπληκτικό πορτρέτο απεικόνισης.
Δύο σχεδόν άγνωστοι ηθοποιοί ο Τζορτ ΜακΚέι και ο Ντιν-Τσαρλς Τσάπμαν δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας με τη φιλία που δημιουργείται μεταξύ τους, που ξεπερνά τις όποιες φιλμικές προϋποθέσεις και απαιτήσεις και ορθώνεται δυναμικά απέναντι στη φρίκη και στην αβεβαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αισθάνεσαι ότι είσαι μέσα στα χαρακώματα του πολέμου και σε βάζει στη διαδικασία αντίληψης της δύσκολης θέσης του απλού στρατιώτη.
Η σκηνοθετική δεξιοτεχνία του Μέντες ξεδιπλώνεται στη ροή της ταινίας με ένα καθηλωτικό συνεχές μονοπλάνο, ιδιαίτερα τη πρώτη μισή ώρα της ταινίας, που ουσιαστικά όμως είναι μια ψευδαίσθηση γιατί είναι η συνένωση δυο μεγάλης διάρκειας πλάνων.
Η εικαστική φωτογραφία του Ρότζερ Ντίκινς και ο χειρισμός του φωτός και του σκοταδιού αξίζουν Όσκαρ.
Η μουσική δε, είναι εξαιρετικά ιδιαίτερη στο φινάλε του φίλμ.
Το «1917» είναι μια σκληρή αλλά συναισθηματική ταινία με εξαιρετικό ρυθμό και αφήγηση χωρίς άγριες σκηνές εντυπωσιασμού.
Προσπαθείς να διακρίνεις τις πραγματικές αιτίες αυτού του ανόητου πολέμου, πίσω από τα φαινόμενα και όσο κι αν προσπάθησαν οι εμπλεκόμενοι να ενδυναμώσουν τη δυναμική τους κατεγράφησαν ιστορικά ως μη αποχρώσες αιτίες.
Μέσα από αυτή τη ταινία αντιλαμβάνεται ο θεατής πόσο τρομακτικό πράγμα είναι η ελπίδα.
Ήταν ο περισσότερο πολύνεκρος πόλεμος, με 16.000.000 νεκρούς και 20.000.000 τραυματίες.
Ξεκίνησε με τις πιο παράλογες αφορμές, με ανόητες και αστείες αιτίες.
Άρχισε στις 28 Ιουλίου 1914 όταν η Αυστροουγγαρία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Σερβίας και τελείωσε με ταπεινωτική ήττα της Γερμανίας τον Νοέμβριο του 1918.
Τα αίτια απεδόθησαν στον οικονομικό ανταγωνισμό των κρατών της Ευρώπης και ιδιαίτερα μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας και στην επιθυμία της Γαλλίας για ρεβάνς μετά την ήττα της Γαλλίας στον Γαλλογερμανικό πόλεμο του 1870.
Αφορμή η δολοφονία του διαδόχου του θρόνου της Αυστροουγγαρίας Φραγκίσκου Φερδινάνδου και της συζύγου του Σοφίας στο Σαράγεβο στις 28 Ιουνίου 1914.
Ήταν ένας πόλεμος που ξεκίνησε εν χορδαίς και οργάνοις με ψευδαισθήσεις, με ψυχαναγκαστική σύλληψη και επιβολή της εικονικής πραγματικότητας που κατέληξε σε σφαγεία με εκατομμύρια νεκρά κορμιά κρεμασμένα στα τσιγκέλια.
Στην αρχή όλοι κουνούσαν τις σημαίες τους σε ένα παραλήρημα πατριωτισμού και έβαζαν λουλούδια στις κάνες των όπλων, τραγουδούσαν ότι θα γύριζαν γρήγορα πίσω στη πατρίδα νικητές, χωρίς ν’ αντιληφθούν τι θα επακολουθούσε.
Ενώ για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχουν γυριστεί αμέτρητες ταινίες, για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ταινίες είναι ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα.
Ξεχωρίζουν οι «Σταυροί στο μέτωπο» (1957) με τα καταπληκτικά travellings του Στάνλεϊ Κιούμπρικ που έμειναν στην ιστορία, με πρωταγωνιστή τον εξαιρετικό Κερκ Ντάγκλας και το «Ουδέν νεότερον από το δυτικό μέτωπο» {1930}, βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ και σε σκηνοθεσία του Λιούις Μάιλστοουν το οποίο βραβεύτηκε με Όσκαρ καλύτερης ταινίας.
Τις τελευταίες μέρες παίζεται στις κινηματογραφικές αίθουσες μια εξαιρετική ταινία για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το «1917».
Ο Σαμ Μέντες, σκηνοθέτης της ταινίας, ο οποίος κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερου δράματος, αξιοποίησε τις διηγήσεις του παππού του, υποδεκανέα Άλφρεντ Μέντες και σε συνδυασμό με τη σεναριογράφο Κρίστι Γουίλσον-Κερνς, με υλικό αντλημένο από τα αιμοφόρα αγγεία του θηριώδους πολέμου, έφτιαξαν ένα καταπληκτικό πορτρέτο απεικόνισης.
Δύο σχεδόν άγνωστοι ηθοποιοί ο Τζορτ ΜακΚέι και ο Ντιν-Τσαρλς Τσάπμαν δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας με τη φιλία που δημιουργείται μεταξύ τους, που ξεπερνά τις όποιες φιλμικές προϋποθέσεις και απαιτήσεις και ορθώνεται δυναμικά απέναντι στη φρίκη και στην αβεβαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αισθάνεσαι ότι είσαι μέσα στα χαρακώματα του πολέμου και σε βάζει στη διαδικασία αντίληψης της δύσκολης θέσης του απλού στρατιώτη.
Η σκηνοθετική δεξιοτεχνία του Μέντες ξεδιπλώνεται στη ροή της ταινίας με ένα καθηλωτικό συνεχές μονοπλάνο, ιδιαίτερα τη πρώτη μισή ώρα της ταινίας, που ουσιαστικά όμως είναι μια ψευδαίσθηση γιατί είναι η συνένωση δυο μεγάλης διάρκειας πλάνων.
Η εικαστική φωτογραφία του Ρότζερ Ντίκινς και ο χειρισμός του φωτός και του σκοταδιού αξίζουν Όσκαρ.
Η μουσική δε, είναι εξαιρετικά ιδιαίτερη στο φινάλε του φίλμ.
Το «1917» είναι μια σκληρή αλλά συναισθηματική ταινία με εξαιρετικό ρυθμό και αφήγηση χωρίς άγριες σκηνές εντυπωσιασμού.
Προσπαθείς να διακρίνεις τις πραγματικές αιτίες αυτού του ανόητου πολέμου, πίσω από τα φαινόμενα και όσο κι αν προσπάθησαν οι εμπλεκόμενοι να ενδυναμώσουν τη δυναμική τους κατεγράφησαν ιστορικά ως μη αποχρώσες αιτίες.
Μέσα από αυτή τη ταινία αντιλαμβάνεται ο θεατής πόσο τρομακτικό πράγμα είναι η ελπίδα.
