Πέρασα αρκετές στιγμές στα χρόνια ψαχουλεύοντας στις προθήκες του δισκοπωλείου "Νίκος Ξυλούρης" στη στοά Πεσματζόγλου. Μαγαζί ενημερωμένο τόσο στην ελληνική όσο και στη διεθνή δισκογραφία. Προσεγμένο σε όλα του και με την ζεστασιά της ψυχής των ανθρώπων του, του Γιώργη και της μητέρας του της κυρίας Ουρανίας. Εργοτάξιο μουσικών αισθημάτων θα το χαρακτήριζα, με την αύρα και τις φωτογραφίες του Νίκου να δεσπόζουν στο χώρο.
Και στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων ο Γιώργης ήταν μερακλής, φιλικός και ενημερωμένος. Όπως και στις ραδιοφωνικές εκπομπές του. Αόρατος ο Θίασος του αλλά με έργα που άγγιζαν την καρδιά.
Γνωριζόμασταν αλλά όχι στενά. Πιο μεστά έχω συναναστραφεί τη μητέρα του. Η κυρία Ουρανία πάντα μιλάει για το Νίκο σαν να είναι κοντά μας, δίπλα μας. Και στην ουσία έτσι είναι…
Τώρα τι να πει κανείς. Δεν ξέρω κι αν πρέπει να δημοσιεύσω αυτές τις γραμμές, αν έχει νόημα, αλλά κάποιοι φίλοι προτρέπουν: «Κάντο… για τη μνήμη αυτού που φεύγει».
Το φευγιό όμως είναι όταν πάψει η μνήμη. Κι ο Γιώργης Ξυλούρης σε όσους τον συναναστράφηκαν, βαθιά ή έστω λιγοστά, είμαι σίγουρος πως έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια.
Κουράγιο κυρία Ουράνια!
Και στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων ο Γιώργης ήταν μερακλής, φιλικός και ενημερωμένος. Όπως και στις ραδιοφωνικές εκπομπές του. Αόρατος ο Θίασος του αλλά με έργα που άγγιζαν την καρδιά.
Γνωριζόμασταν αλλά όχι στενά. Πιο μεστά έχω συναναστραφεί τη μητέρα του. Η κυρία Ουρανία πάντα μιλάει για το Νίκο σαν να είναι κοντά μας, δίπλα μας. Και στην ουσία έτσι είναι…
Τώρα τι να πει κανείς. Δεν ξέρω κι αν πρέπει να δημοσιεύσω αυτές τις γραμμές, αν έχει νόημα, αλλά κάποιοι φίλοι προτρέπουν: «Κάντο… για τη μνήμη αυτού που φεύγει».
Το φευγιό όμως είναι όταν πάψει η μνήμη. Κι ο Γιώργης Ξυλούρης σε όσους τον συναναστράφηκαν, βαθιά ή έστω λιγοστά, είμαι σίγουρος πως έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια.
Κουράγιο κυρία Ουράνια!
