To «Σμυρνέικο τραγούδι» αποτελεί ιδιαίτερο κομμάτι της μουσικής κληρονομιάς με έντονη και διαρκή διαδραστικότητα που φτάνει δυναμικά μέχρι και τις μέρες μας.
Ο πλούτος, η υψηλή τέχνη και τεχνική που το διαποτίζουν, η μοναδική αισθητική του και ο πολυπολιτισμικός του χαρακτήρας σε συνδυασμό με τις ξεχωριστές μορφές που το υπηρέτησαν και το υπηρετούν το χρίζουν μοναδικό και αξεπέραστο.
Ένα τραγούδι που κουβαλά τις μνήμες αλλά και τη φυσιογνωμία της γης που το γέννησε. Η Σμύρνη πριν την καταστροφή αποτέλεσε το «Παρίσι της Ανατολής» και στις τέχνες και στο τραγούδι. Οι περίφημες Εστουδιαντίνες της, λειτούργησαν ως «μικρές» συμφωνικές ορχήστρες συγκεράζοντας ευφάνταστα το δυτικό στοιχείο με το βυζαντινό μέλος.
Ο τραγικός ξεριζωμός λειτούργησε, όσο κι αν φαντάζει παράδοξο, σαν ευλογία για τη μουσική της μητέρας Ελλάδας. Σπουδαγμένοι και καλλιεργημένοι μουσικοί της Πόλης και της Σμύρνης ανέλαβαν ηγετικές θέσεις στις δισκογραφικές εταιρείες που είχαν μόλις δημιουργηθεί και παράλληλα κινήθηκαν σαν πρωταγωνιστές στο δημιουργικό τομέα. Τούντας, Περιστέρης, Σκαρβέλης και Παπάζογλου μαζί με πολλούς ακόμη διαλεκτούς συνοδοιπόρους έδρασαν σαν μουσική κιβωτός και ταυτόχρονα ως εκπαιδευτές των Ελλαδιτών μουσικοσυνθετών ενώ είχαν καταλυτική συμβολή στην ανάδειξη νέων ταλέντων.
Αναλόγως λειτούργησαν και οι ξεριζωμένοι ερμηνευτές και μουσικοί.
Αν σήμερα μουσικά όργανα όπως το σαντούρι, το κανονάκι, το λαγούτο, το μπεντίρ, το ούτι, το βιολί και όχι μόνο έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη μουσική μας καθημερινότητα αυτό οφείλεται στην κομβική, γενναιόδωρη και μεστή σπορά των πρωτοπόρων Σμυρνιών και Πολιτών καλλιτεχνών και στον μαγικό συγκερασμό που συνοπτικά αναφέρουμε ως «Σμυρνέικο τραγούδι». Το ίδιο ισχύει και για τους ερμηνευτικούς, συνθετικούς και ενορχηστρωτικούς «τρόπους».
Ένα τραγούδι απύθμενης «βαρύτητας» και περίτεχνης και αγέραστης ομορφιάς.
Ο πλούτος, η υψηλή τέχνη και τεχνική που το διαποτίζουν, η μοναδική αισθητική του και ο πολυπολιτισμικός του χαρακτήρας σε συνδυασμό με τις ξεχωριστές μορφές που το υπηρέτησαν και το υπηρετούν το χρίζουν μοναδικό και αξεπέραστο.
Ένα τραγούδι που κουβαλά τις μνήμες αλλά και τη φυσιογνωμία της γης που το γέννησε. Η Σμύρνη πριν την καταστροφή αποτέλεσε το «Παρίσι της Ανατολής» και στις τέχνες και στο τραγούδι. Οι περίφημες Εστουδιαντίνες της, λειτούργησαν ως «μικρές» συμφωνικές ορχήστρες συγκεράζοντας ευφάνταστα το δυτικό στοιχείο με το βυζαντινό μέλος.
Ο τραγικός ξεριζωμός λειτούργησε, όσο κι αν φαντάζει παράδοξο, σαν ευλογία για τη μουσική της μητέρας Ελλάδας. Σπουδαγμένοι και καλλιεργημένοι μουσικοί της Πόλης και της Σμύρνης ανέλαβαν ηγετικές θέσεις στις δισκογραφικές εταιρείες που είχαν μόλις δημιουργηθεί και παράλληλα κινήθηκαν σαν πρωταγωνιστές στο δημιουργικό τομέα. Τούντας, Περιστέρης, Σκαρβέλης και Παπάζογλου μαζί με πολλούς ακόμη διαλεκτούς συνοδοιπόρους έδρασαν σαν μουσική κιβωτός και ταυτόχρονα ως εκπαιδευτές των Ελλαδιτών μουσικοσυνθετών ενώ είχαν καταλυτική συμβολή στην ανάδειξη νέων ταλέντων.
Αναλόγως λειτούργησαν και οι ξεριζωμένοι ερμηνευτές και μουσικοί.
Αν σήμερα μουσικά όργανα όπως το σαντούρι, το κανονάκι, το λαγούτο, το μπεντίρ, το ούτι, το βιολί και όχι μόνο έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη μουσική μας καθημερινότητα αυτό οφείλεται στην κομβική, γενναιόδωρη και μεστή σπορά των πρωτοπόρων Σμυρνιών και Πολιτών καλλιτεχνών και στον μαγικό συγκερασμό που συνοπτικά αναφέρουμε ως «Σμυρνέικο τραγούδι». Το ίδιο ισχύει και για τους ερμηνευτικούς, συνθετικούς και ενορχηστρωτικούς «τρόπους».
Ένα τραγούδι απύθμενης «βαρύτητας» και περίτεχνης και αγέραστης ομορφιάς.
