Χαρούλα, άστους να λένε…

Αλέξανδρο Αρκαδόπουλο και τους θεατές στο θέατρο Βράχων. Μια χαρισματική Χαρούλα, θαρρείς απ’ τα παλιά, με κέφι, μπρίο, ζωντάνια θηλυκότητα και χιούμορ που «έδινε» και «έπαιρνε» πάσες στο και απ’ το κοινό, στους και απ’ τους μουσικούς. «Μία είναι η ουσία» στο «ψεύτικο αυτό ντουνιά» που μας τυραννάει αλλά και μας κερνά μικρές χαρές όταν ερμηνευτές αυτής της μοναδικής «κοπής» και «πάστας» μας γλεντούν «τέλι τέλι», μακριά από «στημένες» και «προκάτ» καταστάσεις. Και την ίδια ώρα «κλείνουν» το μάτι, με το δικό τους τρόπο σε ότι «παίζει» στην κοινωνία και την επικαιρότητα/πραγματικότητα. Κι άστους άλλους να τραγουδούν «σωστά» «τα σωστά» και καθώς πρέπει, σαν τα «κομπιούτερ».