να μας δροσίσουν. Κόσμος πολύς αφού η χάρη της αποτελεί πόλο έλξης για τους πιστούς όλο το χρόνο αλλά ειδικά αυτήν την περίοδο παρατηρείται το αδιαχώρητο. Απ’ τα διπλανά τραπέζια κάποιοι «φίλοι» με πλησιάζουν, με ρωτούν για τα μουσικά, για δίσκους, τραγούδια, εκπομπές. Κουβέντα στην κουβέντα κοπιάζουν και άλλοι απ’ τα «πέριξ» της πλατείας. Ο μόνος που δε μιλάει ούτε λαλάει είναι ο Μαρίνος ο Γιώτης. Πενηντάρης, ψηλός, λιανός και ζαρωμένος. Πίνει το «σουμάκι» του, το κατρούτσομε το κρασάκι του δηλαδή, χαμογελαστός αλλά αμίλητος. Η πίκρα στην καρδιά δεν κρύβεται. Έτσι είναι μου λένε εδώ και καιρό, από τότε που χάθηκε ο Δημήτρης Μητροπάνος. «Σε είδα μου λέει, στο ogdoo , στη συνέντευξη που κάνατε σπίτι του προτού μισέψει, καλά τα πήγες».
Εκεί σταμάτησε αλλά η συζήτηση θέριεψε: Παπαδοπούλου, Καρράς, Μαργαρίτης, Τερζής, Γλυκερία, Σφακιανάκης τα βασικά θέματα και το λαϊκό τραγούδι σήμερα. Δε λείπουν ο Νταλάρας, η Αλεξίου, η Βιτάλη… αλλά και ο Νικολόπουλος, ο Σούκας, ο Πολυκανδριώτης, ο Μουσαφίρης, ο Ρεπάνης. Η ώρα πέρασε. Πρέπει να επιστρέψω στη βάση μου, στον Αγιάννη, καμιά 15αριά χιλιόμετρα πιο κάτω. Πριν σηκωθώ απ’ τη θέση μου, ο Μαρίνος με προλαβαίνει. Χαιρετά και φεύγει λέγοντάς μου: «Ποιον να πάω ν’ ακούσω τώρα που έφυγε ο Μήτσος. Εγώ ερχόμουν στην Αθήνα μόνο για κείνον. Και στην περιοδεία που έκανε με τους άλλους δυο, πήρα την κυρά και γυρίσαμε όλη την Ελλάδα μαζί του. Ο Μητροπάνος ήταν η βόλτα μου, η εκδρομή μου!».
