Οι «Μαργαρίτες» έχουν μια διαρκώς επιτυχημένη πορεία στο λαϊκοδημοτικό στερέωμα ενώ αντιστοίχως κινήθηκαν και στο νεολαϊκό.
Τις κυρίες Ζευγαρά και Ραζή δεν τις γνωρίζω ούτε τις έχω ακούσει ποτέ, έως στιγμής τουλάχιστον, σε ώρες δράσης.
Για την πρώτη και την πρωτόγνωρη επιτυχία της έχω τοποθετηθεί σχετικώς κι αφηρημένως…. ενώ στην δεύτερη έπεσα τυχαία στις «Μαργαρίτες» της αναζητώντας νέες κυκλοφορίες στο youtube.
Σίγουρα, ακούγοντάς τες και βλέποντάς τες το μυαλό μου πήγε στις διάσημες πια «Αμαρτίες».
Χωρίς να ξέρω επακριβώς την πορεία της μιας ή της άλλης, ποια προηγήθηκε ή ακολούθησε, βλέπω πολλά «κοινά».
Καλοβαλμένες κοπέλες, με θητεία στη νύχτα, κάνει μπαμ αυτό, που «τα λένε» τα «νταλκαδιάρικα» και σαφώς κοιτάζουν με τον τρόπο τους προς «Πάολα μεριά».
Δυστυχώς στο συναισθηματικό ρεπερτόριο, που τελικά όπως φαίνεται έλκει αρκετά μια μεγάλη μερίδα κόσμου, ενώ ερμηνευτικά πάμε καλά, δημιουργικά δεν διακρίνονται οι καλλιτέχνες που θα δώσουν υπόσταση σε αυτό, τουλάχιστον συγκριτικά με το κοντινό και μακρινό παρελθόν.
Η ανάδειξη όμως των ερμηνευτριών αυτής της κατηγορίας, υπογραμμίζει επίσης, την έλλειψη ατόφιου-μασίφ σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού και εκπροσώπων του.
Στην «έκπτωση» αυτή μερτικό έχουν το «επίσημο», «σοβαρό» ραδιόφωνο και οι άνθρωποί του όπως και οι «μπροστάρηδες» καλλιτέχνες και όσοι «περιδιαβαίνουν» στο τραγούδι με ποικίλους ρόλους.
Τουλάχιστον αυτές είναι μερικές δικές μου σκέψεις. Πάντως Ζευγαρά και Ραζή, με πιο «δεμένο» ρεπερτόριο και «εκμάθηση» μπορεί να μας εκπλήξουν… ενώ απ’ την άλλη και το «ανάλαφρο» είναι και δικαίωμα, εκείνου που το επιλέγει -καλλιτέχνη και ακροατή- μέχρι και ανάγκη καμιά φορά, και σε καμία περίπτωση δεν ευθύνεται αυτό για την «ανυπαρξία» του… κάτι παραπάνω.
Τις κυρίες Ζευγαρά και Ραζή δεν τις γνωρίζω ούτε τις έχω ακούσει ποτέ, έως στιγμής τουλάχιστον, σε ώρες δράσης.
Για την πρώτη και την πρωτόγνωρη επιτυχία της έχω τοποθετηθεί σχετικώς κι αφηρημένως…. ενώ στην δεύτερη έπεσα τυχαία στις «Μαργαρίτες» της αναζητώντας νέες κυκλοφορίες στο youtube.
Σίγουρα, ακούγοντάς τες και βλέποντάς τες το μυαλό μου πήγε στις διάσημες πια «Αμαρτίες».
Χωρίς να ξέρω επακριβώς την πορεία της μιας ή της άλλης, ποια προηγήθηκε ή ακολούθησε, βλέπω πολλά «κοινά».
Καλοβαλμένες κοπέλες, με θητεία στη νύχτα, κάνει μπαμ αυτό, που «τα λένε» τα «νταλκαδιάρικα» και σαφώς κοιτάζουν με τον τρόπο τους προς «Πάολα μεριά».
Δυστυχώς στο συναισθηματικό ρεπερτόριο, που τελικά όπως φαίνεται έλκει αρκετά μια μεγάλη μερίδα κόσμου, ενώ ερμηνευτικά πάμε καλά, δημιουργικά δεν διακρίνονται οι καλλιτέχνες που θα δώσουν υπόσταση σε αυτό, τουλάχιστον συγκριτικά με το κοντινό και μακρινό παρελθόν.
Η ανάδειξη όμως των ερμηνευτριών αυτής της κατηγορίας, υπογραμμίζει επίσης, την έλλειψη ατόφιου-μασίφ σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού και εκπροσώπων του.
Στην «έκπτωση» αυτή μερτικό έχουν το «επίσημο», «σοβαρό» ραδιόφωνο και οι άνθρωποί του όπως και οι «μπροστάρηδες» καλλιτέχνες και όσοι «περιδιαβαίνουν» στο τραγούδι με ποικίλους ρόλους.
Τουλάχιστον αυτές είναι μερικές δικές μου σκέψεις. Πάντως Ζευγαρά και Ραζή, με πιο «δεμένο» ρεπερτόριο και «εκμάθηση» μπορεί να μας εκπλήξουν… ενώ απ’ την άλλη και το «ανάλαφρο» είναι και δικαίωμα, εκείνου που το επιλέγει -καλλιτέχνη και ακροατή- μέχρι και ανάγκη καμιά φορά, και σε καμία περίπτωση δεν ευθύνεται αυτό για την «ανυπαρξία» του… κάτι παραπάνω.
