Μιλούσα αυτές τις μέρες με δύο καλούς μουσικούς που εξακολουθούν να ασχολούνται με την μεγάλη τους αγάπη, όχι από «ανάγκη» επιβίωσης αλλά από μεράκι.
Ο πρώτος πριν δεκαετίες κι ενώ δούλευε κάθε μέρα και κονομούσε αρκετά, αποφάσισε για προσωπικούς και οικογενειακούς λόγους να τα παρατήσει και να στραφεί στην άλλη επιστήμη του.
Ο δεύτερος, νεότερος, πριν κάμποσα χρόνια συνόδευε ονόματα πρώτης γραμμής στις λαμπερές πίστες, αλλά τελικά προτίμησε την εκπαιδευτική δράση, ως δάσκαλος μουσικής.
Άνθρωποι καλλιεργημένοι, μου δήλωσαν σε ξεχωριστές επαφές μας, πόσο πονάνε για τον κλάδο, για όσα πέρασαν και κυρίως για όσα έρχονται…
Και όλα αυτά την ώρα που, πέρα από ορισμένους διακεκριμένους σολίστες, η δυσαναλογία ανάμεσα στο μεροκάματο των ερμηνευτών και των μουσικών έχει αποκτήσει τρομακτικές αποστάσεις.
Αν συνυπολογίσει κανείς, πως ακόμα και όσοι έχουν παράλληλη συνθετική δραστηριότητα, τα τελευταία χρόνια με την άλλη «πανδημία» του χώρου των πνευματικών δικαιωμάτων, εισπράττουν και από εκεί ελάχιστα, τότε κανείς αντιλαμβάνεται την απελπιστική θέση των μουσικών στον τόπο μας.
Ο πρώτος πριν δεκαετίες κι ενώ δούλευε κάθε μέρα και κονομούσε αρκετά, αποφάσισε για προσωπικούς και οικογενειακούς λόγους να τα παρατήσει και να στραφεί στην άλλη επιστήμη του.
Ο δεύτερος, νεότερος, πριν κάμποσα χρόνια συνόδευε ονόματα πρώτης γραμμής στις λαμπερές πίστες, αλλά τελικά προτίμησε την εκπαιδευτική δράση, ως δάσκαλος μουσικής.
Άνθρωποι καλλιεργημένοι, μου δήλωσαν σε ξεχωριστές επαφές μας, πόσο πονάνε για τον κλάδο, για όσα πέρασαν και κυρίως για όσα έρχονται…
Και όλα αυτά την ώρα που, πέρα από ορισμένους διακεκριμένους σολίστες, η δυσαναλογία ανάμεσα στο μεροκάματο των ερμηνευτών και των μουσικών έχει αποκτήσει τρομακτικές αποστάσεις.
Αν συνυπολογίσει κανείς, πως ακόμα και όσοι έχουν παράλληλη συνθετική δραστηριότητα, τα τελευταία χρόνια με την άλλη «πανδημία» του χώρου των πνευματικών δικαιωμάτων, εισπράττουν και από εκεί ελάχιστα, τότε κανείς αντιλαμβάνεται την απελπιστική θέση των μουσικών στον τόπο μας.
