Αν ο Χάρρυ Κλυνν είχε γεννηθεί και μεγαλουργήσει σε άλλη χώρα, σήμερα θα ήταν ένα από τα πιο φημισμένα ονόματά σε όλο τον πλανήτη. Στο αντίο του, Πούτιν και Τραμπ θα του έγραφαν τεμενάδες και πολλοί τρανοί του πλανήτη θα υποκλίνονταν στο καλλιτεχνικό ανάστημα του…
Βέβαια εκείνος, σαν αυθεντικός Τραμπάκουλας, θα τους είχε γραμμένους κανονικότατα αλλά αυτό είναι άλλη, άμα λάχει να πούμε, ιστορία.
Ουγκάγκα μπουμ μπουμ χι
Γκάπα γκουμ μπιρλι γκαγκά…
Αυτή μάλλον θα ήταν η απάντησή του.
Δεν ήταν απλή περίπτωση ο Κλυνν. Δεν συνοψίζεται μέσα σε στεγνά βιογραφικά η πρωτοπορία. Πώς να χωρέσει τόσο ταλέντο και ανατρεπτικότητα σε λίγες γραμμές; Πόση ειρωνεία, καυστική ματιά και διεισδυτικότητά να καλύψουν οι λέξεις;
Μόνο ο Χατζηπαναγής μου έρχεται στο νου όταν μιλάω για τον Κλυνν. Αυτή η κλειστή ντρίμπλα που με μια κίνηση τα έλεγε όλα… Έτσι κι ο Χάρρυ, με μια ατάκα, με μια γκριμάτσα σκιτσάριζε μοναδικά και ανεπανάληπτα τον μέσο Έλληνα και τις επιδιώξεις του. Την ίδια ώρα όμως φωτογράφιζε την εξουσία και τις έντεχνα άτιμες και ανήθικες μεθόδους της.
Τι είναι η πατρίδα μας; Τηλεφωνήστε τώρα στο 090 22 22 22
Μην μπείτε στον κόπο να καλέσετε. Ο Κλυνν δεν απαντάει πια. Καθάρισε οριστικά με τον κόσμο αυτό και πάει να γλεντήσει με τους από πάνω. Βέβαια στην Κόλαση θα τους πέσει βαρύς, γιατί μετά τα πρώτα γλέντια θα τα χώνει κανονικά στους κολασμένους. Αλλά πολύ περισσότερο, τον Χάρρυ δεν θα τον θέλουν στον παράδεισο, γιατί εκεί κυριολεκτικά θα τους χαλάσει τη φτιάξη τους.
Ένα είναι μόνο σίγουρο! Και την παράσταση θα κλέψει και θα τον μνημονεύουν παντοτινά. Απλώς δεν θα ξέρουν πώς να τον διαχειριστούν, όπως συμβαίνει με όλους τους χαρισματικούς, αυθαιρέτως και τηρουμένων των όποιων αναλογιών, όπως συνέβη και με τον Χατζηπαναγή.
Είμαι φίλαθλος πολίτης
Δέρνω στις κερκίδες
Ρίχνω πλαστικά μπουκάλια
Πέτρες και κροτίδες…
Αυτά σατίριζε κάποτε ο Κλυνν αλλά την πετριά για το ποδόσφαιρο την είχε. Γι’ αυτό και ασχολήθηκε με το θέμα, αλλά νομίζω δεν του βγήκε σε καλό. Πώς να τα βάλεις με τα θεριά; Ήξερε ο Χατζηπαναγής από πολιτική και μάρκετινγκ; Κι αν το όνομά του έμεινε, ήταν απλώς και μόνο απ’ το ανεξάντλητο ταλέντο του, το οποίο χάριζε απλόχερα στα γήπεδα μαζί με τηνν ψυχούλα του.
Βάλτε στο πικάπ, στο cd, στο youtube να ακούσετε τους δίσκους και τις παράνομες κασέτες του Κλυνν. Θα εκπλαγείτε απ’ την βαθιά κριτική ματιά του, απ’ την ανεπανάληπτη και καίρια σάτιρά του, απ’ το αξεπέραστο πλασάρισμά του ως περφόρμερ. Καζαντζίδης και Χατζηπαναγής στο είδος του, μαζί. Και τους δύο τους παραδέχονταν ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης. Για το Στέλιο, δε, πέθαινε. Θα μου πείτε άλλη Ελλάδα τότε, άλλα χρώματα και άλλοι Έλληνες. Ή μήπως πάντα οι ξεχωριστοί ήταν μετρημένοι;
Ελλάδα η χώρα του πράσινου ήλιου
Του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, της Καλαμαριάς
Πατρίδα θρησκεία, σουβλάκι με πίτα
Του Datsun, Adidas και χάνι της Γραβιάς.
Βέβαια εκείνος, σαν αυθεντικός Τραμπάκουλας, θα τους είχε γραμμένους κανονικότατα αλλά αυτό είναι άλλη, άμα λάχει να πούμε, ιστορία.
Ουγκάγκα μπουμ μπουμ χι
Γκάπα γκουμ μπιρλι γκαγκά…
Αυτή μάλλον θα ήταν η απάντησή του.
Δεν ήταν απλή περίπτωση ο Κλυνν. Δεν συνοψίζεται μέσα σε στεγνά βιογραφικά η πρωτοπορία. Πώς να χωρέσει τόσο ταλέντο και ανατρεπτικότητα σε λίγες γραμμές; Πόση ειρωνεία, καυστική ματιά και διεισδυτικότητά να καλύψουν οι λέξεις;
Μόνο ο Χατζηπαναγής μου έρχεται στο νου όταν μιλάω για τον Κλυνν. Αυτή η κλειστή ντρίμπλα που με μια κίνηση τα έλεγε όλα… Έτσι κι ο Χάρρυ, με μια ατάκα, με μια γκριμάτσα σκιτσάριζε μοναδικά και ανεπανάληπτα τον μέσο Έλληνα και τις επιδιώξεις του. Την ίδια ώρα όμως φωτογράφιζε την εξουσία και τις έντεχνα άτιμες και ανήθικες μεθόδους της.
Τι είναι η πατρίδα μας; Τηλεφωνήστε τώρα στο 090 22 22 22
Μην μπείτε στον κόπο να καλέσετε. Ο Κλυνν δεν απαντάει πια. Καθάρισε οριστικά με τον κόσμο αυτό και πάει να γλεντήσει με τους από πάνω. Βέβαια στην Κόλαση θα τους πέσει βαρύς, γιατί μετά τα πρώτα γλέντια θα τα χώνει κανονικά στους κολασμένους. Αλλά πολύ περισσότερο, τον Χάρρυ δεν θα τον θέλουν στον παράδεισο, γιατί εκεί κυριολεκτικά θα τους χαλάσει τη φτιάξη τους.
Ένα είναι μόνο σίγουρο! Και την παράσταση θα κλέψει και θα τον μνημονεύουν παντοτινά. Απλώς δεν θα ξέρουν πώς να τον διαχειριστούν, όπως συμβαίνει με όλους τους χαρισματικούς, αυθαιρέτως και τηρουμένων των όποιων αναλογιών, όπως συνέβη και με τον Χατζηπαναγή.
Είμαι φίλαθλος πολίτης
Δέρνω στις κερκίδες
Ρίχνω πλαστικά μπουκάλια
Πέτρες και κροτίδες…
Αυτά σατίριζε κάποτε ο Κλυνν αλλά την πετριά για το ποδόσφαιρο την είχε. Γι’ αυτό και ασχολήθηκε με το θέμα, αλλά νομίζω δεν του βγήκε σε καλό. Πώς να τα βάλεις με τα θεριά; Ήξερε ο Χατζηπαναγής από πολιτική και μάρκετινγκ; Κι αν το όνομά του έμεινε, ήταν απλώς και μόνο απ’ το ανεξάντλητο ταλέντο του, το οποίο χάριζε απλόχερα στα γήπεδα μαζί με τηνν ψυχούλα του.
Βάλτε στο πικάπ, στο cd, στο youtube να ακούσετε τους δίσκους και τις παράνομες κασέτες του Κλυνν. Θα εκπλαγείτε απ’ την βαθιά κριτική ματιά του, απ’ την ανεπανάληπτη και καίρια σάτιρά του, απ’ το αξεπέραστο πλασάρισμά του ως περφόρμερ. Καζαντζίδης και Χατζηπαναγής στο είδος του, μαζί. Και τους δύο τους παραδέχονταν ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης. Για το Στέλιο, δε, πέθαινε. Θα μου πείτε άλλη Ελλάδα τότε, άλλα χρώματα και άλλοι Έλληνες. Ή μήπως πάντα οι ξεχωριστοί ήταν μετρημένοι;
Ελλάδα η χώρα του πράσινου ήλιου
Του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, της Καλαμαριάς
Πατρίδα θρησκεία, σουβλάκι με πίτα
Του Datsun, Adidas και χάνι της Γραβιάς.
