Τα ζεϊμπέκικα επιστρέφουν στην δισκογραφική επικαιρότητα… Βέβαια μιλάμε για 9/8 «σύγχρονης» κοπής και όχι βυζαντινού χαρακτήρα, αλλά το γεγονός παραμένει.
Όχι ότι είχαν εξαφανιστεί αλλά λίγοι τα «προβάρανε» ως πρώτο single, ή τέλος πάντων ως αιχμή του δόρατος στην δισκογραφική -πάντα για εκεί μιλάμε γιατί το live είναι άλλη υπόθεση- φαρέτρα τους.
Και ο Οικονομόπουλος το έπραξε, και ο Μαζωνάκης -ο οποίος και το υπερασπίστηκε, όπως δήλωσε, κόντρα στις προβλέψεις των συνεργατών του, φοβούμενοι πως δεν θα παιχτεί στα ραδιόφωνα- και βέβαια ο Αργυρός με την «Αθήνα» σε μουσική και στίχους του Λευτέρη Κιντάτου που έγραψε γερές επικοινωνιακές στροφές.
Μιλάμε για καλλιτέχνες πρώτα ονόματα που γεμίζουν -γέμιζαν προ κορονοϊού- τις λεγόμενες μεγάλες πίστες.
Σειρά έχει η Δέσποινα Βανδή με το «Ένα τσιγάρο διαδρομή» σε μουσική του Γιώργου Θεοφάνους και στίχους του Νίκου Μωραΐτη.
Και το εν λόγω τραγούδι τρέχει με δυναμικά νούμερα.
Και τα λόγια και η μελωδία –με Πλεσσαϊκά χρώματα, άλλωστε ο Θεοφάνους έχει αναγνωρίσει τον κύριο Μίμη ως μια απ’ τις γερές επιρροές του- είναι πιασάρικα και καλοκεντραρισμένα στο στόχο τους.
Δεν ξέρω τα γιατί και πως της «τάσης», αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοια, πάντως μάλλον το γεγονός πως τα νέα σουξέ δεν έχουν εκτόπισμα φαίνεται να οδηγεί τους δημιουργούς της μουσικής βιομηχανίας -μπορεί να μην είναι ανάλογη του παρελθόντος αλλά σαφώς και υπάρχει και… λαλάει γερά- σε πιο στέρεες λύσεις. Και η εποχή ζητά μια βαθύτερη «ρίζα».
Η παράθεση των ενδεικτικών παραδειγμάτων έγινε με χρονολογική κατά κάποιο τρόπο ιεραρχία, απ’ όσο τουλάχιστον μπορώ να θυμηθώ.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι πως το γενικότερο σκηνικό του video clip της αστραφτερής Δέσποινας Βανδή έχει πολλές ομοιότητες με το «σέρτικου» του Κωνσταντίνου Αργυρού.
Όχι ότι είχαν εξαφανιστεί αλλά λίγοι τα «προβάρανε» ως πρώτο single, ή τέλος πάντων ως αιχμή του δόρατος στην δισκογραφική -πάντα για εκεί μιλάμε γιατί το live είναι άλλη υπόθεση- φαρέτρα τους.
Και ο Οικονομόπουλος το έπραξε, και ο Μαζωνάκης -ο οποίος και το υπερασπίστηκε, όπως δήλωσε, κόντρα στις προβλέψεις των συνεργατών του, φοβούμενοι πως δεν θα παιχτεί στα ραδιόφωνα- και βέβαια ο Αργυρός με την «Αθήνα» σε μουσική και στίχους του Λευτέρη Κιντάτου που έγραψε γερές επικοινωνιακές στροφές.
Μιλάμε για καλλιτέχνες πρώτα ονόματα που γεμίζουν -γέμιζαν προ κορονοϊού- τις λεγόμενες μεγάλες πίστες.
Σειρά έχει η Δέσποινα Βανδή με το «Ένα τσιγάρο διαδρομή» σε μουσική του Γιώργου Θεοφάνους και στίχους του Νίκου Μωραΐτη.
Και το εν λόγω τραγούδι τρέχει με δυναμικά νούμερα.
Και τα λόγια και η μελωδία –με Πλεσσαϊκά χρώματα, άλλωστε ο Θεοφάνους έχει αναγνωρίσει τον κύριο Μίμη ως μια απ’ τις γερές επιρροές του- είναι πιασάρικα και καλοκεντραρισμένα στο στόχο τους.
Δεν ξέρω τα γιατί και πως της «τάσης», αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοια, πάντως μάλλον το γεγονός πως τα νέα σουξέ δεν έχουν εκτόπισμα φαίνεται να οδηγεί τους δημιουργούς της μουσικής βιομηχανίας -μπορεί να μην είναι ανάλογη του παρελθόντος αλλά σαφώς και υπάρχει και… λαλάει γερά- σε πιο στέρεες λύσεις. Και η εποχή ζητά μια βαθύτερη «ρίζα».
Η παράθεση των ενδεικτικών παραδειγμάτων έγινε με χρονολογική κατά κάποιο τρόπο ιεραρχία, απ’ όσο τουλάχιστον μπορώ να θυμηθώ.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι πως το γενικότερο σκηνικό του video clip της αστραφτερής Δέσποινας Βανδή έχει πολλές ομοιότητες με το «σέρτικου» του Κωνσταντίνου Αργυρού.
