Πιο συγκεκριμένα ακόμη κι αν κάποιος συγγενής μας αξίζει το cult παράσημο, ποιοι είμαστε εμείς να του το στερήσουμε. Πόσο μάλλον δε όταν ξαφνικά εμφανίζεται η Μόνικα με το «hit του καλοκαιριού», Στάλα.
Με την ίδια να διευκρινίζει πως το πρώτο της ελληνόφωνο αυτό τραγούδι αποτελεί μέρος πολλών άλλων, όπου τα «καλύτερα» εξ αυτών θα στελεχώσουν τον πρώτο της δίσκο, με ελληνικό στίχο.
Την κυκλοφορία του τραγουδιού πλαισιώνει επακριβώς η ρήση «there is no such thing as bad publicity». Ελληνιστί, καμία διαφήμιση δεν φέρει τον τίτλο αρνητική. Έτσι και σ’ αυτήν την περίπτωση η Μόνικα μόνο απογοητευμένη δεν πρέπει να είναι. Οπότε τοποθετήσεις όπως «Είναι όμως λυπηρό, που η Στάλα είναι η αφορμή για τον κόσμο να βγάζει χολή» χαρακτηρίζονται ως παρωχημένες.
Ακόμη πιο παρωχημένη μάλιστα είναι η αντίληψη πως πρέπει να χωριστούμε σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα – αναβίωση του πετροπόλεμου – με αφορμή τη Στάλα. Βέβαια από τη μία πλευρά έχουμε λάτρεις της Μποφίλιου, της Ζουγανέλη, του Θ.Παπακωνσταντίνου, με συνέπεια να ‘ναι κάπως δύσκολο να αντισταθείς. Κάθε άλλο παρά ουσιώδης είναι επομένως η αντιπαράθεση για το αν είναι δίκαιη όλη αυτή κατακραυγή εις βάρος της Μόνικα.
Αντιθέτως θα πρέπει να εστιάσουμε στο πως καταχωρείται πλέον στο ελληνικό μουσικό στερέωμα το καινούριο. Με το νέο πλέον να αποτελεί απλώς μια ανακατασκευή του παλιού και τίποτε άλλο. Τότε ήταν οι Imam Baildi, ακολούθησε πρόσφατα η Μαρίνα Σάττι –εννοώ με τις «Κούπες» κι όχι την πρωτότυπη και ολόκαρδα καλοδεχούμενη «Μάντισσα»- και επιβεβαίωσε τον κανόνα η Μόνικα. Με το αποτέλεσμα να θυμίζει μια αναβίωση περασμένων δεκαετιών, που γρήγορα θα ξεχαστεί.
Οι δημιουργοί ως φαίνεται βρίσκονται σε μια περίεργη φάση, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η έλλειψη πρωτοτυπίας κι η άτακτη αναπροσαρμογή δοκιμασμένων προϊόντων.
Πρώτη δημοσίευση docrum.gr
Δώστου…..
Με την ίδια να διευκρινίζει πως το πρώτο της ελληνόφωνο αυτό τραγούδι αποτελεί μέρος πολλών άλλων, όπου τα «καλύτερα» εξ αυτών θα στελεχώσουν τον πρώτο της δίσκο, με ελληνικό στίχο.
Την κυκλοφορία του τραγουδιού πλαισιώνει επακριβώς η ρήση «there is no such thing as bad publicity». Ελληνιστί, καμία διαφήμιση δεν φέρει τον τίτλο αρνητική. Έτσι και σ’ αυτήν την περίπτωση η Μόνικα μόνο απογοητευμένη δεν πρέπει να είναι. Οπότε τοποθετήσεις όπως «Είναι όμως λυπηρό, που η Στάλα είναι η αφορμή για τον κόσμο να βγάζει χολή» χαρακτηρίζονται ως παρωχημένες.
Ακόμη πιο παρωχημένη μάλιστα είναι η αντίληψη πως πρέπει να χωριστούμε σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα – αναβίωση του πετροπόλεμου – με αφορμή τη Στάλα. Βέβαια από τη μία πλευρά έχουμε λάτρεις της Μποφίλιου, της Ζουγανέλη, του Θ.Παπακωνσταντίνου, με συνέπεια να ‘ναι κάπως δύσκολο να αντισταθείς. Κάθε άλλο παρά ουσιώδης είναι επομένως η αντιπαράθεση για το αν είναι δίκαιη όλη αυτή κατακραυγή εις βάρος της Μόνικα.
Αντιθέτως θα πρέπει να εστιάσουμε στο πως καταχωρείται πλέον στο ελληνικό μουσικό στερέωμα το καινούριο. Με το νέο πλέον να αποτελεί απλώς μια ανακατασκευή του παλιού και τίποτε άλλο. Τότε ήταν οι Imam Baildi, ακολούθησε πρόσφατα η Μαρίνα Σάττι –εννοώ με τις «Κούπες» κι όχι την πρωτότυπη και ολόκαρδα καλοδεχούμενη «Μάντισσα»- και επιβεβαίωσε τον κανόνα η Μόνικα. Με το αποτέλεσμα να θυμίζει μια αναβίωση περασμένων δεκαετιών, που γρήγορα θα ξεχαστεί.
Οι δημιουργοί ως φαίνεται βρίσκονται σε μια περίεργη φάση, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η έλλειψη πρωτοτυπίας κι η άτακτη αναπροσαρμογή δοκιμασμένων προϊόντων.
Πρώτη δημοσίευση docrum.gr
Δώστου…..
