«Πως μας ενώνει και πως μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή».
Ο Γιάννης Διακογιάννης δε μένει πια εδώ… αλλά όπως συμβαίνει με όλους τους πραγματικά ξεχωριστούς ο «τρόπος» του θα μας συντροφεύει παντοτινά.
Η φωνή παίζει το ρόλο της. Και ο Διακογιάννης την είχε. Αδρή, καθαρή, «κουρδισμένη». Η φωνή του όμως είχε χυμούς, είχε ψυχή. Γι’ αυτό ακόμη και οι παύσεις του είχαν σημασία…
Αγαπούσε αλλά και ήξερε όσα περιέγραφε… Ήταν προετοιμασμένος ενώ διέθετε γνώσεις και καλλιέργεια που ξεπερνούσαν τα στενά όρια του «χώρου».
Έτσι λειτουργούσε και σαν εραστής και σαν επαγγελματίας, γι’ αυτό και έκανε και τη διαφορά.
Σε αυτό κομβικό ρόλο έπαιξε και «εξωγηπεδική» του μόρφωση. Η ευγένεια, η διακριτικότητα, το χιούμορ, η διορατικότητα, η στέρεη κρίση, που του προσέδιδαν περισσή αξιοπιστία, παρότι οι «αδυναμίες» του, υποδόρια περνούσαν… το γυαλί.
Και μαζί η κοσμοπολίτικη, μπον βιβέρ, ματιά του. Επίσης ενώ ήταν μεστός πολυγνώστης δεν παρουσιαζόταν ως... ξερόλας.
Έδινε αφορμές στον αποδέκτη του, να μπει με τη σειρά του στη διαδικασία να σκεφτεί, να αναλύσει και να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα.
Όλα τα στοιχεία που τον έχρισαν μοναδικό, σε σημαντικό βαθμό στις μέρες μας και τηρουμένων πολλών αναλογιών, έχουν περάσει στον «τρόπο» του Χρήστου Σωτηρακόπουλου.
Άλλωστε όλοι οι σύγχρονοί «αθλητικοδημοσιογράφοι», οφείλουν πολλά στο Γιάννη Διακογιάννη.
Ο Γιάννης Διακογιάννης δε μένει πια εδώ… αλλά όπως συμβαίνει με όλους τους πραγματικά ξεχωριστούς ο «τρόπος» του θα μας συντροφεύει παντοτινά.
Η φωνή παίζει το ρόλο της. Και ο Διακογιάννης την είχε. Αδρή, καθαρή, «κουρδισμένη». Η φωνή του όμως είχε χυμούς, είχε ψυχή. Γι’ αυτό ακόμη και οι παύσεις του είχαν σημασία…
Αγαπούσε αλλά και ήξερε όσα περιέγραφε… Ήταν προετοιμασμένος ενώ διέθετε γνώσεις και καλλιέργεια που ξεπερνούσαν τα στενά όρια του «χώρου».
Έτσι λειτουργούσε και σαν εραστής και σαν επαγγελματίας, γι’ αυτό και έκανε και τη διαφορά.
Σε αυτό κομβικό ρόλο έπαιξε και «εξωγηπεδική» του μόρφωση. Η ευγένεια, η διακριτικότητα, το χιούμορ, η διορατικότητα, η στέρεη κρίση, που του προσέδιδαν περισσή αξιοπιστία, παρότι οι «αδυναμίες» του, υποδόρια περνούσαν… το γυαλί.
Και μαζί η κοσμοπολίτικη, μπον βιβέρ, ματιά του. Επίσης ενώ ήταν μεστός πολυγνώστης δεν παρουσιαζόταν ως... ξερόλας.
Έδινε αφορμές στον αποδέκτη του, να μπει με τη σειρά του στη διαδικασία να σκεφτεί, να αναλύσει και να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα.
Όλα τα στοιχεία που τον έχρισαν μοναδικό, σε σημαντικό βαθμό στις μέρες μας και τηρουμένων πολλών αναλογιών, έχουν περάσει στον «τρόπο» του Χρήστου Σωτηρακόπουλου.
Άλλωστε όλοι οι σύγχρονοί «αθλητικοδημοσιογράφοι», οφείλουν πολλά στο Γιάννη Διακογιάννη.
