Ήταν Οκτώβρης του 1976 όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος των Μάνου Λοΐζου και Φώντα Λάδη με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα.
Ο δίσκος «Τα Τραγούδια μας» άγγιξε όλα τα κοινωνικά στρώματα σημειώνοντας πλατιά καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία (πωλήσεις άνω των 100.000 αντιτύπων). Τα τραγούδια του έγιναν «εθνικοί ύμνοι» της εργατικής τάξης και το πιο πιθανόν είναι κάποια από αυτά να ακουστούν και στη σημερινή απεργία. Γεγονός ενδεικτικό της αλήθειας και της τέχνης και φλόγας των συντελεστών του. Μπορεί σε ορισμένα σημεία να «χαΐδευαν» αυτιά όμως έκρυβαν και καλλιεργούσαν προβληματισμούς, έθιγαν κακώς κείμενα, είχαν ειλικρίνεια και ελπίδα.
Βέβαια μιλάμε για μια διαφορετική Ελλάδα και για άλλους Έλληνες.
Δεν είναι τυχαίο, πως παρ’ ότι βρισκόμασταν, δύο χρόνια μετά την μεταπολίτευση, «Τα Τραγούδια μας» λογοκρίθηκαν.
Ο Λοΐζος, πέρα από το γνώριμο «έντεχνο» ύφος του κινήθηκε απενοχοποιημένα και στο κλασικό λαϊκό εκμεταλλευόμενος του «τεχνικούς» αλλά άμεσους στίχους του Λάδη, και ο Ντάλαρας, σφράγισε με τη φωνή του τους καημούς του λαού, τότε που κι ο ίδιος θεωρούνταν -η νέα- φωνή λαού.
Το διαφορετικό αυτής της Ελλάδας και των ανθρώπων της είναι το «πριν» και το «μετά» τους. Το «πριν» εμπεριείχε ανοιχτές λαβωματιές και αδικαίωτα οράματα αλλά το μετά φάνταζε, με αγώνες, καλύτερο και δίκαιο. Παρότι το «εμείς» δεν έμοιαζε εφικτό, και πολλοί «στιγματισμένοι» εξακολουθούσαν να παρουσιάζονται «εξαγνισμένοι» στα πρωτεία της ζωής του τόπου, το αύριο ντυνόταν με πόθο και ομορφιά.
Ακόμη, οι πολιτικοί ηγέτες, είτε λόγω των καιρών και των συνθηκών, είτε και λόγω της δικής τους προσωπικότητας, υπόστασης και αξίας, δεν είχαν ξεθωριάσει στα μάτια του κόσμου, και παρά τις όποιες «αντίθετες» πλευρές, μοιάζαν με υπερασπιστές της «πατρίδας» και όχι απλώς και μόνο της «πάρτης» τους. Επίσης το διεθνές περιβάλλον είχε άλλη όψη, άλλη κόψη κι άλλη θέρμη για την χώρα και τους εκπροσώπους της.
Η τωρινή πραγματικότητα είναι κατά την άποψή μου «αλλουνού παπά βαγγέλιο» γιατί όλα είναι άλλα και… «ξένα». Άλλοι κάτοικοι, αλλιώς γαλουχημένοι, αλλιώς καθοδηγούμενοι, άλλοι ταγοί, άλλη Ευρώπη, άλλα ζητούμενα και πάμπολλα συσσωρευμένα προβλήματα.
Το κακό πως και οι συνέπειες όλων αυτών, η «σούμα» αν θέλετε, μου φαντάζει βαριά, και σε αντιδιαμετρική πορεία, -αν όχι για όλους για τους περισσότερους, για το λαό που λέγανε κάποτε- σε σχέση με το 1976. Βέβαια αρκετές ευθύνες για το περίεργο αυτό δρομολόι της Ελλάδας και του κόσμου, πηγάζουν από εκεί. Δυστυχώς οι κατοπινοί όταν έφτανε η ώρα της «λύσης», ένιπταν τα χέρια τους…
Σήμερα που και πάλι «Πάγωσε η τσιμινιέρα», οι πληγές απ’ τους «Μετανάστες» καίνε όλο τον ευαίσθητο πλανήτη, «Ρημάζουν τα χωριά μας» και «Λιώνουν τα νιάτα μας» σε ένα σκοπό κι ένα μέλλον «αβέβαιο», σε ένα κόσμο «άδικο».
Στο «Δέντρο» τα μήλα είναι ροζ, και ο «Στράτος» μεγαλοβολεύτηκε με τα συνδικάτα και βόλεψε στη συνέχεια όλους τους δικούς του…
«Αχ πατρίδα μου καημένη», άραγε «Άλλο τίποτε δε μένει;»
Πρώτη δημοσίευση: 04/02/2016
Ο δίσκος «Τα Τραγούδια μας» άγγιξε όλα τα κοινωνικά στρώματα σημειώνοντας πλατιά καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία (πωλήσεις άνω των 100.000 αντιτύπων). Τα τραγούδια του έγιναν «εθνικοί ύμνοι» της εργατικής τάξης και το πιο πιθανόν είναι κάποια από αυτά να ακουστούν και στη σημερινή απεργία. Γεγονός ενδεικτικό της αλήθειας και της τέχνης και φλόγας των συντελεστών του. Μπορεί σε ορισμένα σημεία να «χαΐδευαν» αυτιά όμως έκρυβαν και καλλιεργούσαν προβληματισμούς, έθιγαν κακώς κείμενα, είχαν ειλικρίνεια και ελπίδα.
Άλλη Ελλάδα, Άλλοι Έλληνες
Βέβαια μιλάμε για μια διαφορετική Ελλάδα και για άλλους Έλληνες.
Δεν είναι τυχαίο, πως παρ’ ότι βρισκόμασταν, δύο χρόνια μετά την μεταπολίτευση, «Τα Τραγούδια μας» λογοκρίθηκαν.
Ο Λοΐζος, πέρα από το γνώριμο «έντεχνο» ύφος του κινήθηκε απενοχοποιημένα και στο κλασικό λαϊκό εκμεταλλευόμενος του «τεχνικούς» αλλά άμεσους στίχους του Λάδη, και ο Ντάλαρας, σφράγισε με τη φωνή του τους καημούς του λαού, τότε που κι ο ίδιος θεωρούνταν -η νέα- φωνή λαού.
Το διαφορετικό αυτής της Ελλάδας και των ανθρώπων της είναι το «πριν» και το «μετά» τους. Το «πριν» εμπεριείχε ανοιχτές λαβωματιές και αδικαίωτα οράματα αλλά το μετά φάνταζε, με αγώνες, καλύτερο και δίκαιο. Παρότι το «εμείς» δεν έμοιαζε εφικτό, και πολλοί «στιγματισμένοι» εξακολουθούσαν να παρουσιάζονται «εξαγνισμένοι» στα πρωτεία της ζωής του τόπου, το αύριο ντυνόταν με πόθο και ομορφιά.
Ακόμη, οι πολιτικοί ηγέτες, είτε λόγω των καιρών και των συνθηκών, είτε και λόγω της δικής τους προσωπικότητας, υπόστασης και αξίας, δεν είχαν ξεθωριάσει στα μάτια του κόσμου, και παρά τις όποιες «αντίθετες» πλευρές, μοιάζαν με υπερασπιστές της «πατρίδας» και όχι απλώς και μόνο της «πάρτης» τους. Επίσης το διεθνές περιβάλλον είχε άλλη όψη, άλλη κόψη κι άλλη θέρμη για την χώρα και τους εκπροσώπους της.
Η τωρινή πραγματικότητα είναι κατά την άποψή μου «αλλουνού παπά βαγγέλιο» γιατί όλα είναι άλλα και… «ξένα». Άλλοι κάτοικοι, αλλιώς γαλουχημένοι, αλλιώς καθοδηγούμενοι, άλλοι ταγοί, άλλη Ευρώπη, άλλα ζητούμενα και πάμπολλα συσσωρευμένα προβλήματα.
Το κακό πως και οι συνέπειες όλων αυτών, η «σούμα» αν θέλετε, μου φαντάζει βαριά, και σε αντιδιαμετρική πορεία, -αν όχι για όλους για τους περισσότερους, για το λαό που λέγανε κάποτε- σε σχέση με το 1976. Βέβαια αρκετές ευθύνες για το περίεργο αυτό δρομολόι της Ελλάδας και του κόσμου, πηγάζουν από εκεί. Δυστυχώς οι κατοπινοί όταν έφτανε η ώρα της «λύσης», ένιπταν τα χέρια τους…
Σήμερα που και πάλι «Πάγωσε η τσιμινιέρα», οι πληγές απ’ τους «Μετανάστες» καίνε όλο τον ευαίσθητο πλανήτη, «Ρημάζουν τα χωριά μας» και «Λιώνουν τα νιάτα μας» σε ένα σκοπό κι ένα μέλλον «αβέβαιο», σε ένα κόσμο «άδικο».
Στο «Δέντρο» τα μήλα είναι ροζ, και ο «Στράτος» μεγαλοβολεύτηκε με τα συνδικάτα και βόλεψε στη συνέχεια όλους τους δικούς του…
«Αχ πατρίδα μου καημένη», άραγε «Άλλο τίποτε δε μένει;»
Πρώτη δημοσίευση: 04/02/2016
