Όλα αυτά τα χρόνια στη μουσική πιάτσα δεν άκουσα ποτέ μισή πικρή κουβέντα για τον Τόλη Βοσκόπουλο.
Κανείς δεν είχε κάτι, έστω και μικρό, να του προσάψει για την συμπεριφορά αλλά και την καλλιτεχνία του.
Τα ‘χω καταθέσει και στις βιογραφίες των καλλιτεχνών που υπέγραψα ως συγγραφέας. Και ο Βαγγέλης Περπινιάδης και η Γιώτα Λύδια και ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο Μιχάλης Μενιδιάτης αλλά και τα παιδιά του Στράτου έπιναν νερό στο όνομα και τις εξηγήσεις του. Και ο Γιώργος Μαργαρίτης τον παραδέχονταν. Τα ίδια και καλύτερα μου έχουν σε συνεντεύξεις τους η Καίτη Γκρέυ, η Πϊτσα Παπαδοπούλου, η Χάρις Αλεξίου, η Κλειώ Δενάρδου αλλά και ο Γιώργος Ζαμπέτας.
Τον Βοσκόπουλο τον είχα απολαύσει επί σκηνής μερικές, όχι πολλές, στιγμές, αλλά η «μουσική ζωή» μου χάρισε ένα ακόμη πολύτιμο δώρο.
Το 2000, ο Περπινιάδης έκανε την κολεγιά, και σμίξαμε για λίγο για να μου εκφράσει τη γνώμη του για τον βιβλίο του πρώτου «Πριν το τέλος». Και τι δε μου ‘πε εκεί. Ζεστός άνθρωπος, ευγενής, παθιασμένος, γήινος αλλά και… εξωγήινος μαζί.
Το 2005 ο Βοσκόπουλος επιχειρούσε ένα νέο δισκογραφικό ξεκίνημα στη Virus Music… η οποία με τη σειρά της αναζητούσε ένα αξιόπιστο πλούσιο βιογραφικό για να προμοτάρει το πολύτιμο αστέρι της. Και η ανάθεση έλαχε σ εμένα. Έγραψα κατεβατά ολόκληρα…. Ο Τόλης όταν το διάβασε, με κάλεσε στο τηλέφωνο: «Κύριε Μπαλαχούτη, εσείς ξέρετε τη ζωή μου καλύτερα από μένα…»
Το 2013 ο Μανώλης Καραντίνης, μου μήνυσε πως ένα στιχάκι που του είχα δώσει πριν από αρκετά χρόνια με παραλήπτη τον Βοσκόπουλο, είχε φτάσει στον προορισμό του.
Ήξερα πώς ο Τόλης τον εκτμούσε σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο και είχα δει πως τον τιμούσε σαν δεξιοτέχνη μουσικό στις ζωντανές παραστάσεις του, όπου έμενε πίσω του και του επέτρεπε να σολάρει μόνος του μπροστά, και πάντα έκανε πυκνές αναφορές στο όνομά του.
Του είχε δώσει λοιπόν ένα στίχο, χρόνια πολλά πριν, που μόνο Ο Βοσκόπουλος μπορούσε να… ενσαρκώσει:
Η πόλη του έρωτα
Η πόλη που θα ‘ρθεις…
Όμως και πάλι ο Μανώλης, με έβαλε, χωρίς φυσικά να το θέλει κι εκείνος, στο περίμενε… Η αναμονή αυτή τη φορά ήταν σαφώς και περισσότερη επώδυνη. Κάποια στιγμή άρχισα να το ξεχνάω αλλά ευτυχώς το τηλέφωνο χτύπησε… Καραντίν κανονικότατο! «Το απόγευμα έλα στη Sofita».
Μπήκα στο στούντιο ηχογράφησης στη Γλυφάδα… Τον είδα, με είδε…
Κι ενώ ήταν μια περίοδος που δεν ήθελε να συναναστρέφεται με δημοσιογράφους, κάτσαμε με τις ώρες και μιλούσαμε για… «κοινές αγάπες». Να πω πως στο παζλ που προσπαθώ να «στήσω» εδώ και αρκετό πια διάστημα σαν «μελετητής», πρόσθεσε μπόλικα και κομβικά κομμάτια.
Απολαυστικός, χιουμορίστας, σαν μικρό γλυκό άτακτο παιδί… Η συζήτηση είχε και πολύ γυναικείο φίλο αλλά και τον τρόπο που έγραφε αλλά και ερμήνευε τα τραγούδια.
Πολλά τα «μυστικά» του και οι λεπτομέρειές του που τον έφερναν να κάνει τη διαφορά.
Στον Καραντίνη αφήνονταν στα χέρια του. Μαζί μας ήταν και ο καλός ακορντεονίστας και υπεύθυνος παραγωγής του δίσκου του Καραντίνη, Μάνος Γρυσμπολάκης. Ο Βοσκόπουλος όταν αντίκριζε το μικρόφωνο, μεταμορφώνονταν. Γινόταν λιοντάρι, θεριό σωστό. Κάρφωνε και «σενιάριζε» τα λόγια και την ίδια ώρα, τους έδινε την «ψυχούλα» του…
«Αν θέλετε το φαινομενικά τέλειο, αλλά χωρίς ψυχή… τότε δεν θέλετε Βοσκόπουλο», είπε κάποια στιγμή στον ηχολήπτη.
Το τραγούδι ξέρετε δεν είναι «βάρδα φουρνέλο» ούτε «τσίρκο», να πω τη νότα όπως πρέπει εκεί που πρέπει και «μπάστα».
Κι ο Βοσκόπουλος, πέρα από την τεχνική που αποδεδειγμένα διέθετε, έχει και όλα τα άλλα, αυτά που δεν μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις…
Κανείς δεν είχε κάτι, έστω και μικρό, να του προσάψει για την συμπεριφορά αλλά και την καλλιτεχνία του.
Τα ‘χω καταθέσει και στις βιογραφίες των καλλιτεχνών που υπέγραψα ως συγγραφέας. Και ο Βαγγέλης Περπινιάδης και η Γιώτα Λύδια και ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο Μιχάλης Μενιδιάτης αλλά και τα παιδιά του Στράτου έπιναν νερό στο όνομα και τις εξηγήσεις του. Και ο Γιώργος Μαργαρίτης τον παραδέχονταν. Τα ίδια και καλύτερα μου έχουν σε συνεντεύξεις τους η Καίτη Γκρέυ, η Πϊτσα Παπαδοπούλου, η Χάρις Αλεξίου, η Κλειώ Δενάρδου αλλά και ο Γιώργος Ζαμπέτας.
Τον Βοσκόπουλο τον είχα απολαύσει επί σκηνής μερικές, όχι πολλές, στιγμές, αλλά η «μουσική ζωή» μου χάρισε ένα ακόμη πολύτιμο δώρο.
Το 2000, ο Περπινιάδης έκανε την κολεγιά, και σμίξαμε για λίγο για να μου εκφράσει τη γνώμη του για τον βιβλίο του πρώτου «Πριν το τέλος». Και τι δε μου ‘πε εκεί. Ζεστός άνθρωπος, ευγενής, παθιασμένος, γήινος αλλά και… εξωγήινος μαζί.
Το 2005 ο Βοσκόπουλος επιχειρούσε ένα νέο δισκογραφικό ξεκίνημα στη Virus Music… η οποία με τη σειρά της αναζητούσε ένα αξιόπιστο πλούσιο βιογραφικό για να προμοτάρει το πολύτιμο αστέρι της. Και η ανάθεση έλαχε σ εμένα. Έγραψα κατεβατά ολόκληρα…. Ο Τόλης όταν το διάβασε, με κάλεσε στο τηλέφωνο: «Κύριε Μπαλαχούτη, εσείς ξέρετε τη ζωή μου καλύτερα από μένα…»
Το 2013 ο Μανώλης Καραντίνης, μου μήνυσε πως ένα στιχάκι που του είχα δώσει πριν από αρκετά χρόνια με παραλήπτη τον Βοσκόπουλο, είχε φτάσει στον προορισμό του.
Ήξερα πώς ο Τόλης τον εκτμούσε σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο και είχα δει πως τον τιμούσε σαν δεξιοτέχνη μουσικό στις ζωντανές παραστάσεις του, όπου έμενε πίσω του και του επέτρεπε να σολάρει μόνος του μπροστά, και πάντα έκανε πυκνές αναφορές στο όνομά του.
Του είχε δώσει λοιπόν ένα στίχο, χρόνια πολλά πριν, που μόνο Ο Βοσκόπουλος μπορούσε να… ενσαρκώσει:
Η πόλη του έρωτα
Η πόλη που θα ‘ρθεις…
Όμως και πάλι ο Μανώλης, με έβαλε, χωρίς φυσικά να το θέλει κι εκείνος, στο περίμενε… Η αναμονή αυτή τη φορά ήταν σαφώς και περισσότερη επώδυνη. Κάποια στιγμή άρχισα να το ξεχνάω αλλά ευτυχώς το τηλέφωνο χτύπησε… Καραντίν κανονικότατο! «Το απόγευμα έλα στη Sofita».
Μπήκα στο στούντιο ηχογράφησης στη Γλυφάδα… Τον είδα, με είδε…
Κι ενώ ήταν μια περίοδος που δεν ήθελε να συναναστρέφεται με δημοσιογράφους, κάτσαμε με τις ώρες και μιλούσαμε για… «κοινές αγάπες». Να πω πως στο παζλ που προσπαθώ να «στήσω» εδώ και αρκετό πια διάστημα σαν «μελετητής», πρόσθεσε μπόλικα και κομβικά κομμάτια.
Απολαυστικός, χιουμορίστας, σαν μικρό γλυκό άτακτο παιδί… Η συζήτηση είχε και πολύ γυναικείο φίλο αλλά και τον τρόπο που έγραφε αλλά και ερμήνευε τα τραγούδια.
Πολλά τα «μυστικά» του και οι λεπτομέρειές του που τον έφερναν να κάνει τη διαφορά.
Στον Καραντίνη αφήνονταν στα χέρια του. Μαζί μας ήταν και ο καλός ακορντεονίστας και υπεύθυνος παραγωγής του δίσκου του Καραντίνη, Μάνος Γρυσμπολάκης. Ο Βοσκόπουλος όταν αντίκριζε το μικρόφωνο, μεταμορφώνονταν. Γινόταν λιοντάρι, θεριό σωστό. Κάρφωνε και «σενιάριζε» τα λόγια και την ίδια ώρα, τους έδινε την «ψυχούλα» του…
«Αν θέλετε το φαινομενικά τέλειο, αλλά χωρίς ψυχή… τότε δεν θέλετε Βοσκόπουλο», είπε κάποια στιγμή στον ηχολήπτη.
Το τραγούδι ξέρετε δεν είναι «βάρδα φουρνέλο» ούτε «τσίρκο», να πω τη νότα όπως πρέπει εκεί που πρέπει και «μπάστα».
Κι ο Βοσκόπουλος, πέρα από την τεχνική που αποδεδειγμένα διέθετε, έχει και όλα τα άλλα, αυτά που δεν μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις…
