Ο Γιώργος Νταλάρας στη Χαλκίδα… Γιατί;

Μάτσικας στο μπουζούκι, Χρήστος Ζέρβας στην κιθάρα, Ντάσσο Κούρτι στο ακορντεόν, Νίκος Ζέρβας στα πλήκτρα και η τραγουδίστρια Ασπασία Στρατηγού. Και βέβαια μην ξεχνάμε τον πολυμουσικό Γιώργο Νταλάρα. Μια μπάντα που άλλοι χρησιμοποιούν για συναυλίες και μάλιστα σε ανοικτούς χώρους, και όμως, ο ερμηνευτής, τη συστήνει για μια μικρή -τουλάχιστον από άποψη χωρητικότητας- μουσική σκηνή. Λέγεται πως το πρόγραμμα δεν θα είναι το «συνηθισμένο…». Μακάρι! Άλλωστε το ρεπερτόριο του Γιώργου Νταλάρα, προσωπικό αλλά και «ξένο» που συνηθίζει συχνά πυκνά να επαναπροσδιορίζει, είναι ανεξάντλητο και απεριόριστο. Θυμάμαι σε μια φωτογράφηση για το περιοδικό Όασις του οποίου είχα την «καλλιτεχνική» διεύθυνση, όπου ο Νταλάρας «μοιραζόταν» το εξώφυλλο με τους δεξιοτέχνες μπουζουξήδες Χρήστο Κωνσταντίνου, Μανώλη Καραντίνη, Βαγγέλη Τρίγκα και Γιώργο Μάτσικα. Στα παραλειπόμενα της όλης διαδικασίας οι μουσικοί για να σπάνε την αμηχανία έπαιζαν με τα όργανα τους διάφορους γνωστούς σκοπούς και μελωδίες. Έμπαινε ο ένας, έβγαινε, έπαιρνε αμπάριζα ο άλλος… Κάποια στιγμή, ο Νταλάρας με το μπουζούκι στο χέρι άρχισε να «χώνει» τις δικές του πινελιές και οι συνοδοιπόροι του, κάπως έκπληκτοι, παρ’ όλο που το «χρώμα» τους φαίνονταν οικείο, προσπαθούσαν με κάποια «αγωνία» να προσδιορίσουν την παλέτα του. Εγώ μπήκα γρήγορα στο νόημα, ίσως και λόγω «εμπειρίας» στο θέμα. Ο Νταλάρας μουρμούριζε το «Ένα ρεμάλι του Πειραιά». Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και μετά όλοι μαζί άρχισαν να συντροφεύουν το «χαβά» του. Θυμάμαι ακόμη, μερικά χρόνια πιο πίσω, σ’ ένα editorial του περιοδικού Δίφωνο, όταν είχα αναλάβει την «καλλιτεχνική» πάντα διεύθυνσή του, παραμονές πρωτοχρονιάς, είχα γράψει ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Σε αυτό ζητούσα μεταξύ άλλων να έσμιγε το Νταλάρα με τη Χαρούλα ή τη Γλυκερία στο Χάραμα… Να φτάναν οι ουρές και οι κρατήσεις μέχρι και το τέλος του έτους, να δημιουργούνταν δυναμικές που θα μπορούσαν να μετατρέψουν το κλίμα και τα δεδομένα…

Οι καιροί πέρασαν και άλλαξαν, όχι σύμφωνα με τα προσδοκώμενα. Δεν ξέρω το γιατί της Χαλκίδας… Προφανώς μπορεί να είναι ένα χατίρι ή μια φιλική χειρονομία, ή τέλος πάντων μια τυχαία «εκδρομή». Πάντως την προτιμώ από τις σίγουρες λύσεις, βλέπε αφιερώματα σε επιφανείς δημιουργούς. Απ’ την άλλη το ένα δεν «κοντράρει» το άλλο. Χωρίς αμφιβολία, η Χαλκίδα, η επαρχία γενικότερα και ειδικά οι μικροί χώροι, σε όσους «ιερείς» έχουν το χάρισμα αλλά και τη φλόγα, το μεράκι και την επιθυμία, δίνουν τη δυνατότητα να εισβάλουν αλλά και να γλυκάνουν ξανά τα φυλλοκάρδια των «πιστών». Απ’ την άλλη δε δίνουν μεροκάματο… Μόνο που εδώ μιλάμε για καλλιτέχνες και τραγούδια… και για τη ρημάδα την ιστορία.

Φωτογραφίες: Θωμάς Χρυσοχοΐδης