Τελικά γιατί δεν ακούμε αυτό που θέλουμε;
Οι «έντεχνοι» αθηναϊκοί διαχωρίζουν τη θέση τους από τους αυτοαποκαλούμενους (νέο)λαϊκούς. Και έως ένα βαθμό καταλαβαίνω γιατί δεν παίζουν Πάολα και Αργυρό. Μα έλα που δεν παίζουν ούτε για δείγμα Πίτσα Παπαδοπούλου και Μαργαρίτη (αναφέρομαι δε πρόσωπα που έδωσαν το «παρών» στη συναυλία του Όλοι Μαζί Μπορούμε με κεντρικό πρόσωπο τον Χρήστο Νικολόπουλο και τα 55χρονα της πορείας του). Κατά συνέπεια δεν παίζουν ούτε Στέλιο, ούτε Στράτο, ούτε Μανώλη, ούτε Γαβαλά ούτε και κλασικό λαϊκό Νικολόπουλο. Μόνο τις πιο αρτιστίκ πλευρές του… που ευτυχώς είναι αρκετές και ξεχωριστές.
Γιατί όλοι αυτοί οι Θεοί άραγε δε χωράνε στις επίσημες αθηναϊκές ραδιοσυχνότητες; Έτσι εξηγείται γιατί ολοένα και πιότεροι ακροατές καταφεύγουν στις ανεπίσημες. Και ευτυχώς που στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλάζει κάπως το «κόλπο».
Τέλος πάντων, χθες το βράδυ, σε μια «φορτωμένη» μέρα, η γιορτή του λαϊκού τραγουδιού που εκπροσωπεί πανάξια ο Νικολόπουλος μαγνήτισε τον κόσμο.
Δεν ξέρω αν οι ερμηνευτές στο σύνολό τους ήταν άξιοι των πρώτων εκτελέσεων, πάντως το ευρύ κοινό έδειξε να «εγκρίνει» τους επίκαιρους -κανείς δεν ξέρει για πόσο- καλλιτέχνες.
Ο Νικολόπουλος πάντα συγκέραζε αρμονικά το κλασικό με το σύγχρονο.
Στο πρόσωπό του το λαϊκό τραγούδι για ακόμη φορά πήρε την «εκδίκησή» του κι ας λειτουργεί εκείνος πάντα ενωτικά. Είναι ο μόνος της γενιάς του που κατορθώνει να κινείται δημιουργικά και πρωταγωνιστικά στα πράγματα. Που να μπουν στον κόπο οι ειδικοί ραδιοφωνοπατέρες να παίξουν Σούκα, Πολυκανδριώτη, Μουσαφίρη, Βασιλειάδη, Ρεπάνη, αυθεντικό Άκη Πάνου… Από Πράσινο Ακρωτήρι -ενδεικτικό το παράδειγμα- και ότι άλλο φτάνει να μην είναι ντόπιο, πάντως πάμε καλά!
Τελικά όπως αναρωτιόταν και ο Μάνος Ελευθερίου: Μήπως ζούμε σε άλλη χώρα;
*Οι όποιες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα
Φωτογραφίες: NDP Photo Agency
Οι «έντεχνοι» αθηναϊκοί διαχωρίζουν τη θέση τους από τους αυτοαποκαλούμενους (νέο)λαϊκούς. Και έως ένα βαθμό καταλαβαίνω γιατί δεν παίζουν Πάολα και Αργυρό. Μα έλα που δεν παίζουν ούτε για δείγμα Πίτσα Παπαδοπούλου και Μαργαρίτη (αναφέρομαι δε πρόσωπα που έδωσαν το «παρών» στη συναυλία του Όλοι Μαζί Μπορούμε με κεντρικό πρόσωπο τον Χρήστο Νικολόπουλο και τα 55χρονα της πορείας του). Κατά συνέπεια δεν παίζουν ούτε Στέλιο, ούτε Στράτο, ούτε Μανώλη, ούτε Γαβαλά ούτε και κλασικό λαϊκό Νικολόπουλο. Μόνο τις πιο αρτιστίκ πλευρές του… που ευτυχώς είναι αρκετές και ξεχωριστές.
Γιατί όλοι αυτοί οι Θεοί άραγε δε χωράνε στις επίσημες αθηναϊκές ραδιοσυχνότητες; Έτσι εξηγείται γιατί ολοένα και πιότεροι ακροατές καταφεύγουν στις ανεπίσημες. Και ευτυχώς που στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλάζει κάπως το «κόλπο».
Τέλος πάντων, χθες το βράδυ, σε μια «φορτωμένη» μέρα, η γιορτή του λαϊκού τραγουδιού που εκπροσωπεί πανάξια ο Νικολόπουλος μαγνήτισε τον κόσμο.
Δεν ξέρω αν οι ερμηνευτές στο σύνολό τους ήταν άξιοι των πρώτων εκτελέσεων, πάντως το ευρύ κοινό έδειξε να «εγκρίνει» τους επίκαιρους -κανείς δεν ξέρει για πόσο- καλλιτέχνες.
Ο Νικολόπουλος πάντα συγκέραζε αρμονικά το κλασικό με το σύγχρονο.
Στο πρόσωπό του το λαϊκό τραγούδι για ακόμη φορά πήρε την «εκδίκησή» του κι ας λειτουργεί εκείνος πάντα ενωτικά. Είναι ο μόνος της γενιάς του που κατορθώνει να κινείται δημιουργικά και πρωταγωνιστικά στα πράγματα. Που να μπουν στον κόπο οι ειδικοί ραδιοφωνοπατέρες να παίξουν Σούκα, Πολυκανδριώτη, Μουσαφίρη, Βασιλειάδη, Ρεπάνη, αυθεντικό Άκη Πάνου… Από Πράσινο Ακρωτήρι -ενδεικτικό το παράδειγμα- και ότι άλλο φτάνει να μην είναι ντόπιο, πάντως πάμε καλά!
Τελικά όπως αναρωτιόταν και ο Μάνος Ελευθερίου: Μήπως ζούμε σε άλλη χώρα;
*Οι όποιες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα
Φωτογραφίες: NDP Photo Agency
