Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, σε συνομιλία τους που αποτυπώθηκε στο φακό του zougla.gr.
Παράλληλα, όπως μαθαίνω, «διψάει» για καινούργια τραγούδια και μακάρι αυτό το μεράκι του να τον οδηγήσει στην κυκλοφορία ενός καινούργιου δίσκου. Και λέω μακάρι, γιατί έχουμε ανάγκη τη «ζωντανή» παρουσία του Τερζή. Μέσα στη δύνη των προβλημάτων στην οποία στροβιλιζόμαστε καθημερινά, τα «στέρεα σημεία», όπου μπορεί να πιαστεί και να απαγκιάσει κανείς είναι κάτι περισσότερο από απαραίτητα. Και η φωνή του Τερζή, ανήκει σε αυτήν την κατηγορία των «στηριγμάτων» που ζητά η ψυχή για να γλυκάνει και να λειάνει την απειλητική «τροχαλία» της καθημερινότητας. Οι «πληγές» θέλουν βάλσαμο για να γιάνουν. Ακόμη κι όταν το «αποτέλεσμα» είναι προκαθορισμένο τα γιατρικά ξεγελούν τον πόνο, δίνουν ελπίδα που είναι τόσο πολύτιμη, αφού από μόνη της μπορεί ακόμη και να ανατρέψει τα «δεδομένα»
Ο Τερζής μπορεί να τραγουδάει πρωτίστως με την ψυχή του, όμως η τεχνική και ο τρόπος του παραπέμπουν σε μια «σχολή» που στις μέρες μας πλέον σπανίζει. Μας θυμίζει ότι ακόμη ζούμε στην Ελλάδα. Σε μία «άμετρη» και «στημένη» εποχή, το τραγούδισμά του αποτελεί «μέτρο» και «ζύγι». Ακούγοντας τον πιστεύεις πως «δεν χάσαμε ούτε ξεχάσαμε τη μπάλα» και η «παρτίδα - πατρίδα» μπορεί να σωθεί. Όλα αυτά μεγιστοποιούνται αν το θείο δώρο του, στην πολυπόθητη «επιστροφή» συνοδευτεί από τραγούδια αντάξια του χαρίσματός του.
Του το εύχομαι -μας το εύχομαι- από καρδιάς.
