Με αυτά τα λόγια, όμορφα, μεστά και εύστοχα συνόψισε το σινεμά του Jean-Luc Godard ο δημοσιογράφος και ιστορικός κινηματογράφου Jean-Marie Frodon.
Ένας τόπος όπου μπορείς να βρεις όσα αναζητάς αλλά και τα αντίθετά τους, η θέση δηλαδή συναντά την αντίθεση.
Σε αυτό έπαιξαν ρόλο οι καταγωγή, οι σπουδές και το γνωστικό αλλά και ο χαρακτήρας του Jean-Luc Godard (Ζαν-Λυκ Γκοντάρ).
Τίποτα δεν είναι δεδομένο στον κόσμο της τέχνης του, για κάθε τι υπάρχει η αντίφαση και ο αντίλογος. Όχι όμως για το θεαθήναι αλλά από πάθος, λατρεία, ιδεολογία και συνείδηση. Κάπως έτσι ακόμη και το λάθος έχει την αξία και τη γοητεία του.
Όπως όταν ακούς ένα μεγάλο ερμηνευτή, όταν βλέπεις τον πίνακα ενός προικισμένου ζωγράφου και γενικά τα έργα των χαρισματικών τεχνιτών, έτσι και με τον Godard (Γκοντάρ), απ’ το πρώτο πλάνο της ταινίας του, ανεξαρτήτως σεναρίου και ηθοποιών, αντιλαμβάνεσαι με ποιον έχεις να κάνεις… Κι ας μην συμφωνείς μαζί του, ακόμη κι ας μην σ’ αρέσει ο τρόπος και το ύφος του.
Είναι Godard (Γκοντάρ), είτε πρόκειται για τα πρώτα ή τελευταία έργα του, είτε για πλούσιες παραγωγές ή ταινίες ελαχίστου «μπάτζετ», είτε συμμετέχουν πρωτοκλασάτοι επαγγελματίες ή ερασιτέχνες.
Κι αυτό γιατί ο Godard (Γκοντάρ) ήταν ποτισμένος… σινεμά, απ’ το μεδούλι μέχρι και το αίμα του, απ’ τα κόκκαλα έως και τις φλέβες του.
Γι’ αυτό και καιγόταν να μιλήσει μέσα από αυτό για όσα τον αφορούσαν σαν άνθρωπο και καλλιτέχνη περιφρονώντας «προσχεδιασμένες» τακτικές και «κούφιες» καριέρες.
Μέσα από τις δύνες του προέκυψαν αποστάγματα απαράμιλλα που στην ουσία καταγράφουν την ιστορία των καιρών που έζησε, κουβαλώντας μέσα από την προσωπική κοσμοθεωρία και ιδιοσυγκρασία του, όλο το δικό του «πριν» χαράζοντας παράλληλα στιγμές και ζύγια για το δικό μας «μετά»
Ένας τόπος όπου μπορείς να βρεις όσα αναζητάς αλλά και τα αντίθετά τους, η θέση δηλαδή συναντά την αντίθεση.
Σε αυτό έπαιξαν ρόλο οι καταγωγή, οι σπουδές και το γνωστικό αλλά και ο χαρακτήρας του Jean-Luc Godard (Ζαν-Λυκ Γκοντάρ).
Τίποτα δεν είναι δεδομένο στον κόσμο της τέχνης του, για κάθε τι υπάρχει η αντίφαση και ο αντίλογος. Όχι όμως για το θεαθήναι αλλά από πάθος, λατρεία, ιδεολογία και συνείδηση. Κάπως έτσι ακόμη και το λάθος έχει την αξία και τη γοητεία του.
Όπως όταν ακούς ένα μεγάλο ερμηνευτή, όταν βλέπεις τον πίνακα ενός προικισμένου ζωγράφου και γενικά τα έργα των χαρισματικών τεχνιτών, έτσι και με τον Godard (Γκοντάρ), απ’ το πρώτο πλάνο της ταινίας του, ανεξαρτήτως σεναρίου και ηθοποιών, αντιλαμβάνεσαι με ποιον έχεις να κάνεις… Κι ας μην συμφωνείς μαζί του, ακόμη κι ας μην σ’ αρέσει ο τρόπος και το ύφος του.
Είναι Godard (Γκοντάρ), είτε πρόκειται για τα πρώτα ή τελευταία έργα του, είτε για πλούσιες παραγωγές ή ταινίες ελαχίστου «μπάτζετ», είτε συμμετέχουν πρωτοκλασάτοι επαγγελματίες ή ερασιτέχνες.
Κι αυτό γιατί ο Godard (Γκοντάρ) ήταν ποτισμένος… σινεμά, απ’ το μεδούλι μέχρι και το αίμα του, απ’ τα κόκκαλα έως και τις φλέβες του.
Γι’ αυτό και καιγόταν να μιλήσει μέσα από αυτό για όσα τον αφορούσαν σαν άνθρωπο και καλλιτέχνη περιφρονώντας «προσχεδιασμένες» τακτικές και «κούφιες» καριέρες.
Μέσα από τις δύνες του προέκυψαν αποστάγματα απαράμιλλα που στην ουσία καταγράφουν την ιστορία των καιρών που έζησε, κουβαλώντας μέσα από την προσωπική κοσμοθεωρία και ιδιοσυγκρασία του, όλο το δικό του «πριν» χαράζοντας παράλληλα στιγμές και ζύγια για το δικό μας «μετά»
