Όταν συναντιούνται δύο μεγάλοι: Ο Βαγγέλης Περπινιάδης αφιερώνει στον Τάκη Λουκανίδη.
1964, ο Παναθηναϊκός κατακτά αήττητος το πρωτάθλημα. Στις τάξεις των πρασίνων και ένας «κέρβερος» που νωρίτερα είχε συμβάλει στο να ταυτιστεί το ποδόσφαιρο της Δράμας με τη δόξα.
Εκείνον τον καιρό, το ποδόσφαιρο και το λαϊκό τραγούδι, μαζί και με τον κινηματογράφο, γνώριζαν πια πρωτόγνωρη έξαψη, ως ατραποί της λαϊκής έκφρασης.
Ο Περπινιάδης είναι «άρρωστος» Ολυμπιακός αλλά συμπαθεί και την ΑΕΚ, μα πάνω απ’ όλα είναι λάτρης του ποδοσφαίρου.
Είχα την τιμή να υπογράψω την βιογραφία του, ένα απ’ τα πρώτα μου βιβλία, με τον τίτλο «Βαγγέλης Περπινιάδης – Πριν το τέλος» (εκδόσεις Προσκήνιο – Άγγελος Σιδεράτος)
Ανάμεσα στις φωτογραφίες που ομορφαίνουν τις σελίδες του βιβλίου και μια με τον Τάκη Λουκανίδη, που πριν λίγες μέρες αποχαιρέτησε τον μάταιο ετούτο κόσμο.
Τον Λουκανίδη δεν τον προλάβαμε η γενιά μου στα γήπεδα, αλλά ο μύθος του όταν ήμουν μικρός ήταν τόσο ισχυρός, που είναι σαν να μην έχω χάσει αγώνα του…
Μου ‘λεγε και ο Περπινιάδης τα δικά του για την μαχητικότητα και αποτελεσματικότητά του γι’ αυτό και η αφιέρωση με το «χαριτολόγημά» του.
Η φωτογραφία είναι απ’ τα «πανεπιστήμια» της Κοκκινιάς, εκεί που το λαϊκό τραγούδι έδρεψε δάφνες, γιατρεύοντας τις πληγές της καθημερινότητας και ξορκίζοντας δαιμονικά αλλά και υπογραμμίζοντας χαρές.
Ο Περπινιάδης ήταν μέγας δάσκαλος και κοσμήτορας της ευρύτερης περιοχής.
Ο Λουκανίδης όπως και άλλα ινδάλματα του λαού, εραστές και μαΐστορες της στρογγυλής θεάς, σύχναζαν στα στέκια, στην Παναγή Τσαλδάρη…
Είχαν κατακτήσει τον σεβασμό όλων των φιλάθλων, οπαδών της ομάδας τους και αντιπάλων, και η παρουσία τους εκεί δεν υποβάθμιζε την δράση τους. Ίσα ίσα!
Ο κόσμος ήξερε ότι αυτοί οι μονάκριβοι ερασιτέχνες, μόλις έμπαιναν στο γήπεδο θα έδιναν και το αίμα της καρδιάς τους για την φανέλα που φορούσαν.
Άλλωστε με το τριφύλλι στο στήθος αγωνίστηκαν στρατιές.
Λίγοι έμειναν στην ιστορία και τις καρδιές του κόσμου, σαν τον Λουκανίδη.
*Η φωτογραφία προέρχεται απ’ το αρχείο του Κώστα Μπαλαχούτη
