Ασχολούμαι από παιδί με το ποδόσφαιρο και την επικαιρότητά του. Κλώτσησα και μπαλίστα σε επίπεδα λίγο πιο πάνω απ’ τα… χαμηλά, χαμηλά. Και στα ερασιτεχνικά και στις δεύτερες ομάδες συλλόγων που έπαιξαν στη Α’ Εθνική.
Και στα Πανεπιστημιακά, όπου κι αν θήτευσα, Ελλάδα και Ιταλία, ήμουν μέσα στις αντίστοιχες ομάδες όπου σηκώσαμε και κούπες.
Η «τρέλα» και η αρωγή καλών φίλων με έφεραν να γράφω για τουλάχιστον μια μια πενταετία στον αθλητικό τύπο, στην Sportday αρχικά και στην Sportime στη συνέχεια, παντρεύοντας τους καημούς του ποδοσφαίρου με αυτούς του τραγουδιού.
Για τον όποιον τέλος πάντων, τρόπο μου, με τίμησαν πολλοί ξεχωριστοί απ’ το τόπι, μεταξύ άλλων και ο θρυλικός Βασίλης Σιώκος.
Ο ωραίος Σπύρος Παπαδόπουλος, γνώστης της στρογγυλής Θεάς και Ολυμπιακός από κούνια, όταν μου παραχώρησε μια αυτοβιογραφική συνέντευξη που δημοσιεύτηκε σε τρία μέρη στο ogdoo.gr, στην κουβέντα μας για το ποιοι παίκτες τον συγκινούσαν μου ξεστόμισε το περίφημο: «Αχ Μωρή Μποτίνα!»
Το θρυλικό Βασίλη Μποτίνο δεν τον πρόλαβα, παρότι με παίρναν στο γήπεδο απ’ τα 3 μου χρόνια…
Ο Μύθος του όμως δέσποζε στις παρέες των μεγάλων, το όνομά του ακούγονταν με λατρεία και θαυμασμό.
Οι περισσότεροι, ανεξαρτήτως προτιμήσεων, τον είχαν για συνώνυμο του δαντελένιος και αέρινος. Κάτι που ίσχυε και για τον Υφαντή αλλά στον Μποτίνο υπήρχε και μια επιπλέον «αναρχία» στις κινήσεις του, που τον καθιστούσε ξεχωριστό, αυτόνομο. Όχι ότι ο κύριος Ηλίας δεν αποτελούσε κατηγορία από μόνος του…Ίσα ίσα! Και οι δύο για διαφορετικούς, αλλά με κοινές συνιστώσες, λόγους, σταμάτησαν νωρίτερα απ’ ότι τους άρμοζε…
Ο Μποτίνος μάλιστα είχε και καλλιτέχνες δράσεις…
Τη φράση «Μποτίνα» μου την έχει περάσει μέσα μου ο πατέρας μου…διηγούμενός μου τα περασμένα.
Ευτυχώς το «Έλα μωρή Βαρβάρα» για κάποιον άλλο τρανό πρόλαβα και το βίωσα… στα γεμάτα!
Για την ιστορία, ο Βασίλης Μποτίνος, γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1944 στο Βόλο και έφυγε στις 16 Φεβρουαρίου 2022. Στα μισά της δεκαετίας του ’60 ήρθε απ’ τον Ολυμπιακό της Θεσσαλίας σε αυτόν του Πειραιά όπου και έλαμψε με του «Μπούκοβι την ομαδάρα» και όχι μόνο.
Όπως διαβάζω στα στατιστικά υπήρξε 12 φορές διεθνής με την Εθνική Ελλάδας πετυχαίνοντας 3 τέρματα από το 1967 μέχρι το 1969.
Η «τρέλα» και η αρωγή καλών φίλων με έφεραν να γράφω για τουλάχιστον μια μια πενταετία στον αθλητικό τύπο, στην Sportday αρχικά και στην Sportime στη συνέχεια, παντρεύοντας τους καημούς του ποδοσφαίρου με αυτούς του τραγουδιού.
Για τον όποιον τέλος πάντων, τρόπο μου, με τίμησαν πολλοί ξεχωριστοί απ’ το τόπι, μεταξύ άλλων και ο θρυλικός Βασίλης Σιώκος.
Ο ωραίος Σπύρος Παπαδόπουλος, γνώστης της στρογγυλής Θεάς και Ολυμπιακός από κούνια, όταν μου παραχώρησε μια αυτοβιογραφική συνέντευξη που δημοσιεύτηκε σε τρία μέρη στο ogdoo.gr, στην κουβέντα μας για το ποιοι παίκτες τον συγκινούσαν μου ξεστόμισε το περίφημο: «Αχ Μωρή Μποτίνα!»
Το θρυλικό Βασίλη Μποτίνο δεν τον πρόλαβα, παρότι με παίρναν στο γήπεδο απ’ τα 3 μου χρόνια…
Ο Μύθος του όμως δέσποζε στις παρέες των μεγάλων, το όνομά του ακούγονταν με λατρεία και θαυμασμό.
Οι περισσότεροι, ανεξαρτήτως προτιμήσεων, τον είχαν για συνώνυμο του δαντελένιος και αέρινος. Κάτι που ίσχυε και για τον Υφαντή αλλά στον Μποτίνο υπήρχε και μια επιπλέον «αναρχία» στις κινήσεις του, που τον καθιστούσε ξεχωριστό, αυτόνομο. Όχι ότι ο κύριος Ηλίας δεν αποτελούσε κατηγορία από μόνος του…Ίσα ίσα! Και οι δύο για διαφορετικούς, αλλά με κοινές συνιστώσες, λόγους, σταμάτησαν νωρίτερα απ’ ότι τους άρμοζε…
Ο Μποτίνος μάλιστα είχε και καλλιτέχνες δράσεις…
Τη φράση «Μποτίνα» μου την έχει περάσει μέσα μου ο πατέρας μου…διηγούμενός μου τα περασμένα.
Ευτυχώς το «Έλα μωρή Βαρβάρα» για κάποιον άλλο τρανό πρόλαβα και το βίωσα… στα γεμάτα!
Για την ιστορία, ο Βασίλης Μποτίνος, γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1944 στο Βόλο και έφυγε στις 16 Φεβρουαρίου 2022. Στα μισά της δεκαετίας του ’60 ήρθε απ’ τον Ολυμπιακό της Θεσσαλίας σε αυτόν του Πειραιά όπου και έλαμψε με του «Μπούκοβι την ομαδάρα» και όχι μόνο.
Όπως διαβάζω στα στατιστικά υπήρξε 12 φορές διεθνής με την Εθνική Ελλάδας πετυχαίνοντας 3 τέρματα από το 1967 μέχρι το 1969.
