Την εποχή ο Κώστας Γιαννίκος αγόρασε το Δίφωνο, είχα αναλάβει τη διεύθυνσή του περιοδικού μετά από πολύχρονη παρουσία μου σε αυτό ως υπεύθυνος ύλης και βασικός αρθρογράφος του.
Στο νέο Δίφωνο παρέμεινα αρχικά στο τιμόνι του αλλά στην πορεία του λειτούργησα ως σύμβουλος έκδοσης και διακριτικός αρθρογράφος του καθώς ο Κώστας Γιαννίκος ανεχόμενος την «τρέλα» μου και αντιλαμβανόμενος τη «φλόγα» μου, μου έδωσε την ευκαιρία να «γεννήσω» ένα άλλο περιοδικό, το Όασις. Μια έκδοση που είχε την «συνισταμένη» του Διφώνου αλλά διαφορετικές «συνιστώσες».
Ο Γιαννίκος ήταν «μουσικάνθρωπος», με την έννοια πως αγαπούσε τη μουσική, και κατά συνέπεια άκουγε μουσική, παρακολουθούσε δρώμενα, και ήταν γνώστης του θέματος. Μάλιστα κάποιες στιγμές, ειδικά στο διεθνές τραγούδι, με είχε εκπλήξει με τον πλούτο και το «ρεζουμέ» που κατείχε.
Η σχέση μας ήταν μεν αυτή του αφεντικού-επιχειρηματία με των… από κάτω του, αλλά μιας και μας ένωναν κοινές αγάπες, υπήρχε σεβασμός και ζεστασιά ανάμεσά μας. Διαφωνούσα σε πολλές «πρακτικές» μαζί του αλλά καταφέρναμε και βρίσκαμε… την άκρη μας.
Μια μέρα με κάλεσε και μου είπε: «Αύριο θα σου κάνω ένα μεγάλο δώρο».
Αυτό ήταν ο Τάκης Λαμπρόπουλος, ο οποίος ήρθε στα γραφεία των εκδόσεων στη Λεωφόρο Συγγρού… Ο Γιαννίκος μας τον «κέρασε» σε μια αίθουσα συμβουλίων μαζί με δυο ακόμη διευθυντές του ομίλου και τον υπεύθυνο κυκλοφοριών των εντύπων της εταιρείας του.
Βέβαια, όσο κι αν ακούγεται εγωιστικό, στη ουσία επρόκειτο για μια δική μου γνωριμία με τον Τάκη Λαμπρόπουλο, δια χειρός Γιαννίκου, κάτι που επιβεβαιώθηκε και απ’ την πολύωρη θα έλεγα συνομιλία που είχα μαζί του, μονοπωλώντας την θεόσταλτη παρουσία του.
Θυμάμαι τα πρώτα του λόγια: «Κύριε Μπαλαχούτη, σας περίμενα πολύ μεγαλύτερο. Τόσα βιβλία, τόσα άρθρα, τόσες γνώσεις για το κλασικό τραγούδι. Εσείς είστε νεότατος, που τα γνωρίζετε όλα αυτά τόσο καλά;»
Η ευγένεια, η καλλιέργεια αλλά και η ισχυρή προσωπικότητα του Τάκη Λαμπρόπουλου «φώναζαν» από μακριά, όπως και το γεγονός ότι ήταν «άνθρωπος του κόσμου». Ακόμα και το ντύσιμό του, καθημερινό μεν, αλλά πολύ προσεγμένο στη λεπτομέρειά του, κάτι σαν λέμε «επιμελώς ατημέλητο» αλλά στην κλασική γκαρνταρόμπα.
Προσιτός αλλά και «άπιαστος» μαζί. Αρχοντικός. Σου χάριζε πολλά και γενναιόδωρα άλλα όταν το αντιλαμβάνονταν, μαζευόταν. Είχε μια εγωιστική ματιά, όταν αναφέρονταν σε συνεργάτες και συνοδοιπόρους του, στην ωραία όμως εκδοχή της.
Όσα μου είπε, αποτελούν καταλυτικά κομμάτια στο σχηματισμό του παζλ που εδώ και χρόνια, δεκαετίες πια, προσπαθώ να ολοκληρώσω στο καδράρισμα της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού. Για την Columbia, τον Μίκη, τον Στέλιο, τους άλλους αγίους, την «αντίπαλη» Odeon, το «αντίο» του από τη δισκογραφία και όχι μόνο. Οι στιγμές μαζί του θα αποτελέσουν, αν είμαστε πάντα καλά, γερά αμανάτια σε επόμενα βιβλία μου.
Ένα κέρασμα όμως θα σας το κάνω κι εγώ με τη σειρά μου. Όταν το ρώτησα γιατί «άφησε τον Καζαντζίδη να φύγει απ’ την Columbia» μου απάντησε: «Γιατί είχε γίνει shop-in-shop στην εταιρεία» και μου εξήγησε τους λόγους.
Η επόμενη ερώτησή μου ήταν, αν το μετάνιωσε… Και πάνω σ’ αυτό μιλήσαμε αρκετά…
Στο νέο Δίφωνο παρέμεινα αρχικά στο τιμόνι του αλλά στην πορεία του λειτούργησα ως σύμβουλος έκδοσης και διακριτικός αρθρογράφος του καθώς ο Κώστας Γιαννίκος ανεχόμενος την «τρέλα» μου και αντιλαμβανόμενος τη «φλόγα» μου, μου έδωσε την ευκαιρία να «γεννήσω» ένα άλλο περιοδικό, το Όασις. Μια έκδοση που είχε την «συνισταμένη» του Διφώνου αλλά διαφορετικές «συνιστώσες».
Ο Γιαννίκος ήταν «μουσικάνθρωπος», με την έννοια πως αγαπούσε τη μουσική, και κατά συνέπεια άκουγε μουσική, παρακολουθούσε δρώμενα, και ήταν γνώστης του θέματος. Μάλιστα κάποιες στιγμές, ειδικά στο διεθνές τραγούδι, με είχε εκπλήξει με τον πλούτο και το «ρεζουμέ» που κατείχε.
Η σχέση μας ήταν μεν αυτή του αφεντικού-επιχειρηματία με των… από κάτω του, αλλά μιας και μας ένωναν κοινές αγάπες, υπήρχε σεβασμός και ζεστασιά ανάμεσά μας. Διαφωνούσα σε πολλές «πρακτικές» μαζί του αλλά καταφέρναμε και βρίσκαμε… την άκρη μας.
Μια μέρα με κάλεσε και μου είπε: «Αύριο θα σου κάνω ένα μεγάλο δώρο».
Αυτό ήταν ο Τάκης Λαμπρόπουλος, ο οποίος ήρθε στα γραφεία των εκδόσεων στη Λεωφόρο Συγγρού… Ο Γιαννίκος μας τον «κέρασε» σε μια αίθουσα συμβουλίων μαζί με δυο ακόμη διευθυντές του ομίλου και τον υπεύθυνο κυκλοφοριών των εντύπων της εταιρείας του.
Βέβαια, όσο κι αν ακούγεται εγωιστικό, στη ουσία επρόκειτο για μια δική μου γνωριμία με τον Τάκη Λαμπρόπουλο, δια χειρός Γιαννίκου, κάτι που επιβεβαιώθηκε και απ’ την πολύωρη θα έλεγα συνομιλία που είχα μαζί του, μονοπωλώντας την θεόσταλτη παρουσία του.
Θυμάμαι τα πρώτα του λόγια: «Κύριε Μπαλαχούτη, σας περίμενα πολύ μεγαλύτερο. Τόσα βιβλία, τόσα άρθρα, τόσες γνώσεις για το κλασικό τραγούδι. Εσείς είστε νεότατος, που τα γνωρίζετε όλα αυτά τόσο καλά;»
Η ευγένεια, η καλλιέργεια αλλά και η ισχυρή προσωπικότητα του Τάκη Λαμπρόπουλου «φώναζαν» από μακριά, όπως και το γεγονός ότι ήταν «άνθρωπος του κόσμου». Ακόμα και το ντύσιμό του, καθημερινό μεν, αλλά πολύ προσεγμένο στη λεπτομέρειά του, κάτι σαν λέμε «επιμελώς ατημέλητο» αλλά στην κλασική γκαρνταρόμπα.
Προσιτός αλλά και «άπιαστος» μαζί. Αρχοντικός. Σου χάριζε πολλά και γενναιόδωρα άλλα όταν το αντιλαμβάνονταν, μαζευόταν. Είχε μια εγωιστική ματιά, όταν αναφέρονταν σε συνεργάτες και συνοδοιπόρους του, στην ωραία όμως εκδοχή της.
Όσα μου είπε, αποτελούν καταλυτικά κομμάτια στο σχηματισμό του παζλ που εδώ και χρόνια, δεκαετίες πια, προσπαθώ να ολοκληρώσω στο καδράρισμα της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού. Για την Columbia, τον Μίκη, τον Στέλιο, τους άλλους αγίους, την «αντίπαλη» Odeon, το «αντίο» του από τη δισκογραφία και όχι μόνο. Οι στιγμές μαζί του θα αποτελέσουν, αν είμαστε πάντα καλά, γερά αμανάτια σε επόμενα βιβλία μου.
Ένα κέρασμα όμως θα σας το κάνω κι εγώ με τη σειρά μου. Όταν το ρώτησα γιατί «άφησε τον Καζαντζίδη να φύγει απ’ την Columbia» μου απάντησε: «Γιατί είχε γίνει shop-in-shop στην εταιρεία» και μου εξήγησε τους λόγους.
Η επόμενη ερώτησή μου ήταν, αν το μετάνιωσε… Και πάνω σ’ αυτό μιλήσαμε αρκετά…
