H «πρώτη» του Γιάννη Χαρούλη στο Λυκαβηττό – 2002 (ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ!)

συναυλία προς τιμήν του Νίκου Ξυλούρη. Μαζί με το διευθυντή του «Διφώνου» και εμπνευστή αυτής της παράστασης, το Μιχάλη Κουμπιό, τρέχαμε και δε φτάναμε για να «καλύψουμε» ένα σωρό προβλήματα που προέκυπταν απ’ την αθρόα προσέλευση του κόσμου που άγγιζε τις 10 χιλιάδες. Για να καταλάβετε τα «μεγέθη», την προηγούμενη στη συναυλία για το Θόδωρο Δερβενιώτη, της οποίας είχα τη γενικότερη φροντίδα, με ερμηνευτές τους Γλυκερία, Τερζή, Ανδρεάτο, Σοφία Παπάζογλου και Θανάση Βασιλά στην επιμέλεια της ορχήστρας, το κοινό που γέμισε κάθε γωνιά του Λυκαβηττού «έπιανε» τις 6 χιλιάδες. Κυριολεκτικά στο ανοικτό θέατρο δεν έπεφτε καρφίτσα. Θυμάμαι πως καράβια φορτωμένα με λαό είχαν έρθει από την Κρήτη αποκλειστικά για την εκδήλωση. Αλλά και στην Αθήνα και στα πέριξ υπήρχε μια τρομερή κινητοποίηση από μέρους των Κρητικών ενώ και ένα ευρύ κοινό, που δεν κατάγεται από τη λεβεντομάνα γη αλλά έλκεται από το ιδιαίτερο ρεπερτόριο και το μύθο του Νίκου Ξυλούρη, ανηφόρισε στο λόφο του Λυκαβηττού για να παρακολουθήσει εν δράσει τους Μανώλη Λιδάκη, Ψαραντώνη, Μίλτο Πασχαλίδη, Χρήστο Θηβαίο, Χαΐνηδες, Γιάννη Ξυλούρη, Γιώργη Ξυλούρη, Ελευθερία Ξυλούρη, Νίκη Ξυλούρη, Νίκο Ανδρουλάκη, Βασίλη Σταυρακάκη, Ανοιχτή Θάλασσα και βέβαια τον «πολύ» Κώστα Καζάκο στις απαγγελίες.
Επικρατούσε έντονη συγκινησιακή φόρτιση, θαρρείς και ο Νίκος Ξυλούρης ήταν μαζί μας και τραγουδούσε με την στεντόρεια και γεμάτη συναίσθημα, «ψυχωμένη» φωνή του. Στο «ζωντάνεμα» του Αρχάγγελου συνέβαλλε αποφασιστικά η παρουσία ενός νεαρού, που ανέβηκε σεμνά και ταπεινά στη σκηνή και τραγούδησε τα «Κόσμε χρυσέ» και «Πόνοι της Παναγιάς». Το

όνομά του δεν υπήρχε καν στη αφίσα αφού στη συναυλία προστέθηκε την τελευταία στιγμή, όπως βέβαια και «αναγνωρισμένος» τότε Χρήστος Θηβαίος, που κατά μία έννοια τον «πρότεινε». Ο Θηβαίος που «νωρίτερα» είχα την τύχη να τον ακούω να τραγουδά στις οστερίες της Μπολώνια, φοιτητές ακόμη, μας είπε πως ο Χαρούλης κάποια μέρα θα γίνει μεγάλος και τρανός. Ήδη στα «πέριξ» του Διφώνου επικρατούσε ένας ντόρος για το σεμνό νεαρό με την ώριμη, στεντόρεια φωνή.
Η ομοιότητα της πάστας του Γιάννη Χαρούλημε αυτήν του Νίκου Ξυλούρη ήταν κάτι το συγκλονιστικό, για όλους όσους βρέθηκαν στο Λυκαβηττό. Όπως άλλωστε γράφτηκε και στο επόμενος τεύχος περιοδικού, ο Χαρούλης υπήρξε η έκπληξη-αποκάλυψη της βραδιάς. Έκτοτε τέθηκαν πολλοί συλλογισμοί γύρω από την περίπτωσή του καθώς αυτός που μιμείται, στην ουσία «ακυρώνει» τον εαυτό του. Σύντομα όμως κατάλαβα ότι ο «πιτσιρικάς» δεν κοπιάρει συνειδητά τον μεγάλο κρητίκαρο βάρδο. Έτσι είναι ο τρόπος του, η έκφρασή του, αυτά που κουβαλάει στο μυαλό και την ψυχή του. Από τότε παρακολουθούσα τις πράξεις και τα έργα του με ενδιαφέρον και χαίρομαι πραγματικά που έφτασε εδώ που έφτασε και κυρίως για το πώς έφτασε. Ο Γιάννης Χαρούλης θεωρείται μια νέα δύναμη σαν ερμηνευτής με έντιμη και συνειδητά συνεπή «καλλιτεχνική στάση» και μακάρι σύντομα να βρει το υλικό που θα αναδείξει, ακόμα και σε αυτούς που δεν τον γνωρίζουν, την πλούσια γκάμα και την φλόγα του. Γιατί –όπως ακριβώς είχα γράψει δύο χρόνια πριν στο ogdoo.gr - το καλό τραγούδι και όσοι διψούν για τις χάρες και χαρές που δίνει διαμορφώνοντας τον πολιτισμό του τόπου, έχουν ανάγκη από αληθινούς τραγουδιστάδες, με γνώση και μεράκι για την τέχνη τους.

Γιατί ο Χαρούλης είναι και χαρακτηριστικός λαουτιέρης αλλά και μελωδός.
Γιατί δείχνει πρωτόφαντη συνέπεια στις δισκογραφικές επιλογές του.
Γιατί στις ζωντανές εμφανίσεις του ξεχωρίζει για τις επιδόσεις και την εκλεκτικότητά του. Γιατί αποπνέει απλότητα και ταπεινότητα και δείχνει περίσσιο σεβασμό στους μεγάλους δημιουργούς και το ρεπερτόριό τους.
Γιατί διαθέτει πολλές κρυμμένες «δυνατές» πτυχές που ακόμα δεν έχουν αναδειχθεί σε όλη την έκταση, το μέγεθος και την ιδιαιτερότητά τους.

Φωτογραφίες: Μάρω Κουρή